Het Vraag-raad-aan-andere-schrijvers-topic

Voor zulke dingen zijn geen regels. Dat bepaalt de schrijver. Wat je enkel niet moet doen is teveel personen in een keer voorstellen en personen introduceren die van geen belang in het verhaal zijn.

Is het dan echt zo dat echt ieder persoon nut heeft? Eigenlijk klinkt dat best wel logisch, maar aan de andere kant ook weer niet. Er lopen toch altijd wel personen rond die misschien iets minder of helemaal niet nuttig zijn? Ik probeer ze wel allemaal iets nuttigs mee te geven, al is het maar hun levensverhaal waar de hoofdpersoon iets mee kan/raad kan geven.

Heb je een concreet voorbeeld?

Soms is het inderdaad lastig, maar meestal kan een ander persoon objectiever naar je verhaal kijken dan jijzelf, daarom is een bètareader ook best handig. Ikzelf probeer altijd na te denken of een personage écht belangrijk is voor dát concrete verhaal, maar dat is inderdaad echt lastig af en toe.

Ik denk dat 'nut in een verhaal' een vrij rekbaar begrip is. Als je hoofdpersonage bijvoorbeeld erg populair is, zal die een grote vriendengroep hebben, waarvan de meesten waarschijnlijk niet voor een belangrijke wending in het verhaal zullen zorgen, en dus niet echt nut hebben voor de plot, maar wel nut hebben voor de opbouw van het karakter van je hoofdpersonage. Of als je hoofdpersonage constant de buren zit te bespioneren, kan het zijn dat je hele paragrafen vol beschrijvingen van wat de buren aan het doen zijn, hebt in je verhaal, terwijl de buren eigenlijk helemaal geen rol spelen in het verhaal. Maar als je je personage op straat tegen een vreemdeling laat opbotsen, die volledig beschrijft en je personage dan gewoon laat verder wandelen, zonder dat deze ontmoeting van enig belang is voor het verhaal, deze vreemdeling komt nooit meer terug en je personage heeft ook geen plots inzicht in zichzelf of zijn/haar situatie of zo door deze ontmoeting, dan kan je je best wel eens afvragen of je deze ontmoeting niet beter weglaat. (Al denk ik eerlijk gezegd dat je automatisch zoiets niet in je verhaal laat gebeuren, gewoon omdat het verkeerd aanvoelt.)

Jouw voorbeeld met dat populaire groepje is eigenlijk wat ik bedoel. Al die meelopers hebben eigenlijk geen echt nut, maar ze zitten er toch in. Bij mij is het zo dat ik het een beetje op mezelf baseer. Op eigen ervaringen maar dan in een nieuw jasje gestoken.
Mijn hoofdpersonage is een scholiere die een vriendengroep heeft. Ze heeft een vast groepje waar ze ook in de pauze bij zit, maar er zijn altijd mensen die niet bij jou in dat groepje zitten, maar die wel vrienden zijn die je ontmoet hebt in andere lessen. Daar loop je dan ook af en toe naar toe. Nu zijn het er in totaal negen op school, en eentje meer als mail/penvriendin van vroeger die verder weg woont. Ik heb er echt een hekel aan om personages weg te gooien, en ik vind ook weer niet dat ze onnuttig zijn. Ik vind ze nuttig om een moraal over te brengen en om te laten zien dat verschillende personen (rijk/arm. Amerikaans/andere nationaliteit) best goed met elkaar kunnen opschieten. (Mijn verhaal speelt zich af in Amerika ) Ik twijfel eigenlijk een beetje of ik overdrijf. Een bèta ben ik een beetje tegen met dit verhaal, omdat het serieus is. Ik stuur ook geen stukjes naar mensen toe, alleen kleintjes, geen hele hoofdstukken of zo. Behalve naar mijn eigen familie, want die vertrouw ik wel.

Merdyff schreef:Ik denk dat 'nut in een verhaal' een vrij rekbaar begrip is. Als je hoofdpersonage bijvoorbeeld erg populair is, zal die een grote vriendengroep hebben, waarvan de meesten waarschijnlijk niet voor een belangrijke wending in het verhaal zullen zorgen, en dus niet echt nut hebben voor de plot, maar wel nut hebben voor de opbouw van het karakter van je hoofdpersonage. Of als je hoofdpersonage constant de buren zit te bespioneren, kan het zijn dat je hele paragrafen vol beschrijvingen van wat de buren aan het doen zijn, hebt in je verhaal, terwijl de buren eigenlijk helemaal geen rol spelen in het verhaal.

In deze gevallen hebben ze dus wel degelijk nut, omdat ze je helpen het karakter van de hoofdpersoon te laten zien.

Bloody Mary schreef:Jouw voorbeeld met dat populaire groepje is eigenlijk wat ik bedoel. Al die meelopers hebben eigenlijk geen echt nut, maar ze zitten er toch in. Bij mij is het zo dat ik het een beetje op mezelf baseer. Op eigen ervaringen maar dan in een nieuw jasje gestoken.
Mijn hoofdpersonage is een scholiere die een vriendengroep heeft. Ze heeft een vast groepje waar ze ook in de pauze bij zit, maar er zijn altijd mensen die niet bij jou in dat groepje zitten, maar die wel vrienden zijn die je ontmoet hebt in andere lessen. Daar loop je dan ook af en toe naar toe. Nu zijn het er in totaal negen op school, en eentje meer als mail/penvriendin van vroeger die verder weg woont. Ik heb er echt een hekel aan om personages weg te gooien, en ik vind ook weer niet dat ze onnuttig zijn. Ik vind ze nuttig om een moraal over te brengen en om te laten zien dat verschillende personen (rijk/arm. Amerikaans/andere nationaliteit) best goed met elkaar kunnen opschieten. (Mijn verhaal speelt zich af in Amerika ) Ik twijfel eigenlijk een beetje of ik overdrijf. Een bèta ben ik een beetje tegen met dit verhaal, omdat het serieus is. Ik stuur ook geen stukjes naar mensen toe, alleen kleintjes, geen hele hoofdstukken of zo. Behalve naar mijn eigen familie, want die vertrouw ik wel.

Ik heb er ook een hekel aan om personages weg te gooien, omdat ik meestal een paar dagen met een personage in m'n hoofd zit waarin dit personage zich ontwikkelt en bijna gaat leven, en om 'm dan weg te gooien is stom.
En yay, Amerika.

Tygoras schreef:

Merdyff schreef:Ik denk dat 'nut in een verhaal' een vrij rekbaar begrip is. Als je hoofdpersonage bijvoorbeeld erg populair is, zal die een grote vriendengroep hebben, waarvan de meesten waarschijnlijk niet voor een belangrijke wending in het verhaal zullen zorgen, en dus niet echt nut hebben voor de plot, maar wel nut hebben voor de opbouw van het karakter van je hoofdpersonage. Of als je hoofdpersonage constant de buren zit te bespioneren, kan het zijn dat je hele paragrafen vol beschrijvingen van wat de buren aan het doen zijn, hebt in je verhaal, terwijl de buren eigenlijk helemaal geen rol spelen in het verhaal.

In deze gevallen hebben ze dus wel degelijk nut, omdat ze je helpen het karakter van de hoofdpersoon te laten zien.

Dat is wat ik zei. Of in elk geval wilde zeggen...

@ Bloody Mary: Het is natuurlijk moeilijk om te oordelen als ik het verhaal niet echt ken, maar ik denk dat als jij vindt dat die personages nut hebben in het verhaal, dat ook zo is.

Ja. Ze zijn gaan leven, het klópt gewoon niet meer om iemand weg te gooien, het is toch een persoon en ik denk dat hij/zij nut heeft. Het is niet zomaar een 2D iets, het is een driedimensionaal wezen dat iets meegeeft aan het verhaal.
Ik kwam net op de site van Boekscout, daar is ook een Juniorversie van (voor 10-15 jaar) Ik vroeg me af wat men hier denkt over zo'n jonge schrijfsters/schrijvers. Ik ben 16 op het moment, zouden jullie een boek van een 16 jarige lezen of zouden jullie denken: 'Te jong, te onervaren?'

@ Soetkin; Oke.

Ik heb ook al eens op boukscout rondgeneusd, maar daar geloof ik niet zo in. Ik ken wel een uitgeverij waar twee zestienjarigen het voor elkaar hebben gekregen om een boek uitgegeven te krijgen.

Ja, ze zijn gaan leven, maar als je merkt dat het personage niet veel nut heeft voor het verhaal en dat je dan er niet meer over schrijft, betekent niet dat ze niet meer leven. Het betekent niet dat je ze dan uitgemoord hebt ofzo. Hun verhaal wordt alleen niet verteld, omdat het niet van belang is met het hoofdpersonage. Over mijn personages (bijpersonages) heb ik ook altijd hele verhalen verzonnen, maar het is niet van nut in het verhaal.

Net zoals J.K.Rowling het ook (op een gegeven moment) niet meer nodig vond om Daan Thomas te laten ontdekken dat zijn vader een tovenaar was en bladiebladiebla.

Voor mij speelt de leeftijd van een schrijver/schrijfster niet echt een rol bij de keuze van een boek. Ik neem aan dat als een zestienjarige een boek gepubliceerd krijgt, dat dan ook best wel goed zal zijn. Ik weet niet of iemand het boek P.S. I love jou al gelezen heeft? Die schrijfster was 21 toen ze het boek schreef en het was haar eerste boek. 21 is ook helemaal nog niet zo ervaren, maar geen enkel boek van oudere, meer ervaren schrijvers, heeft mij ooit zo aan het huilen gebracht. Ik heb al eerder een krop in mijn keel of tranen in mijn ogen gekregen bij het lezen van een boek, ik heb al eerder gehad dat de tranen over mijn wangen stromen, maar dat is dan één keer in een boek, op het einde, als het hoofdpersonage sterft of als het net een heel mooi ontroerend einde is. Bij P.S. I love you moest ik regelmatig de tranen uit mijn ogen wrijven om verder te kunnen lezen. Ondanks het feit dat ze vrij jong is, weet de schrijfster echt perfect de gevoelens van het hoofdpersonage weer te geven, op zo'n manier dat je huilt wanneer zij huilt, door je tranen heen lacht wanneer zij door haar tranen heen lacht,...
Maar dit is geen topic om een prachtig boek aan te prijzen... Volgens mij ben ik de draad van wat ik wilde zeggen kwijt geraakt... Oh ja, ik denk dus dat leeftijd van een auteur voor mij geen criterium zou zijn om een boek wel of niet te lezen. (Als het boek gepubliceerd is, dus.) Een jong iemand kan evengoed ongelooflijk getalenteerd zijn dan iemand ouder.

Mwah, misschien moet ik PS. I love you dan maar eens gaan lezen!

Ja, ik denk ook dat leeftijd geen verschil uit kan maken. En bovendien, als een schrijfster nog erg jong is, kan ze alleen nog maar beter worden!

Het valt mij wel altijd op dat fantasyschrijvers meestal veel jonger zijn dan schrijvers van literatuur...

Tygoras schreef:Het valt mij wel altijd op dat fantasyschrijvers meestal veel jonger zijn dan schrijvers van literatuur...

Literatuur vind ik zelf moeilijker. Fantasy is absoluut niet makkelijk, dat wil ik er bij zeggen. Maar over het algemeen zijn het jongere mensen die dat leuk vinden en het zelf schrijven. Literatuur vind ik iets voor volwassenen.

Ik heb een vraag over nationaliteiten, hoe mensen er in bepaalde landen uitzien. Mensen uit Zuid-Europa zien er in mijn ogen uit als mensen met een donkere haarkleur en ook wat donkere huid. Is dit echt zo of kan een Italiaan/Spanjaard etc ook bleek en blond zijn?

@ Milou; dat jong en beter worden, daar sluit ik me volledig bij aan. Zo vroeg mogelijk beginnen, dan kun je alleen nog maar beter worden

Lucas schreef:Het valt mij wel altijd op dat fantasyschrijvers meestal veel jonger zijn dan schrijvers van literatuur...

Een vraag: wat is literatuur en waarom kan fantasy daar niet onder vallen?

Carla schreef:Is dit echt zo of kan een Italiaan/Spanjaard etc ook bleek en blond zijn?

Kan, maar is zeldzaam. Vroeger werd in Spanje bijvoorbeeld de adel gekenmerkt door hun lichte haar en huid. Blauwe ogen komen ook minder vaak voor.
Als ik in Italië rondloop met mijn witte huid, lichtblonde haar en lichtblauwe ogen wordt ik nagestaard.
Het komt wel voor, maar niet vaak. Ik schat het percentage in op ongeveer hetzelfde als van het aantal roodharigen in Nederland...?

Mensen uit het Middelandse-Zee gebied hebben over het algemeen een lichtelijk getinte huid en bruin haar. Er zijn hiet natuurlijk altijd uitzonderingen op. Blond en zwart harigen zijn ook erg voorkomend, maar mensen met een echt lichte tint zie je weinig, aangezien de zon daar langer schijnt en het tegenwoordig modieus is om een kleurtje te hebben. Vroeger zag je dat de rijkere bevolkingslaag wel een lichte huid had (hoewel het niet in de buurt komt van de Germaanse of Scandinavische lichte tint), omdat lichte huid rijkdom aangaf.

Bloody Mary schreef:
Ik heb een vraag over nationaliteiten, hoe mensen er in bepaalde landen uitzien. Mensen uit Zuid-Europa zien er in mijn ogen uit als mensen met een donkere haarkleur en ook wat donkere huid. Is dit echt zo of kan een Italiaan/Spanjaard etc ook bleek en blond zijn?

Volgens mij klopt dat over het algemeen wel. Mensen uit Zuid-Europa zullen inderdaad over het algemeen een wat donkerdere haarkleur hebben en zullen zelden blond of roodharig zijn.
Ik weet natuurlijk niet waarvoor je deze vraag stelt. Als het is voor je verhaal dat zich in Amerika afspeelt, omdat je daar personages van Spaanse/Italiaanse afkomst wil hebben, denk ik dat het veilig genoeg is om je personage effectief donkere huid en donker haar te geven. Als het een verhaal zou zijn dat zich in Spanje of een van deze landen afspeelt, zou ik er wel wat meer informatie over opzoeken, want er kunnen wel uitzonderingen zijn. Ik heb bijvoorbeeld vandaag ontdekt dat er een bepaald 'ras' (ik weet niet of dat de beste benaming is) is van Arabieren dat blank is, blond haar heeft en blauwe ogen. Wel, ik neem aan dat ze niet Arabieren genoemd worden, het had een specifieke naam, maar die ben ik vergeten. (Het kwam voor in Spooks, uiteraard geen wetenschappelijke bron, maar ik weet dat de makers van Spooks proberen zo correct mogelijke informatie te geven in de serie.)
Wat ik vooral wil zeggen: ik denk dat over het algemeen die 'stereotype beelden' wel kloppen, maar het kan altijd zijn dat er uitzonderingen zijn, bepaalde subgroepen met andere kenmerken,...

Ja. Mijn verhaal speelt zich af in Amerika en de ouders van de persoon komen uit Italië & Spanje. Is het ook niet zo dat het Zuiden bruiner is dan het noorden? Ik bedoel, hoe dichter bij de evenaar hoe warmer, toch?

Mwah, dat heeft meer te maken met migratie dan met het klimaat.

Kijk hier anders even:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:Unlabeled_Renatto_Luschan_Skin_color_map.png

Bedankt Levina! Als je zo Amerika ziet dan zit het ook wel redelijk hetzelfde. Af en toe is het in de plekken in Amerika die ik bedoel nog donkerder dan Zuid Europa. Nu begin ik dan wel te twijfelen. Wikipedia kan door iedereen bewerkt worden.

http://en.wikipedia.org/wiki/Von_Luschan%27s_chromatic_scale

Overtuigt dit je?

En als je twijfelt aan Wikipedia, onderaan de pagina staan verplicht links naar de bronnen van het artikel.
Zoals hier: http://backintyme.com/essays/?p=4

En in de Grote Bosatlas (52e editie, 190E/F) staan een kaart van de wereld in rassen en een overzicht van de etnische samenstelling van de aarde.
Het lijkt er behoorlijk op. Alleen is kaart op Wikipedia wat verouderd en wat anders (kijk maar naar Felix von Luschan's leeftijd XD, en zijn kaartje gaan alleen over natives, terwijl veel foreigners nu native nakomelingen hebben!). Nu is bijvoorbeeld Australië blanker en delen van Amerika donkerder (door migratie: slavenhandel en koloniën).
Als je wilt, kan ik het plaatje wel voor je inscannen.

Hmm ja, ik ben overtuigd. Als het zo op meerdere plekken aangegeven staat dan kan het bijna niet anders dan waar zijn. Bedankt voor de info!

Hebben er mensen hier een tweede naam en hoe gaat zoiets in zijn werk? Heeft iemand daarverstand van?
Ik doel hiermee niet op doopnamen (die je krijgt via de Katholieke Kerk nadat je gedoopt bent) maar meer op meerdere voornamen. Ik zal een voorbeeld geven.
Iemand heet Rosa, dat is haar roepnaam. Haar achternaam is van de Kant. Haar ouders hebben haar nog twee andere namen meegegeven, die op officiele documenten staan als ID kaart en dergelijke. Zou het dan mogelijk zijn dat ze Rosa Anne Lotte van de Kant heet, en dat dat haar volledige naam is. Let er wel op dat Rosa dan haar roepnaam is en Anne Lotte alleen op documenten staat.

Ik hoop dat mijn voorbeeld duidelijk maakt wat ik bedoel en dat iemand me kan zeggen of dit mogelijk is of niet.

@ Bloody Mary: Dat kan gewoon hoor. Zelf heb ik niet twee of meerdere namen, maar ik ken genoeg mensen die niet gedoopt zijn en toch meerdere namen hebben.

Ja, dat is mogelijk, maar ik zou het niet doen, tenzij het echt iets met het plot te maken heeft, maar het is zeer zeker mogelijk. XD

Ik heb het zelf namelijk ook en mijn moeder en vader ook. Ofja, mijn vader heeft iets anders, maar we hebben allebei niet echt fatsoenlijke namen.

Het kan. Ik heb zelf ook een tweede naam, maar no way dat ik ooit gedoopt ben. Op afschriften en andere belangrijke papieren noemen ze je dan gewoon bij je initialen - L.A. in mijn geval. Mijn tweede naam voluit geschreven kom ik eigenlijk nergens tegen, behalve op mijn paspoort en zo. Op namenlijsten van bijvoorbeeld de school sta ik alleen bij mijn eerste voornaam voluit en achternaam.

In principe is het niet veel anders dan doopnamen. Voor de overheid maakt het volgens mij geen enkel verschil.

Maar inderdaad, echt nut heeft het niet, tenzij je er echt iets mee wilt. Bij een Tom Marvolo Riddle en Harry James Potter is het bijvoorbeeld wel van belang -- de ouders die ze allebei niet hadden.