Sharons FF One Shot Blok

Ik ben 16 jaar, woon in Nederland en ben dol op schrijven. Het meeste schrijf ik vaak zelfbedachte verhalen, maar er naast schrijf ik ook vaak fanfictions, waarvan er ook een aantal One Shots zijn. Deze zal ik hier posten. One Shots zijn redelijk nieuw voor me, dus het is allemaal in het begin nogal wat proberen.
Veel leesplezier!

Inhoud:
1. Nooit meer dezelfde (Hp)
2. Verlaten (Hp)
3. Spartelende Beukers en Zwiepende Bezem (Hp)
4. ...

Woorden: 824
Wereld: Harry Potter

Nooit meer dezelfde
Daar zat ze dan weer, op het dak van haar ouderlijk huis, starend naar de zonsondergang. Ze keek naar de gekleurde hemel, de zon en de prachtige gloed dat het uitstraalde. Een traan biggelde over haar wang en glinsterde in het langzaam verdwijnende zonlicht. Deze plek, uitgerekend haar favoriete plek, zorgde voor deze emoties. Het leek allemaal alsof het gisteren pas gebeurd was…

Het meisje lag op haar buik rustig naar de ondergaande zon te staren. Ondanks dat ze dit elke dag al had gezien, bleef ze maar komen om te kijken. Om te zorgen dat ze het in de toekomst nog steeds zou kunnen zien, was ze druk bezig om het uitzicht in een tekening te verwerken. Het bos, de bergen, de rivier, de zonsondergang natuurlijk, alles… Dit beeld zou ze nooit meer vergeten en om daar zeker van te zijn, maakte ze deze tekening.
Ze werkte de laatste schaduweffecten bij toen het gebeurde, de drastische verandering in haar leven. Een ijzingwekkende schreeuw deed haar geschrokken haar potlood laten vallen en naar haar toverstok in haar achterzak grijpen. Voorzichtig gluurde ze over de rand van het dak heen om te zien wat de oorzaak was, maar de tuin was leeg. Toch zou ze zweren dat ze daar, rond de schreeuw, een geluid hoorde.
Toen kwamen een paar gedaantes in het zwart in haar gezichtsveld en dook ze met haar hoofd omlaag, zodat ze net met haar ogen nog kon zien wat er gebeurde. Paniekerig en geschrokken keek het meisje toe hoe de twee zwarte gedaantes, Dooddoeners, twee andere figuren ruw op de grond gooiden.
Het meisje beet hard op haar tong om een angstige kreet te voorkomen; de Dooddoeners hadden haar ouders! Haar vingers sloten zich nog steviger om haar toverstok een zodat haar knokkels wit werden. Aandachtig bekeek ze de situatie; ze zou ze wel aan kunnen, de twee Dooddoeners, ze had immers het voordeel van de verrassing.
Toen viel echter haar plan in duigen: een derde, donkere gedaante, dat het meisje nog niet eerder was opgevallen, verscheen uit de schaduw van de grote eik in de tuin.
“Waar is ze?” vroeg de derde gedaante kil. Het meisje zag, of dat dacht ze tenminste, dat ze de zweetdruppels over haar vaders voorhoofd zag lopen.
“Waar-?” begon hij, maar de derde persoon onderbrak hem.
“Houd je niet van de domme! Ze is niet eens jullie echte dochter! Waarom zouden jullie je miezerige levens geven voor haar?”
Dit kwam onverwachts hard aan bij het meisje. Was zij dan - niet hun echte dochter? Ze hapte geluidloos naar adem, hield haar toverstok gereed en luisterde aandachtig.
“Als jullie nu vertellen waar ze is, spaar ik jullie miezerige levens,” ging de gedaante verder en de twee Dooddoeners grinnikten.
“Nooit!” schreeuwde haar vader.
Een groene lichtflits verblindde de aanwezigen en een luidde bonk deed het meisjes hart stilstaan. Ze wilde gillen, tieren, huilen, maar vooral wraak! Maar niets kon, nog niet tenminste. Haar vader was dood en lag roerloos met open, starende ogen op de grond. Nee, ze mocht nog niet ingrijpen, nog niet; ze kon haar moeder nog redden.
“Je laatste kans, of je gaat achter je zielige man aan. Waar is ze?!” herhaalde de gedaante kil.
Het meisje zag de tranen over haar moeders wangen lopen, maar ook de vastberaden blik in haar ogen. Een moment wilde het meisje ingrijpen, maar haar moeders blik deed haar verstijven.
Nog een groene lichtflits vulde de omgeving.
De Dooddoeners en de donkere gedaante liepen weg, om vervolgens een stukje verderop te verdwijnselen.
Even bleef het meisje roerloos liggen van verdriet. De tranen stroomden over haar wangen en langzaam kreeg ze weer het gevoel in haar lichaam terug. Ze klom naar beneden en sleepte zichzelf voort naar de levenloze lichamen van haar ouders. Huilend viel ze op haar knieën.
“Waarom?” stamelde ze huilend.
Haar ouders, de enige mensen die ze ooit als haar ouders, haar echte ouders, zou zien –ondanks ze het niet waren- waren op een brute wijze vermoord. Vermoord omdat ze haar, niet eens hun echte dochter, wilden beschermen! Maar waarvoor? Wat wilden mensen van haar, een simpele leerlinge van Zweinstein? Ze snapte er niets van.
Ze sloot snikkend de starende ogen van haar ouders en ging huilend tussen hun in liggen…

“Em? Emily!” Het meisje schrok wakker uit haar gedachtes en keerde terug naar de realiteit. Voordat ze kon reageren, verscheen het vriendelijke en bezorgde gezicht van Jake, haar vriendje met wie ze deze eerste vakantie sinds de moord doorbracht. Hij was de enige aan wie ze alles had verteld, alles wat ze wist. Hem vertrouwde ze, niemand anders.
Zijn warme, zachte hand sloot zich om haar blote schouder heen en zachtjes drukte hij haar tegen zich aan. Emily keek niet naar hem opzij, maar bleef nog altijd naar de ondergaande zon staren terwijl de tranen over haar wangen bleven stromen. Samen keken ze naar de ondergaande zon, het moment dat nooit meer dezelfde zou zijn…

Woorden: 1.302
Wereld: Harry Potter

Verlaten
Het bevroren gras knisperde onder mijn voeten terwijl ik er overheen liep en mijn adem veroorzaakte wolkjes in de lucht. De lucht was koud en ondanks mijn dikke mantel kreeg ik kippenvel. De wereld leek zo leeg, kil en afstandelijk – of lag dat maar aan mij? Ik ademde de koele lucht in en rook de heerlijke geur van de kleurrijke bos bloemen in mijn hand, bloemen die bestemd waren voor mijn ouders.
Waarom leefde ik nog? Met welk doel? Waarom was ik niet dood –vermoord-, en niet mijn ouders? Wat wilden de Dooddoeners van mij? En wie waren mijn biologische ouders? Zij zouden echter nooit de plaats in kunnen nemen van mijn ouders, nooit. Waarom wilde ik eigenlijk nog leven met al deze geheimzinnigheid?
Een warme hand werd op mijn schouder gelegd en ik keek opzij, in het gezicht van een tiener, in het vriendelijke gezicht van Jake. Zijn prachtige, bruine ogen keken me recht in mijn ogen aan en zijn donkere, bruine haren zaten nogal warrig en wild, maar dat maakte hem juist extra aantrekkelijk. Een glimlach verscheen op zijn gezicht.
Natuurlijk, voor hem!
“Weet je zeker dat je dit wilt, Em?” vroeg hij bezorgd.
We liepen door terwijl ik naar de juiste woorden zocht.
“Ja. Hierna ga ik. Ik wil het weten – ik móét het weten.”
“Dan ga ik met je mee.” De stem van Jake klonk nogal vastbesloten, misschien wel zekerder dan de mijne was geweest. Gauw probeerde ik hem op andere gedachtes te brengen; dit is iets waarbij ik voelde dat ik het alleen moest doen. Ik wilde niet dat de enige persoon die ik vertrouwde en nog lief had, ook vermoord zou worden omdat hij mij beschermde. Alles wat ik probeerde was echter nutteloos; hij was niet om te praten.
“Oké, maar wees alsjeblieft voorzichtig! I-ik wil niet nog iemand kwijtraken!” zei ik smekend en ik voelde tranen opkomen. Jake knikte en legde mijn hoofd tegen zijn schouder aan terwijl we rustig verder liepen.
De ondergrond veranderde en we liepen inmiddels op de bevroren aarde, het kerkhof op. Ik voelde even naar mijn toverstok, die veilig in mijn broekzak verborgen was. Gerustgesteld legde ik mijn arm weer terug om Jake’s middel en keek ik somber rond. Al die graven en de beangstigende omgeving deed een koude rilling over mijn rug lopen.
Niet ver van ons vandaan zag ik de graven van mijn ouders al en ik kon niet voorkomen dat een traan over mijn wang heen biggelde. Gauw veegde ik hem weg en knipperde ik met mijn ogen om meer te voorkomen. Ik moest sterk zijn. Wat ik ging doen was tenslotte gevaarlijk.
Bij de graven van mijn ouders bleven we stilstaan en haalde Jake zijn hand bij mijn schouder weg om mijn hand beet te pakken. Ik voelde plots een warmte door mijn hele lichaam heen gaan en voelde me stukken sterker dan ik me net voelde.
Nog altijd vol verdriet legde ik de bos bloemen tussen de graven in en bleef er even naar staren. Hoe lang was het nou geleden? Een maand of drie vier? Ik zuchtte en wendde mijn blik ervan af.
Plots werd ik door een fel licht verblindt en kneep ik mijn ogen dicht. Terwijl ik dat deed, graaide ik behoedzaam naar mijn toverstok. Toen ik zag dat het licht verdwenen was, keek ik rond.
Niemand.
Voorzichtig deed ik een stapje naar achteren, maar onverwachts viel ik over iets heen. Geschrokken probeerde ik zo gauw mogelijk weer overeind te krabbelen en keek ik naar de oorzaak van mijn val.
Mijn hart stond stil en kreeg ik geen lucht meer. De oorzaak –waar ik een normale steen voor in gedachten had gehad- was Jake! Bezorgd ging ik op mijn knieën zitten en schudde ik hem heen en weer.
Toen zag ik zijn gezicht, zo bleek en zo levenloos. Ik raakte in paniek en begon angstig Jake heen en weer te schudden na mijn toverstok naast me op de grond gelegd te hebben.
Dit kon niet waar zijn! Dit mocht gewoon niet waar zijn! De laatste reden waarom ik nog wilde leven mocht niet dood gaan! Nu niet, nooit niet!
De tranen begonnen over mijn wangen te stromen en ik negeerde het feit dat hij op mijn ouders graven lag, op de plek waar ik de bos bloemen had neergelegd.
“Jake. Jake!” zei ik smekend. De tranen rolden van mijn wangen af en vielen op zijn dikke mantel.
Waarom? Waarom moest hij ook dood gaan? Wie had dit op zijn geweten? Wie?!
Ik stond op en keek woedend rond. Nog altijd zag ik niemand.
Was de spreuk misschien voor mij bedoeld, maar hadden ze Jake geraakt? Of had hij zich juist voor mij opgeofferd?
Al die vragen deden er niet meer toe. Ik had geen reden om te blijven leven vond ik. Mijn ouders was ik kwijt, nu Jake - nee, ik wilde niet meer, niet zonder hun.
Nogmaals knielde ik bij mijn vriendje neer en pakte ik mijn toverstok van de grond. Wat ik van plan was te proberen, was waarschijnlijk zinloos, maar ik wilde het proberen! Anders – anders wist ik dat mijn leven ook voorbij was.
“R-renervatio!” zei ik hakkelend. Ik wist dat de doden niet tot leven gewekt konden worden, maar ik wilde – ik moest het gewoon proberen!
Mijn toverstok kletterde uit mijn handen en viel op Jake’s lichaam. Vol verdriet begroef ik mijn gezicht in mijn handen terwijl de tranen harder begonnen te stromen dan tevoren. Dit was het dan, het einde. Ik wilde niet langer. Ik had geen doel, geen mensen om te vertrouwen, niets. Helemaal niets!
Plotseling werd mijn pols door een koude hand beetgepakt en geschrokken haalde ik mijn handen voor mijn ogen weg. Ik keek omlaag naar de grond op zoek naar mijn toverstok; ik zou me niet overgeven, zelfs niet op dit moment! Ik pakte hem op en probeerde hem goed beet te pakken met mijn verkeerde hand.
“Emily?”
Enkele seconden stopte ik met huilen. Verbeelde ik het me nou maar, of hoorde ik Jake?
“Jake?” stamelde ik.
Ik herstelde me en richtte mijn toverstok op de eigenaar van de hand, waarna ik diegene aankeek. Mijn mond viel open, mijn tranen begonnen harder te stromen en mijn toverstok kletterde weer uit mijn hand. Tranen van geluk en opluchting stroomden er echter dit maal over mijn wangen terwijl ik Jake omhelsde.
Wie niet in wonderen geloofd, is dom! Zeker weten!
Hij leefde! Jake leefde!
“Hé, je kilt me nog!” zei Jake geamuseerd. Hij bevrijdde zich met moeite uit mijn greep en keek me verbaasd aan.
“Je leeft nog!”
“Wat denk je anders?”
“Maar – je was dood!”
Jake schudde zijn hoofd en ik keek hem verbaasd aan. Ik greep naar zijn hand en kneep erin. Ja hoor, hij was het echt! Droomde ik?
Ik kneep met mijn vrije hand in mijn arm en slaakte een kort kreetje van pijn. Nee, het was echt! Gauw begon ik mijn tranen weg te vegen en keek ik vragend naar Jake.
“Ik ben en was niet dood. Ik zag iemand ons bespioneren, maar ik reageerde te laat. Voordat ik het wist, lag ik roerloos op de grond. Tot net.” Meer hoefde hij niet te zeggen. De echte oorzaak was overbodig. Het ging mij erom dat hij leefde en zou blijven leven! Met de oorzaak zou later afgerekend worden.
“Laten – laten we gaan, weg van hier. Naar een veilige plek en dan beginnen. Goed?” Mijn stem trilde en ik hielp Jake overeind, zijn hand niet loslatend. Gauw pakte ik ook onze toverstokken en overhandigde hem de zijne.
“Prima. Kom.” Hij legde zijn arm weer om mijn schouder heen en ik legde mijn hoofd weer tegen zijn schouder aan. Zo liepen we weg van het kerkhof, weg van de onbetrouwbare plek.
Eén enkele gedachte ging alsmaar door mijn hoofd: hij leefde nog!

Woorden: 876
Wereld: Harry Potter

Spartelende Beukers en zwiepende bezem
De nacht was donker. Geen enkele ster waagde zich bloot te stellen hoog aan de hemel en er was ook geen enkel teken van de maan. Donkere en dreigende wolken maakten de lucht nog donkerder en angstaanjagender.
Een kleine groep leerlingen van Zweinstein zat gezamenlijk bij elkaar bij de warme haard. Het weinige licht was afkomstig van de langzaam dovende haard en zorgde voor een lichte en redelijk griezelige gloed over de leerlingen.
“Tijd voor geheimen en avonturen. Dit maal zonder gestoord of gestraft te worden,” zei Aaron enthousiast. “Wie gaat er deze avond eens beginnen met een verhaal te vertellen? Een leuk en spannend avontuur, maar wel waar gebeurt of een geheim of iets dergelijks?” Een grijns verscheen op zijn gezicht en was maar net zichtbaar. Iedereen keek gauw een ander aan, maar de meeste gezichten waren op een iemand gericht; Vera.
Vera kreunde lichtjes en dacht goed na. De kans was groot dat zij moest beginnen en dat terwijl ze pas voor de tweede keer aanwezig was bij deze bijeenkomstjes van enkele Griffoendorleerlingen.
“Vera! Ja, jou hebben we nog helemaal niet gehoord!” zei Aaron grijnzend. Het klonk wel alsof hij erop verheugde dat ze niets meegemaakt had, dat ze helemaal afging tegenover de rest. Vera liet dat echter absoluut niet gebeuren en wist wat ze ging vertellen.
“Ik ga vertellen over een van mijn wildste vliegavonturen ooit, ik herinner me hem nog goed. Het is jaren geleden gebeurd, in mijn eerste jaar op Zweinstein. We hadden toen net enkele vlieglessen gehad en samen met wat vrienden ging ik naar buiten – het was toen ook herfst en behoorlijk warm voor dat tijdstip - met onze nieuwe bezems.
Op het Zwerkbalveld wilden we eens een potje Zwerkbal gaan spelen, ons allereerste potje ooit, en bereidden we ons voor. Het vliegen hadden we allemaal al redelijk goed onder de knie en alle zes – het gezelschap bestond uit Nick, Sander en Alice uit Ravenklauw, Lilian uit Huffelpuf en Mitchell en ik uit Griffoendor – wilden we dolgraag volgend schooljaar in het Zwerkbalteam van onze afdelingen komen. Goed trainen was dus hard nodig op dat moment.
Het spel dat we speelden verliep goed en op redelijk goed niveau, tot de Beukers ineens vreemd gingen doen. Ze vlogen van de ene speler naar de andere, vlogen veel sneller dan normaal en waren niet te stoppen. Het leek wel of ze een eigen wil hadden gekregen!
Ik kan me Nicks gezicht nog goed herinneren toen zijn honkbalknuppel van thuis, die hij had meegenomen om te gebruiken doordat hij deze veel fijner vond, in splinters vloog door de enorme kracht van de Beuker toen hij deze weg wilde slaan.
Allemaal vlogen we zo hard als we maar konden, in de hoop niet geraakt te worden. Ik weet nog heel goed hoe paniekerig ik me wel niet voelde toen na een tijdje beide Beukers op mij af kwamen en ik wegvloog, zo snel als ik maar kon, maar dat mijn bezem – ik had toen een Helleveeg 1 – ineens onbestuurbaar werd. Hij ging zijn eigen gang en vloog me helemaal naar het Verboden Bos, waar ik door alle takken die ik steeds moest ontwijken bijna van mijn bezem gegooid werd.
Ergens midden in het bos wist ik net een dikke tak te ontwijken of ik was eraf gevallen en had ik misschien urenlang in het bos rondgedwaald. Ik werd toen wel van mijn bezem geslingerd, maar op het laatste moment – toen ik verwachtte hard op de grond neer te storten – wist ik me nog beet te grijpen aan mijn bezem. Gelukkig bracht mijn bezem me weer terug naar het Zwerkbalveld toen hij weer bestuurbaar was geworden, alleen waren de Beukers er toen ook weer.
Tot mijn grote opluchting zag ik de anderen al op me af komen vliegen en wisten we met z’n allen – iedereen die normaal op een bezem weer kon zitten dan – de Beukers weer vast te krijgen in hun kist door goed samen te werken, wat lokwerk en wat slagwerk. Het was een heel karwei, maar het was ons gelukt. Uiteindelijk dan. De echte Zwerkbalploeg van Zwadderich kwam net aangelopen om te gaan trainen toen wij eindelijk weer controle hadden over onze spullen.
Sinds dat avontuurtje raak ik geen Helleveeg meer aan, geen enkele. Niemand van ons is er ooit achter gekomen wat de gekte van mijn bezem en de Beukers veroorzaakt had, maar het heeft ons nog wel een tijd dwars gezeten. Toen zaten we ook steeds de mogelijkheden te onderzoeken en in de bibliotheek van alles op te zoeken, zonder enig resultaat en eigenlijk best nutteloos nu ik zo achteraf kijk. Ach, we waren toen nog jong en onwetend, we wisten toen nog niet beter.
Misschien – dat vermoeden wij tenminste – waren het van die vervelende Zwadderaars, het groepje van Ricky Rock. In die tijd waren wij de ergste vijanden, ons groepje tegen die andere. Ach, we zullen er wel nooit meer achter komen of zij het waren of dat het een andere oorzaak had.”
Een doodse stilte viel toen Vera klaar was met vertellen en de grijns en hoop was van Aarons gezicht verdwenen. Toen doofde de haard plots en zaten de leerlingen in het pikkedonker in stilte naar elkaars silhouetten te kijken zonder nog maar een woord te zeggen.