Schrijfsels

Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

    Winoah's One Shot topic

    Winoah
    Winoah
    Winoah
    Member
    Member


    Vrouw Aantal berichten : 43
    • Bericht nummer 1

    Winoah's One Shot topic Empty Winoah's One Shot topic

    Bericht van Winoah vr 4 sep - 0:43

    Hoi en welkom op mijn one shot topic very happy
    Hier zal ik mijn korte verhaaltjes plaatsen! (duh) Ik hoop dat jullie ze leuk vinden...
    Weerhoud jezelf er niet van kritische of negatieve reacties te plaatsen, want ik heb geen idee hoe goed mijn verhalen zijn en sta te springen om te leren van jullie very happy

    xx
    • Terug naar boven
    Winoah
    Winoah
    Winoah
    Member
    Member


    Vrouw Aantal berichten : 43
    • Bericht nummer 2

    Winoah's One Shot topic Empty Het onbekende uit het niets

    Bericht van Winoah vr 4 sep - 17:26

    Winoah's One Shot topic Hetonbekende2

    Winoah's One Shot topic Button7Winoah's One Shot topic Button2

    Het meisje stond langzaam op. Hoewel alles bedekt was met rijp en er een dichte mist om haar heen hing, leek ze geen kou te voelen. Ze klemde een groot boek tegen zich aan, met een zwaar slot. Niemand mocht weten wat ze hier gedaan had. Hoewel de kans klein was dat iemand hier, diep in het bos, ooit sporen van haar zou vinden, kon ze niet voorzichtig genoeg zijn. Ergens kraakte een tak. Ze kromp in elkaar. Als er nu iemand haar zag, zou alles verloren zijn. Maar het bleef stil. Misschien een vroege vogel? Het meisje maakte aanstalten om weg te gaan, toen plotseling een scherpe stem de ochtendstilte doorboorde. ‘Doe geen moeite. Ik weet dat je daar bent, Elisabeth. Het beste wat je nu kunt doen, is dat boek neerleggen en maken dat je wegkomt en alles vergeten. Als je ooit met iemand spreekt over mij, het boek of deze plek, zul je merken dat ik je het leven bijzonder zuur kan maken...’ Elisabeth twijfelde geen moment. Ze rende als een bezetene weg, in de tegenovergestelde richting als waar de stem vandaan was gekomen. Het was nog te donker om met zo’n snelheid iets te zien, en ze hoopte maar dat ze niet pontificaal tegen een boom aan zou rennen. Maar in plaats van het geluid van achtervolgende voetstappen klonk die vreselijke stem weer, nu ineens vlak voor haar. ‘Ik hoop dat je beseft dat dit de domste keuze is die je had kunnen maken. Je zult nooit je dierbaren terugzien!’ De stem lachte. Een afschuwelijke lach, die door merg en been ging. Elisabeth struikelde, rolde over de grond maar liet het boek niet los. Ze rolde op haar buik, ging op het boek liggen en kneep haar ogen stijf dicht. Ze voelde hoe de koude lucht haar omhulde als een deken, en hoorde zachte voetstappen dichterbij komen. Wat zou hij hebben bedoeld met ‘Je zult nooit je dierbaren terugzien’? Ging hij haar doden? Opsluiten? Of zou hij haar ‘dierbaren’ stuk voor stuk vermoorden? Op de een of andere manier werd ze rustiger van het nadenken. Ze was niet voor een gat te vangen! Elisabeth sprong op en keek naar de plek waar ze verwachtte hem te zien. Maar er was niets. Ze had zich niet echt iets voorgesteld over hoe hij eruit zou zien, maar dat er niets was, liet haar toch terugdeinzen. ‘Inderdaad. Ik besta niet echt. Ik ben maar een herinnering. Maar dat weerhoudt mij er niet van te doden, hoewel dat wel het enige is wat ik nog kan. Met behulp van dát boek, dat je daar in je armen houdt, kan ik weer echt leven en mijn dromen waar maken. Nu zul jij en je soort daar natuurlijk niet echt baat bij hebben, het zal jullie eerder schaden, maar dat baat niet!’ Weer die afgrijselijke lach. Maar Elisabeth vermande zich en riep, met een stem die dapperder klonk dan ze zich voelde: ‘Ik ben niet van plan je dat boek te geven. Ga weg, laat me alleen!’ De stem lachte opnieuw. ‘Wat heldhaftig voor zo’n onderkruipseltje als jij. Maar genoeg gekletst, GEEF ME DAT BOEK!’
    ‘Nee!’ Haar stem klonk al een stuk minder sterk. ‘Je laat me geen andere keus dan je te doden. Je krijgt nog één kans. Geef me het boek.’ Elisabeth dacht koortsachtig na. Ze moest tijd rekken. ‘Hoe kun je het boek gebruiken als je enkel een herinnering bent?’ De stem snoof. ‘Dat zou je toch niet begrijpen. Je hebt geen idee hoe groot de macht van dat boek is, en wat voor grootse dingen je ermee zou kunnen doen. Maar daar heb je nu toch niets meer aan. Ík zal degene zijn die grootse dingen doet!’ Ineens begon er bij Elisabeth een lichtje te branden. ‘Je kunt het boek niet van me afnemen!’ ‘Nee, maar als je sterft, zul je het laten vallen!’ ‘Als ik al op de grond lig kun je dus niks doen! Dan zul je het boek nooit te pakken krijgen!’ ‘Nee! Ik...’ Maar Elisabeth lag al op de grond, het boek beschermend met haar lichaam. De stem schreeuwde. Het was zo’n verschrikkelijke schreeuw, met zoveel woede erin weerklonken, dat het hele bos leek te schudden. Elisabeth was ontzettend bang, maar ze voelde ook vaag een zekere voldaanheid. ‘Ik kan niet zijn in het daglicht, maar denk niet dat je me verslagen hebt. Ik zal dat boek koste wat het kost krijgen!’ Toen was het stil. Elisabeth wist later niet hoelang ze er had gelegen, nog verstijfd van angst, maar toen ze de eerste vogel hoorde fluiten durfde ze eindelijk rechtop te gaan zitten. Ze begon te beseffen hoe een geluk ze had gehad dat ze nog leefde. Stijf van het liggen op de koude bosgrond, stond ze moeizaam op en liep weg. Ze verwachtte elk moment de stem weer te horen, maar het bleef stil.
    Woorden: 812
    • Terug naar boven
      Het is nu vr 22 nov - 9:27