Reactietopic

Wizard – Elementaria

Normaal reageer ik pas na enkele hoofdstukken op een verhaal, omdat ik zo wat evolutie kan zien. Maar omdat je nieuw bent en vast zo ongeduldig als iets bent zal ik je is een plezier doen. Normaal geef ik ook op voorhand weer wat ik van het verhaal verwacht doormiddel van de titel en de inleiding. Maar omdat die bij jou ontbreekt ge ik dan maar op de titel af.

Elementaria. Lucht, water, aarde, vuur. Lang geleden leefden de 4 naties in vrede samen, maar alles veranderde toen de vuurnatie aanviel. (Ik kijk te veel avatar, sorry ).

Het verhaal dan. Je begint met een omschrijving en die is best wel goed. Je schrijft in de ik vorm en dan verwacht ik stiekem dat ik ten alle tijden weet wat het personage doormaakt. Naarmate het verhaal vordert kan de lezer dat wel raden door de woorden die er gebruikt worden maar hier ontbreken ze nog wat. Is het meisje boos omdat ze de sjaal aan een sneeuwpop gaven in plaats van haar? Is ze jaloers? Heeft ze ruzie met de meisjes? Zo nee, waarom speelt ze dan niet mee? Ze kent hen. Allemaal kleine dingen die meebouwen aan het karakter van je personage.

Wat je zeker moet verbeteren zijn je dialoogstukken.

[quote="Wizard"] ‘Hoe is het met je?’ vroeg ze bezorgd. ‘Alles is goed’ zei ik. ‘Mag ik naar bed?’ ‘Natuurlijk mag je dat’[/quote]

Misschien zie je het nu zelf ook. Alles gaat veel te snel. De ene zin volgt de andere meteen op. Nu zeg ik niet dat na elke zin een epos van gevoelens en uitdrukkingen gezet moet worden, maar het helpt toch om de lezer even de tijd te geven om het gesprek te kunnen volgen. Als je dit blijft doen bij langere dialogen si de lezer na 5 zinnen kwijt wie aan het spreken is en waarover het gesprek ook alweer ging. Geef ook hier meer emoties en uitdrukkingen en beschrijvingen, maar overdrijf niet. Blijf vlot schrijven.

Ik hoop dat je met al deze raad iets bent en dat het je helpt om verder te schrijven.

Poltergeist schreef:Geen Idee: De sleutel

Tweelingzussen en elfen. Een pad dat al vaak verkend is. Sommigen werkten, anderen faalden grandioos. Denken we maar aan de talrijke the bold and the beautiful tweelingen. Kortom, je hebt jezelf een moeilijke taak opgelegd en ik ben benieuwd wat je ervan gaat maken. Op naar hoofdstuk 1.

Hoofdstuk 1:
Het meisje, een groot bos, vogeltjes die vrolijk zingen. Wanneer komen de zeven dwergen? Ik weet niet of het expres gedaan is maar het begin lijkt nogal sprookjesachtig geschreven. Simpel taalgebruik, geen specifieke woorden voor gevoelens of gedachten, enkel “het meisje”.

Goed, alles ging dus om een droom. Dromen moeten een nut hebben in een verhaal of ze zijn gewoonweg overbodig. Nu ben ik geen kenner in droomanalyse (ik geloof er ook niet in, maar het is nu eenmaal fantasy) maar deze sloeg volgens mij op dat iets haar gade slaagt, haar wil grijpen. Haar zal grijpen. Maar wie, of wat? Maar belangrijker: waarom?

Hoofdstuk 2:
Lena McFly. Het klinkt niet echt. Volgens mij ligt het aan de combinatie van het Nederlands met het Engels. Nuja, Schots. (of ik ben te gewend aan een Mc Donalds menu).

Meisjes die aan vriendinnen pillen vragen zonder dat hun moeder het weten. Het is iets waar een kind te rein voor is en niet op zou komen. Het geheimhouden van problemen is dat weer te onvolwassen. Het meisje is dus een echte puber en ik schat haar tussen de 17 en 19 jaar. (En dat door 1 zin, hier zie je dus wat details met een lezer kunnen doen.)

Kleine nota: "Ze verspelde de toekomst aan de hand van mysterieuze tarotkaarten." Het is voorspelde. En normaal let ik niet op dt en spelfouten, deze viel dus echt op.

Meisjes die zich ergeren aan nota’s, maar wel de tijd nemen om hun problemen te verbergen van hun tweelingzus. Ik heb nu totaal geen idee meer hoe oud ze zijn. Soms lijken ze kindjes van 5 die alles doen om braaf te zijn, en soms hangen ze de grote twintiger uit. Ik heb dus geen idee wat ik van hun karakters moet verwachten. Maargoed, dat probleem valt voor de helft weg want nu is er eentje minder.

De verdwijning zelf mocht wat spannender. Je dramt alles veel te snel af. Wat meer suspens en wat meer beschrijvingen van hoe hopeloos ze zijn (inclusief huilbuien, kapot gesmeten vazen, en ouders die ruziën over wiens schuld het was), was misschien wel op zijn plaats geweest. Dat maakt alles al meer dramavol en geeft het meer betekenis. Onthoud dat ook onnuttige hoofdstukken die stiekem over niets gaan kunnen bijdrage aan de sfeer van het grote geheel.

Ik zal dat van die onnuttige hoofdstukken verduidelijken: Anna is nu al verdwenen, maar ik weet niets van haar. Ik weet dat ze ondeugend is, maar kan me dat schelen? Nee. Ik geef op dit punt niets om Anna. Je kan dit veranderen door de eerste hoofdstukken te blijven doordrammen over hoe speciaal ze was. Gebruik misschien wat flashbacks van de twee spelende zussen. Zeg niet wat er vroeger gebeurd is met die ene enkele zin, maak er een heel hoofdstuk van. Beschrijf haar emoties en de impact die die hadden. Laat ze ontdeugend zijn, laat ze kind zijn. Ga dan pas over op de verdwijning, die dan vast veel ingrijpender en spannender is.

Hoofdstuk 3:

Teddyberen bij het wakker worden. Hoe oud is dit meisje dat veel te snel volwassen probeert te worden?
Oude vrouwen die toevallig op de bus zitten. We hebben de heks uit het sprookje gevonden.
Het verbaast me dat Lena een moer geeft voor school. Ze denkt aan punten en aan braaf zijn. De normale reactie op een verdwijning van een dierbaar persoon is 24 uur per dag in bed liggen en een fles wodka naar binnen werken. Ik blijf het moeilijk vinden om de personages te snappen.

Bedankt voor je reactie. Het is echt nog maar de eerste keer dat ik iets schrijf dus ik maak ongelofelijk veel fouten. Daarom ben ik ook met een soort clichéverhaal begonnen. Het grote probleem bij mij is, denk ik, dat ik een probleem heb met het maken van een goede karakterschets (van Lena enzo). Lena is ongeveer 15 in mijn gedachten en de familienaam is slecht gekozen. Ik heb een beetje moeite met namen verzinnen denk ik. Lena is een persoon die nadenkt, maar ook heel rationeel is. Ze heeft zo eens een dipje (wat logisch is) maar probeert vaak ook gewoon door te gaan. Ik ben het eens met het feit dat ik te snel ga over die verdwijning. Ik heb er al keihard op zitten vloeken. Ik ga nog eens nadenken hoe ik het anders kan doen. Het foutje ga ik direct verbeteren.

Heel erg bedankt voor je reactie. Als eerste zou ik willen zeggen dat ik al in de inleiding schreef dat het niet echt een fancy science-fiction verhaal wordt, maar eerder een verhaal over een meisje dat zich probeert zo goed mogelijk aan te passen aan een andere tijd, terwijl haar kleding, haar gewoonten, haar normen en waarden, totaal verschillend zijn. Geen Doctor Who, eerder Kruistocht in Spijkerbroek, al is het enige uit het verhaal wat ik bewust daarop gebaseerd heb, het feit dat iedereen haar naam verkeerd uitspreekt (Dolf werd in de middeleeuwen constant Rudolf genoemd, Marthe wordt in Victoriaans Engeland Martha genoemd). Een Doctor Who fanfiction lijkt me leuk om te schrijven, maar dit is het niet. Ik heb dit verhaal bij Fantasy/Science Fiction geplaatst omdat er nu eenmaal tijdsreizen in voorkomt, maar ik heb me al een paar keer afgevraagd of ik het niet beter bij Verhalen zou plaatsen, want volgens mij schept het nu de verkeerde verwachtingen.

Poltergeist schreef:Tijdreizen. Waarom niet? Met het thema valt veel te doen, maar kent net daarom ook zoveel problemen. Hoe voorkom je dat karakters het verleden veranderen? De bekendste is waarschijnlijk: Kunnen ze hun eigen overgrootvader doden? En zo ja, wat gebeurt er dan met hen, ze kunnen immers niet bestaan. Maar als ze nooit hebben bestaan kunnen ze nooit teruggaan in de tijd om hun overgrootvader te doden, waardoor ze wel kunnen leven. Maar dan kunnen ze wel terug in de tijd om… je snapt het al?

Zij zit in Manchester, haar overgrootvader woont in België. Weinig kans dat ze hem tegenkomt. Probleem opgelost. XD
Nee, ik snap wat je bedoelt. Het gaat natuurlijk niet enkel om die overgrootvader. Als ik zou willen, zou ik haar de hele geschiedenis kunnen laten veranderen, dat had ik mij ook al gerealiseerd. Kinderarbeid een halve eeuw te vroeg laten afschaffen, meer dan een eeuw te vroeg de eerste harttransplantatie uitvoeren. Of ik zou het verhaal zo kunnen schrijven dat de geschiedenis dezelfde blijft, maar dat het feit dat zij terug ging in de tijd de reden is dat de geschiedenis is zoals ze is, omdat ze... weet ik veel... een bloederige aanslag op Queen Victoria weet te verijdelen of zo. Alleen... zoals ik al zei, is mijn verhaal geen verhaal over tijdreizen. Het is niet mijn bedoeling om Marthe de geschiedenis te laten veranderen. Het redden van Queen Victoria van een weerwolf laat ik over aan the Doctor en Rose. Als Marthe dingen verandert, zullen het kleine dingen zijn, voor de mensen die ze leert kennen, die misschien van grote betekenis zijn voor die mensen, maar geen of amper invloed hebben op de totale loop van de geschiedenis.

Poltergeist schreef:Elke film over onverklaarbare dingen heeft zijn nerd. Wij hebben Adriaan. Waar in Scream nog de regels worden uitgelegd door een ietswat belangrijk personage is dat hier helemaal niet het geval. Adriaan komt niet gillend als een klein meisje achter Marthe aan vanaf het moment dat ze verdwenen is. En over verdwijnen gesproken, is ze wel verdwenen? Geef toe, op dat station lopen tienduizenden mensen per dag. Van die tienduizenden, waaronder onhoudbare kindjes, zijn er vast wel een paar die door “dezelfde” poort stappen als Marthe. Hoeveel mensen uit 2009 lopen dan al rond in 1851? Over vliegen, mieren, duiven en honden gezwegen.

Wat betreft Adriaan: hij weet zelf nog niet hoe de Tijdspoort precies werkt, wat bepaalt wanneer ze open is en wanneer niet,... Je mag aannemen dat hij om één of andere reden (iemand van de groep die hem kwam zoeken of zo) haar niet meteen achterna kon gaan en dat nadien de Tijdspoort gesloten was. Je kan er ook vanuit gaan dat hij na deze gebeurtenis zal proberen uit te zoeken hoe de Poort werkt om Marthe terug te halen. Of hem dat lukt of niet, ga ik nog niet zeggen. Maar aangezien het geen science-fiction verhaal is en bovendien niet zijn verhaal, maar dat van Marthe, maakt het niet zoveel uit wat hij doet. Als Marthe en hij elkaar terug tegenkomen, in heden of verleden, zal hij haar wel vertellen wat hij gedaan heeft, als ze elkaar niet meer tegenkomen omdat de Tijdspoort voor eeuwig dicht is, zal je als lezer niet te weten komen hoe het met hem verder gegaan is, omdat Marthe dat dan ook niet weet.
Verder kan ik niet anders dan je gelijk geven met wat je zegt: het mechanisme van tijdreizen in mijn verhaal rammelt nog aan alle kanten. Ik zou er mij gemakkelijk kunnen vanaf maken door te zeggen dat de Tijdspoort niet iedereen doorlaat, enkel Marthe, omdat het haar 'lot' is om in het verleden terecht te komen, maar een echt bevredigende oplossing is dat natuurlijk niet. Ik hou van de Tijdspoort op het drukke perron, omdat het zo mooi het contrast weergeeft tussen 2009 en 1851, daarom zou ik dat eigenlijk wel op één of andere manier willen behouden. Ik zou alleen inderdaad nog een manier moeten vinden om het logischer te maken, want je hebt groot gelijk als je zegt dat er niet echt veel van klopt op dit moment. Ik zal er proberen een oplossing voor te vinden.

Poltergeist schreef:Sorry Merdyff, maar ik blijf me ergeren over de details en de irritante bijwerkingen die tijdreizen met zich meebrengt. Marthe kan zich vrij door 1851 verplaatsen in haar jeansbroek en zonnebril. Heeft de conducteur op zijn minst niet een beetje door dat er eits niet klopt? Over haar gsm, Ipod en fancy all stars zwijgen we dan nog.

Het is nog veel erger dan dit. Ze draagt geen jeansbroek, maar een kort jeansshortje. Blote benen in Victoriaans Engeland. XD Maar weet je... eigenlijk maakt dat helemaal niet zoveel uit. Wat zou jij doen als je door de stad liep en er passeerde je plots iemand in Victoriaanse klederdracht? Of - om het extreem te maken - iemand die in de winter wanneer het sneeuwt in enkel een zwemshort rondloopt en een groene huidskleur, twee hoofden en vier armen heeft? Misschien ben jij heel anders dan andere mensen, maar de meesten gaan volgens mij die persoon aanstaren, tegen de persoon naast hen zeggen: 'Heb je die gezien?' en verder hun pas versnellen, omdat ze niet in één of ander vervelend zaakje willen betrokken raken. Wel, tenzij deze persoon stickers van vtm op Plopsaland uitdeelt, maar aangezien dat nog niet bestond in 1851 ga ik ervan uit dat de mensen niet dachten dat het een reclamestunt was. De meeste mensen willen gewoon nergens in betrokken raken. Gisteren heb ik nog in EHBO geleerd dat wanneer er iemand in een drukke straat plots neervalt en iemand anders, bijvoorbeeld iemand die EHBO kent, roept om hulp (zoals het in elke EHBO-cursus staat) de meeste voorbijgangers hun pas versnellen en 'toevallig' de andere kant opkijken. Ik kan me niet voorstellen dat dat anderhalve eeuw zo verschillend was. Marthe kan gewoon in Manchester rondlopen omdat niemand zich wil bemoeien met iets dat hen misschien in de problemen kan brengen. Uiteraard ziet de conducteur dat er iets niet in orde is, maar hij negeert dit liever, want dan kan hij doen alsof hij het niet gemerkt heeft. Volgens mij is het Susan die 'abnormaal' is omdat ze Marthe aanspreekt en haar vraagt wat er aan de hand is, of ze ergens heen kan, niet de mensen die haar negeren en doen alsof ze er niet is.
Je hoeft het niet met mij eens te zijn, maar dit is mijn verklaring voor het feit dat niemand echt op haar reageert en ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat dit klopt.

Poltergeist schreef:Al bij al vind ik het een mooie poging, maar ik mis toch een beetje verhaal. Het lijkt nu meer een wandeling waar je van A naar B naar C wandelt en je de monumenten onderweg negeert. (aka: ik zie het grote geheel niet, sorry) Waarschijnlijk komt dat met de volgende hoofdstukken wel goed als het verhaal wat duidelijker wordt.

Het is inderdaad op dit moment nog niet echt duidelijk waar het verhaal heen gaat. Zeker omdat ik de indruk heb dat je toch een beetje een science-fiction verhaal verwacht. Daarbij komt dat je mij ook helemaal niet zo goed kent. Moest ik dit verhaal, enkel wat ik hier al gepost heb, aan mijn zus laten lezen, zou ze al weten hoe het af gaat lopen. Ik zou zeggen: gelukkig maar dat jij dat niet weet, anders was ik wel heel voorspelbaar. Ik hoop dat het in één van de volgende hoofdstukken duidelijker wordt.


In elk geval heel erg bedankt voor je reactie. Ik ben blij dat je je mening geeft, zo kan ik in elk geval proberen om de dingen die nog niet kloppen te doen kloppen. Ik weet niet of het gaat lukken, maar ik ga in elk geval proberen.

Lord Loss

Pats boem! Betekent dit dat het een luchtige komedie wordt of toch een tragedie? Nuja, ik hoop toch op een beetje horror, al is dat niet zo moeilijk want ik vind veel te vriendelijke tantes altijd eng.

Het eerste wat me opvalt, is dat je je cijfers in cijfers schrijft en niet in letters. 2 i.p.v. twee etc. Mij stoort dat niet maar omdat ik dat verwijt ook altijd naar mijn kop geslingerd krijg vind ik dat je wel is in het leed mocht delen.

De tegenwoordige tijd gebruiken komt ook raar over, maar dat is omdat iedereen bijna verleden tijden gebruikt. Ik vind dit ook wel iets hebben, al is het wel even wennen. Je krijgt er wel meer actie door.

Kleine nota, nicht en neef is wel wettelijk toegestaan, alleen nogal ongepast. (En zeker niet sociaal toegestaan.)

Net toen ik aan het genieten was van alle komedie elementen maak je plots haar ouders dood? Jij durft. Een complete verrassing (al stond het al in je inleiding, maar goed, niet moeilijk doen mensen). Het stuk van het ongeval mag je misschien iets langer beschrijven zodat het wat meer dramatiek krijgt.

Hoofdstuk 2

Ons meisje heeft blijkbaar het familiefeestje gemist door twee maanden in het ziekenhuis te liggen. Weer een voorbeeld van: pas op met wat je wenst. (Die ironie toch altijd).
Onze tante heeft dan weer een huis met verborgen kamers. Dat alleen klinkt al niet gezond. Hoor ik daar een “the shining” achtervolging aankomen? (Heeeere’s Johnny!)

Conclusie: Het verhaal heeft wel wat. Het is ludiek geschreven en stiekem hoop ik dat het zo blijft. Ik ben wel fan van die schrijfstijl die je toch wel goed hanteert.

Zack. Wat zal ik zeggen. Ik ben behoorlijk sprakeloos na het lezen van je verhaal Over oorlog en liefde. Wow, je weet echt wel de juiste sfeer op te roepen. Ik heb kippenvel gekregen en tranen in mijn ogen en zo.
Ik ben het niet eens met Steven dat je te weinig informatie geeft, ik vind het net een sterk punt van je verhaal dat je niet alles tot in de details beschrijft, ik denk dat het anders langdradig zou worden. Ik vind het dus goed dat je het houdt zoals het is.
Ik vind ook niet dat het eerste deel minder goed is dan het tweede. Het is anders, maar ik hou wel van science fiction en toekomstverhalen en ik vind het prachtig hoe je de details over de uitrusting en zo geeft. Daar ben ik zelf ongelooflijk slecht in. Deel twee is heel goed, deel één is nodig om deel twee tot zijn recht te laten komen.
Ik had verwacht dat het einde ietsje anders zou zijn, maar dat is niet erg, ik hou 'mijn' einde wel voor een schrijfsel van mezelf. Ik schrijf ooit wel iets waarbij het past. XD
*gaat kijken of er meer schrijfsels van Zack op het forum staan*

Merdyff - Rioolratten.

In een perfecte wereld waar wereldvrede heerst zijn er blijkbaar nog soldaten. Sorry, dat was het eerste waar ik aan moest denken toen ik je inleiding las. Misschien wordt het nog wel duidelijk.

Je proloog is mysterieus en fascinerend tegelijkertijd en roept al meteen vele vragen op, (Zoals of we in de toekomst met elkaar kunnen vechten door bliksems op elkaar af te sturen.) maar deed me vreemd genoeg het meeste aan Lost denken. Ik weet niet of het bedoelt is.
(https://www.youtube.com/watch?v=M5_ZssYo7TY&feature=related )


Hoofdstuk 1:
Soldaten tegen studenten. Ik zie al een strijdscène op een plein dat de hemelse vrede noemt.
Het verhaal speelt zich in de toekomst af maar toch zijn er nog laptops. Zijn die tegen dan niet compleet verouderd? De sfeer van de toekomst schets je dan weer goed. Een jongen die zonder aarzelen een geweer opraapt en ermee op een levend wezen schiet, mensen die niets meer om elkaar geven. 2137 is echt geen leuk jaar. (Maak me af als het 2136 is, goed?)

Met dat over die mensen die niets om elkaar geven bedoel ik de professor. Hij geeft zomaar meer informatie over de “geheime” site. Hij beantwoord vragen en doet soms kortaf, maar hij is zeker niet bezorgd om de jongen. Hij is bezorgder om de codering dan voor het leven van een mens. Alle ziekten kunnen genezen worden, betekend dat misschien dat het leven niet meer kostbaar en bijzonder is? Is dagelijks leven een dagelijkse sleur, met als enige lichtpunt de dood geworden?

Je schrijfstijl is vlot en dat maakt dat ik me afvraag waar dit heengaat. Als enige raad kan ik je meegeven dat je soms wat meer je tijd moet nemen om je karakter dingen te laten ontdekken of te laten ervaren. Ik ben benieuwt waar dit heen gaat.

Steven, bedankt voor je reactie. Als de proloog je aan Lost deed denken, is dat absoluut puur toeval, want ik heb de serie nooit gevolgd en er niet meer van gezien dan misschien af en toe eens een stukje tijdens het zappen.
Voor de aanwezigheid van soldaten in een vredevolle samenleving, krijg je zeker nog een verklaring in de loop van het verhaal. Over de laptop heb je eigenlijk wel gelijk. Op een one-shot na is dit het eerste toekomstverhaal dat ik schrijf en aangezien ik het schreef voor NaNoWriMo, heb ik toen niet echt de tijd gehad om compleet nieuwe technische snufjes te bedenken. Ik zal nog eens nadenken over een alternatief.
Bedankt voor je raad, ik zal proberen er wat mee te doen.

Merdyff schreef:Zack. Wat zal ik zeggen. Ik ben behoorlijk sprakeloos na het lezen van je verhaal Over oorlog en liefde. Wow, je weet echt wel de juiste sfeer op te roepen. Ik heb kippenvel gekregen en tranen in mijn ogen en zo.
Ik ben het niet eens met Steven dat je te weinig informatie geeft, ik vind het net een sterk punt van je verhaal dat je niet alles tot in de details beschrijft, ik denk dat het anders langdradig zou worden. Ik vind het dus goed dat je het houdt zoals het is.
Ik vind ook niet dat het eerste deel minder goed is dan het tweede. Het is anders, maar ik hou wel van science fiction en toekomstverhalen en ik vind het prachtig hoe je de details over de uitrusting en zo geeft. Daar ben ik zelf ongelooflijk slecht in. Deel twee is heel goed, deel één is nodig om deel twee tot zijn recht te laten komen.
Ik had verwacht dat het einde ietsje anders zou zijn, maar dat is niet erg, ik hou 'mijn' einde wel voor een schrijfsel van mezelf. Ik schrijf ooit wel iets waarbij het past. XD
*gaat kijken of er meer schrijfsels van Zack op het forum staan*

Hoi! Heel erg bedankt voor je reactie! (Ik hoop dat dit de goede smiley/emoticon is.) Sorry voor de late reactie, maar ik moet bekennen dat ik weer terug ben gegaan naar mijn "oude liefde" de Verhalen Site.

Je reactie zelf vind ik echt heel erg fijn. Ik ben blij dat ik bepaalde gevoelens bij je teweeg heb weten te brengen en dat je net als ik vindt dat het eerste deel noodzakelijk is voor het tweede deel. Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar het einde wat jij bij dit verhaal had bedacht, dus als je wilt mag je me het best vertellen (hier of in een privé berichtje (of hoe noem je dat hier?)).

Ik weet nooit zo goed hoe ik mensen moet laten blijken dat ik het tof vind dat ze mijn verhaal hebben gelezen en dat ze het echt gaaf vinden, maar nogmaals bedankt! Ik vind het echt leuk om je reactie te lezen en ik voel me echt gevleid door je complimenten!

Steven, ik ben je verhaal 'Daar waar liefde heerst' op dit moment aan het lezen en ik geef ondertussen wat commentaar.

*Mogelijke spoilers*

Hoofdstuk 1: Het begin van je eerste hoofdstuk spreekt mij al meteen aan, hoe je over de geuren praat. Heel mooi.
Je bent niet erg consequent in het gebruik van je tijden. Je wisselt zomaar van verleden tijd naar tegenwoordige tijd en weer terug. Beter voor één tijd kiezen en die aanhouden, tenzij je flashbacks gebruikt, natuurlijk.
Vergelijking tussen de auto's en een bergstroom vind ik erg mooi gekozen.
Misschien een beetje jammer dat het al vanaf het eerste hoofdstuk duidelijk is wat de jongen van plan is? Tenzij ik er naast zit met wat ik denk, natuurlijk, maar het ligt er vrij dik op, vind ik. Misschien dat het leuker was geweest als het nog even onduidelijk was.

Hoofdstuk 2: Vraag die dit hoofdstuk natuurlijk opwekt, is: Wat is er met Melissa gebeurd? Heb je heel goed gedaan.

Vandaag zou de bus te laat komen. En niet zomaar te laat, de bus zou helemaal niet komen opdagen.

Deze zin stoort mij een beetje. Ik kan niet goed zeggen waarom, ik denk omdat ik niet komen opdagen niet beschouw als een vorm van de laat komen. Als je schrijft 'en niet zomaar te laat' verwacht ik dat hij een half uur te laat is of zo, niet dat hij niet komt. Ik zou er van maken 'Meer zelfs, hij kwam helemaal niet opdagen.' Ik weet dat het een detail is, maar die zin klopte voor mij gewoon echt niet.

Hoofdstuk 3: Je schrijft over de universiteit van Leuven en blijkbaar is dat ver weg, maar je hebt nooit geschreven waar ze wonen, dus is het voor de lezer nogal moeilijk in te schatten of dat inderdaad echt zo'n onoverkomelijk probleem is.

misschien verdiende ze het zelfs om naar de beste universiteit van het land te gaan.

Ik studeer aan de universiteit van Gent, ik kan het onmogelijk eens zijn met dat standpunt. XD
Hm, op dit moment snap ik nog niet waarom hij op die brug staat. Oké, het is jammer dat het uit is gegaan tussen hem en Melissa, maar dat gebeurt nu eenmaal en dat lijkt hij zelf ook te begrijpen. *gaat verder lezen*

Hoofdstuk 4: Een aantal herkenbare beelden. Het feit dat hij zich uit alles terugtrekt, studeren is een geweldig excuus om aan dingen te ontsnappen waar je geen zin in hebt. Maar ik hoop wel dat er nog iets meer is dan ik op dit moment weet, want nu vind ik hem nogal een drama-queen.

Hoofdstuk 5:

Ik vertelde hen vol verhalen over de moedige avonturen van mijn makkers

Deze zin klopt volgens mij niet, de vol hoort er niet te staan.
Oké, hij probeert dus te doen alsof er niets aan de hand is.

Hoofdstuk 6:

De stem in me hoofd

De stem in mijn hoofd, toch?
Stemmetjes in zijn hoofd? Ik begin te denken dat er meer aan de hand is dan gewoon een breuk die hij niet verwerkt heeft. Eigenlijk heeft hij gewoon een psychiater nodig. Al kan ik me wel voorstellen dat hij zijn problemen zelf wil oplossen, dat hij niet aan zichzelf wil toegeven dat hij echt hulp nodig heeft. Heel herkenbaar.

Hoofdstuk 7: Hm, de gebeurtenis met de vuilkar is blijkbaar geen teken geweest dat het nog niet zijn tijd was om te sterven. Of is er ondertussen nog iets gebeurd?

Hoofdstuk 8: Heel mooi hoe je de lezer op het verkeerde been weet te zetten. En ik ben blij dat het op deze manier afloopt.

Mooi verhaal. Het begon erg sterk, maar in je flashbacks had ik soms wel het gevoel dat het een beetje verwaterde. Maar sowieso zet het je zeker aan tot voortlezen eens je begonnen bent. En nu moet ik gaan soep eten.

Bedankt voor je reactie!

Ik weet dat ik sukkel met grammatica en werkwoord tijden. Aan de andere kant wil ik daar ook niet op letten. Ik wil het verhaal vertellen. De editors moeten later maar kijken wat er anders moet .

Er zijn nog meer redenen waarom de jongen al dan niet zijn keuze maakt. Er zijn nog meer redenen waarom hij stemmen begint te horen. Dit alles is eigenlijk een korte samenvatting van een groter geheel. Ik wou niet te veel uitbreiden omdat het anders te flashbackerig gaat worden.

Je kan het het beste beschouwen als iemand die zijn problemen probeert te omschrijven zonder echt compleet eerlijk te zijn met zijn gesprekspartner. Ik weet het, het klinkt moeilijk. Misschien daarom dat alles ook op enige manier te gehaast overkomt.

@Poltergeist,
Ik heb ' Daar waar liefde heerst' gelezen, en ik ben nog steeds niet goed in reacties geven, maar doe het toch. het is heel mooi geschreven, ik leefde best wel met de hoofdpersoon mee. het begin, met alle metaforen, vond ik ook mooi. verder een paar kleine spellingsfoutjes, maar dat kan mij eigenlijk geen zak schelen. de 'je'-persoon vond ik ook een beetje bijzonder..

PeterPan, het valt me meteen op dat je echt niet schrijft op de manier die je zelf 'de gruwelijke schrijfstijl van een veertienjarige' noemt. Eigenlijk zou ik aanraden om vooral veel te schrijven en heel veel te lezen, maar dan ook echt veel. Als je dat doet, kom je volgens mij wel een heel eind.
Ik heb wel wat puntjes. Om te beginnen met het lettertype, dat vind ik namelijk persoonlijk niet zo fijn lezen. Een simpel lettertype is meestal gewoon het beste -- zoals in boeken.
Nog iets -- en dat zie ik bij heel erg veel amateurschrijvers, van alle niveaus -- is dat je begint met heel veel gevoel, zonder uit te leggen waarom. Ik heb van Orson Scott Card geleerd dat dat niet zo goed is, en ik merk dat hij gelijk heeft. Het doet je niet meevoelen met de hoofdpersoon, integendeel zelfs. Zo werkt het bij mij, in ieder geval.
'Ze waren der' moet 'Ze waren er' zijn. Ten slotte ben ik niet zo van de aankleed-ritueeltjes. Het ontdoet je verhaal van een stuk tijdloosheid. Bovendien spreken veel mensen niet van een basic shirtje. Liever 'een simpel T-shirt', of zoiets.
Maar bon, heel erg veel lezen en schrijven dus. Je bent zelf je beste editor.

@ Leonie: Wow, de korte inhoud van je verhaal klinkt in elk geval al heel interessant. Ik zou je alleen willen aanraden om niet zo snel achter elkaar je hoofdstukken te posten. Leuk om te zien dat je al een heel stuk geschreven hebt en dat je enthousiast bent om het te posten, maar aan dit tempo kan niemand volgen om het te lezen. Op dit moment heb ik niet echt tijd om je verhaal te lezen, maar ik wil het wel doen, alleen... als ik meteen al zoveel hoofdstukken achter zit, verlies ik de moed een beetje. Als ik het lees, krijg je wel zeker een reactie van mij.