Ouders, andere familie & vrienden en schrijven

Ouders, andere familie & vrienden en schrijven

Ik had het er vanochtend over met Milou, en dacht dat het ook wel leuk/interessant zou zijn om er hier over te praten.
Wat vinden jullie ouders ervan dat je schrijft? Jaloerse of synische siblings? En je vrienden? Ben je juist heel open, of heimelijk over je hobby?


Van mijn ouders krijg ik eigenlijk niet echt hoogte. Mijn moeder weet wel dat ik schrijfster wil worden, en gedichten en one-shots schrijf. Ze zegt dat ze denkt dat ik het kan maar ze heeft werkelijk nooit iets van mijn werkjes gelezen. (Behalve mijn gedichten, ik geloof dat ze die stiekem heeft gelezen) Maar o-wee als ik denk dat ik er mijn carrière van ga maken, want dan zijn de rapen gaar.
Mijn vader is neutraal (maar wel enthousiast over mijn leesgedrag, hij vindt het fantastisch dat ik literatuur en poëzie lees en zo) over mijn schrijven. Ik weet niet eens of hij wel weet dat ik dat doe.
Mijn broer doet er heel synisch over, maar dat snap ik en vergeef ik hem wel. Hij wilde zelf zijn beroep van zijn hobby maken en dat is hem niet gelukt. (Althans, niet via de weg die hij wilde nemen)
En mijn zus vindt dat ik mijn eigen weg moet gaan en vertrouwt erop dat ik wel een goed besluit ga maken, ondanks wat iedereen tegen me zegt. Dat is wel fijn.
Mijn oudste broer weet van niks, maar die heeft ook genoeg aan zijn hoofd. Over dromen achternagaan weet hij trouwens alles, hij heeft VMBO gedaan en gaat nu voor zijn master architectuur. Dus ik denk dat hij ook wel positief zou zijn...

Leuk topic! Nou, hoe het bij mij zit:

Tegenover familie doe ik echt heel geheimzinnig over mijn schrijven, maar tegen vrienden ben ik er heel open over. Ook al weet ik dat zij geen flauw benul hebben waarover ik praat, ik praat erover. Ik weet ook dat zij het niet interessant vinden om schrijftechnieken te leren van mij, maar toch wil ik het ze leren.

Mijn zus gelooft er helemaal niet in en mijn moeder ook niet, maar beiden hebben ze nooit iets gelezen. Mijn vader heeft mij uitgelachen met een collega van hem, dus daar hoef ik ook geen steun ofzo van te verwachten.

Mijn vrienden zeggen gewoon altijd dat het goed is, op een paar uitzonderingen na, maar die voelen zich dan weer schuldig/gemeen als ik er daarna over na ga denken en stil ben, omdat ik denk hoe ik het probleem kan oplossen. Ze vinden het ook niet interessant om te horen wat ik doe om mijn plot zo goed mogelijk te maken, maar ze vinden het wel bijna altijd leuk om iets te lezen.