Nicole's One-Shots!

Nicole: Member; Rupert; (ll')
Aantal berichten : 43

Bericht nummer 1

Nicole's One-Shots!

van Nicole za 29 nov - 19:19

Heeej! Ik ben Nicole en ben 13 jaar oud. Woon in Brabant (Nederland) en vind het leuk om als afleiding te schrijven.
Hier ga ik proberen 100 one-shots te schrijven en laat dus ook al mijn inspiratie hier los!
Reacties zijn van harte welkom *hinthint'tiptip*

List of Topics:
Rood = af en gepost

1. Aanraking (tast)
2. Aarde
3. Afschuw
4. Alleen
5. Angst
6. Begin
7. Begrip
8. Blauw
9. Bliksem
10. Dagen
11. Dieren
12. Drinken
13. Donder
14. Donker
15. Dood
16. Druk
17. Einde
18. Eten
19. Familie
20. Feest
21. Gebroken
22. Geel
23. Geest
24. Geliefden
25. Geluid

26. Getal
27. Geur
28. Gierigheid
29. Gulzigheid
30. Haat
31. Herfst
32. Hitte
33. Hobby
34. Jaloezie
35. Jaren
36. Kerst
37. Kinderen
38. Kleurloos
39. Kleurrijk
40. Keuzes
41. Lente
42. Leven
43. Licht
44. Liefde
45. Lucht
46. Luiheid
47. Lust
48. Maan
49. Midden
50. Mode

51. Natuur
52. Nieuwjaar
53. Onafhankelijkheid
54. Ouders
55. Paniek
56. Planeet
57. Regen
58. Rood
59. Ruimte
60. Rust
61. Schaduw
62. School
63. Smaak
64. Sneeuw
65. Ster
66. Storm
67. Strijd
68. Studie
69. Team
70. Te veel
71. Te weinig
72. Thuis
73. Tijd
74. Toekomst
75. Trots

76. Uren
77. Valentijn
78. Verbazing
79. Verdriet
80. Verjaardag
81. Verleden
82. Vijanden
83. Vormen
84. Vrede
85. Vreemden
86. Vreugde
87. Vrienden
88. Vuur
89. Water
90. Weken
91. Werk
92. Winter
93. Wit
94. Woede
95. Wraak
96. Zesde zintuig
97. Zicht
98. Zomer
99. Zon
100. Zwart

25. Geluid.
~ Geluid. 29-11-'08 gepost.
79. Verdriet.
~ Pijn. 14-04-'09 geschreven, 11-05-'09 gepost.
9. Bliksem.
~ Bevroren tranen. 31-01-'09 geschreven, 11-05-'09 gepost.

Laatst aangepast door Nicole op ma 11 mei - 16:18; in totaal 5 keer bewerkt

Nicole

Nicole: Member; Rupert; (ll')
Aantal berichten : 43

Bericht nummer 2

Re: Nicole's One-Shots!

van Nicole za 29 nov - 22:09

733 woorden.

Geluid
Langzaam liep ze door de stilte. Bij het minste of geringste dat ze hoorde schrok ze. Waarom had ze het gevoel dat ze niet alleen was?
Ademloos keek het meisje om. Had ze gehoord wat ze dacht te horen? Ze spitste haar oren en luisterde aandachtig. Uit de verte kwam een licht geruis en de donkere avond maakte het griezelig.
‘Karin?’ riep Linda met een overslaande stem, ‘Karin? Waar ben je?’
Een koude stroom van wind liet Linda trillen.
Na enkele seconden - al leken het er meer - kwam Karin de hoek om sjokken. Ongeïnteresseerd en tegelijk nieuwsgierig - zoals ze altijd keek - grijnsde ze naar Linda.
Linda deed haar mond open om iets te zeggen maar haar stem werd overstemd door de ringtone van haar telefoon, die door de stilte galmde.
‘Het is anoniem,’ fluisterde ze, ‘opnemen?’
Karin twijfelde een aantal seconden en knikte toen voorzichtig.
Linda klapte haar mobiel openen en drukte op ‘opnemen’. Ze zei haar naam niet, maar luisterde aandachtig. Aan de andere kant van de lijn hoorde ze het irritante licht geruis die ze daarstraks ook in de verte had gehoord.
In haar gedachten begon onwillekeurig een liedje te spelen, het begon vrolijk en werd steeds angstiger, alsof ze wist wat dat telefoontje betekende, het liedje werd langzaam steeds griezeliger en toen het hoogtepunt begon te verschijnen waarbij ze een soort gil zou verwachten, werd ze verstoord door de doordringende stem van Karin.
‘Linda! Wie - is - dat!?’
Verschrikt uit haar gedachten klapte ze haar mobieltje dicht en stopte die voorzichtig in haar broekzak.
‘Niemand,’ rilde Linda onthutst, ‘niemand, laten we naar huis gaan, ik heb het koud.’

Karin leek meer op haar gemak toen ze door de verlaten straten liepen, maar Linda keek beangstigd om haar heen. Dat telefoontje voelde niet goed.
De daken waren bedekt met een laagje ijs doordat het gevroren had, en de bomen zagen er sinister uit. De gure wind snerpte en haar oren werden koud en leken te bevriezen, toch hield ze ze goed open en ze vingen elk klein geluidje op. Linda sloeg haar jas extra goed om haar heen en sjokte verder met haar handen in haar zakken.
Na een tijdje werd het lopen zo regelmatig dat Linda steeds minder van haar zintuigen bewust was en haar gedachten dwaalden weg. Ze voelden haarzelf iemand anders. Niet Linda, niet dat meisje met de blonde lokken. Ze moest van haarzelf terugkeren naar de werkelijkheid, naar haarzelf. Ze was Linda. Ze dwong haarzelf, maar vond deze gedachten veel fijner. Die stress die zij had was vreselijk, en deze gedachten waren aanlokkelijk. Ze verzette haarzelf en hoorde weer het vreselijke geluidje, dat duistere geluidje dat steeds verderging. De gil kwam nu wel, maar speelde niet in haar gedachten. De gil was echt. Maar ook niet van haar. Ze zat op haar knieën in de sneeuw die was gaan dwarrelen. Haar ogen gingen moeizaam open. Ze kneep ze tot spleetjes en keek naar het tafereel dat zich afspeelden. Langzaam kreeg ze haar bewustzijn terug en besefte ineens wat er aan de hand was. De gil kwam van dichtbij, maar leek van veraf te komen. Ze sprong op een gedaante af en gilde net zo hard als hetgeen wat de gedaante vasthad.
‘Jij! Vieze, vuile, vieze, vuile! Ga van haar af!’ gilde Linda.
Ineens was degene waartegen Linda aan het schreeuwen was weg en zat ze op haar knieën langs Karin die op de grond lag. Karin keek haar vaag aan en schoot toen in de lach.
‘Waar kwam dat dan vandaan?’, giechelde ze en bekeek naar haar bloed op haar mouw, ‘je hebt me geslagen!’
Versteld van wat er met haar aan de hand was stond ze op en bekeek Karin. Ze stak haar hand uit en hielp haar overeind.
‘Knijp me is,’ zei ze met een stem die niet van haar leek te zijn.
‘Graag,’ grijnsde Karin en kneep Linda in haar bovenarm, ‘heb je wel verdient.’
De kneep van Karin leek ze niet te voelen, maar toch ineens weer wel. Maar ze voelde de kneep anders. Verward van haar eigen gedachten deed ze haar ogen open - wat haar al de zoveelste keer leek - en keek in het gezicht van Karin.
‘Jij bent nog maffer dan ik al dacht.’
Linda lag in bed en baadde van het zweet, en was allang blij, dat Karin niet zag wat ze gedroomd had.

Nicole

Nicole: Member; Rupert; (ll')
Aantal berichten : 43

Bericht nummer 3

Re: Nicole's One-Shots!

van Nicole ma 11 mei - 15:46

Woorden: 419

Pijn. (Verdriet)
Als ik een week terug had geweten wat me niet kort daarna zou overkomen, had ik lang niet zo erg uitgekeken naar dat moment. Ik had me echt niet dagenlang zoveel zorgen gemaakt als ik wist dat het toch anders ging lopen dan ik had verwacht. Ik geloofde niet dat het helemaal vlekkeloos zou verlopen, dat kon alleen in films. En als dit een film zou zijn, was het één grote drama, niet een melodrama zoals die idiote series op de televisie. Nee, een echte rottijd, een rampfilm, met mezelf in de hoofdrol.
Zo zat ik minutenlang te wachten. Maandenlang uitgekeken naar dat ene moment wat ik achteraf liever had willen overslaan. Ik had nooit verwacht dat ik alwéér in jou vieze spelletjes zou trappen. Maar steeds weer opnieuw stal jij mijn hart, waarna jij het na een stompzinnige actie weer zou terugplaatsen waar het had gezeten.
Ik had zo mijn redenen om alle schuld op mezelf af te schuiven. Maar jij en ik wisten allebei, dat het niet allemaal aan mij lag. Jij kon zelf ook handig bedenken dat jij fout zat, maar tegelijkertijd voelde ík me schuldig. Het was niet dat ik bang voor je was, integendeel. Jij was hetgeen waar ik zolang op had gewacht…
Achteraf speelde verschillende scenario’s af in mijn hoofd. Jij had al je schuld op je genomen. Je vroeg om vergiffenis en of het weer bij het oude mocht zijn. Je zou me in je armen nemen en zachtjes mijn haar strelen en zachtjes fluisteren dat het wel goed zou komen. Andere taferelen waren met een andere en nieuwe ik. Een schouwspel waarbij ikzelf meer lef had gehad. Dingen had gedaan waardoor het gewoon was gebleven bij wat het was.
En waarom had ik geen soort teken gekregen? Een soort gegeven wat mij zou vertellen dat het niet goed zat. Jaren terug had geen enkel verkeerd gevoel of iets anders specifieks mij erop gewezen dat het hartstikke fout was om op jou in te gaan.
Bij die gedachte weet ik dat het toen een stuk gemakkelijker ging. Toen was het slechts jij en ik en geen andere mensen die ermee zouden moeten of kunnen bemoeien. Toen wist ik niet dat het nu zo anders zou zijn, maar weet nou wel dat ik jou kwijt ben. Het wordt nooit meer zoals eerst. Ik moet vrede sluiten met de dingen die gebeurt zijn, en ik moet het achter me laten. Maar jij bent de jongen die altijd ergens in mijzelf te vinden zal blijven.

<3

_______

Ik weet niet wat ik er van moet denken. Ik vind het totaal niet goed, maar voor mijn niveau vind ik het toch wel oké. Waarschijnlijk zal niemand dit lezen, maar doe je dit wel, plaats dan alsjeblieft even een reactie in het topic [a].

Nicole

Nicole: Member; Rupert; (ll')
Aantal berichten : 43

Bericht nummer 4

Re: Nicole's One-Shots!

van Nicole ma 11 mei - 16:19

Woorden: 672

Bevroren Tranen.
Huilend zat ze in elkaar gedoken, ze zag niets doordat haar muisbruine ogen vol zaten met tranen, tranen die langzaam over haar gezicht dwarrelde en daarna voorzichtig op haar lippen drupte. De tranen die bleven hangen op haar wangen leken te bevriezen. Buiten onweerde en regende het pijpenstelen, de regen kletterde op het open raam van haar kamer en de regen stroomde naar binnen. De onweer galmde door de stilte, en de flitsen verlichtten het kleine kamertje. Kayleigh voelde de wind langs haar heen strijken en ze had het ongelooflijk koud, maar had de puf niet om op te staan en het raam dicht te doen. Ze zou voor eeuwig in haar kamer blijven. Net zolang totdat ze haar zouden accepteren, ze moesten is weten wat ze over hun dacht. En hun maar over haar praten alsof ze een klein meisje was, en hoe ze tégen haar praatte, net alsof ze een kleuter was, die net had leren praten.
‘Kayleigh?’
Ze was niet van plan om te luisteren, haar moeder verdiende het om geen aandacht te krijgen. Want zij had immers vele jaren geen aandacht en respect gekregen. Haar moeders voetstappen kwamen dichterbij en haar stem galmde opnieuw door de gang.
‘Kayleigh? Kom je nog, het eten is bijna klaar.’
Kayleigh hield haar lippen stijf op elkaar, ze duwde ze zo hard op elkaar dat ze gevoelloos werden. Ze voelde dat haar moeder bleef luisteren aan de deur, maar na een tijdje liep ze door naar de kamer van haar broer.
‘Mathijs? Kom je ook?’
Kayleigh hoorde gestommel en geschraap van zijn bureaustoel en even daarna hoorde ze verschillende voeten over de grauwe vloerbedekking schrapen. Ze hoorde de trap even kraken en beneden een deur dichtslaan. Ze was alleen boven en voelde haar meer alleen dan ooit. Het was alsof iedereen haar in de steek had gelaten, alsof ze niemand meer had. Een leeg gevoel woelde in haar maag en weeën van kramp schoten door haar rug.
Kayleigh was altijd bang geweest om andere kwijt te raken. Maar nu ze niemand had, kon ze niemand kwijtraken. Op school voelde ze haarzelf ook merkwaardig alleen. Meisjes leken haar niet te mogen, en jongens keken haar niet eens aan. Misschien hadden ze niet in de gaten dat ze er was. Ze deden altijd maar afstandelijk en als ze iets zeiden waren het onaardige dingen die ze naar haar hoofd slingerde. Kayleigh kreeg altijd maar korte antwoorden als ze iets vroeg en niemand vroeg ooit iets aan haar. Haar schoolwerk leed daar ook onder en niemand leek in de gaten te hebben dat ze het moeilijk had. Vroeger had ze altijd een goede vriendin gehad. Maar die tijd leek kilometers ver weg…
Lange momenten lag ze verdooft op haar bed. Zelfs de wind voelde ze niet meer. Langzaam werd de onweer en regen minder en ging over naar een mooie nacht met vele sterren aan de hemel. Opnieuw kwam er iemand naar boven en de voetstappen gingen richting de kamer van Kayleigh.
‘Opschieten nou! Anders word het eten koud.’
Kayleigh schrok op toen ze de schelle woorden hoorde. Echter hield ze haar mond dicht en deed net of haar moeder er niet was. Het was een tijdje stil.
‘Speel nou is niet zo’n domme spelletjes! Nu is het genoeg geweest!’
Weer stilte.
‘Ik ben het zat, hoor,’ zei haar moeder geïrriteerd en ze mompelde nijdig verwensingen terwijl ze terug naar beneden ging. De deur werd met een klap dichtgegooid en Kayleigh hoorde haar beneden snauwen tegen haar vader.
Geluidloos liepen er weer talloze tranen over Kayleigh’s bleke huid. Ze ging rechtop zitten en trok haar knieën op. Ze schoof haar kussen wat aan de kant en vouwde haar handen om haar knieën waarna ze haar kin ertussen zette. Een lange tijd keek ze naar een vieze vlek op de muur, waarna ze haar hoofd terug omhoog bracht.
‘Jullie moesten is weten wat ík allemaal zat ben!’ gilde ze, waarna ze van woede en frustratie met haar hoofd tegen de muur aanknalde en alles zwart werd.

_______

Al best oud, maar ik post hem toch^^
Nog steeds leest niemand dit, zo wel, reageer dan ff. [a]

Nicole

Nicole: Member; Rupert; (ll')
Aantal berichten : 43

Bericht nummer 5

Re: Nicole's One-Shots!

van Nicole vr 13 nov - 22:45

15. Dood

Eén jaar ging in een waas voorbij. Het ging wonderbaarlijk snel, wat onbegrijpelijk was, gezien de tijd die je achter je liet vreselijk was. Het rook vies. Een lucht die in je neus bleef hangen, terwijl je er helemaal niet was. Je wou er niet aan herinnerd worden. Dan was je eens buiten de sombere, grijze muren en hoopte je nooit meer terug te hoeven, maar dan stonden de zusters alweer te wachten, die je dan vertelde dat je weer terug naar binnen moest. Zo ging het dag na dag, en met de dag werd je somberder, eigenlijk nog maar half beseffend dat je leefde. De tijd vóór die periode leek uit een ander leven, niet van jezelf, of nooit écht beleefd. Ooit mocht je naar huis, dat was dan misschien voor één weekend. Je sloot jezelf dan op je kamer, of je sloot jezelf in op het toilet, wanneer het moment weer aanbrak dat je weer plaats moest nemen tussen al je lotgenoten. Weer terug in de strijd, waar je moest vechten, zó hard dat je soms alleen maar kon slapen en wou dromen. Over mooie dingen, zoals vliegen in de lucht, tussen de vogels en genieten van de zon in de zomer. En wanneer het dan koud werd, spreidde je je vleugels en kon je wegvliegen, héél ver weg. Je zou willen dat je het echt kon, maar het was geen oplossing, zelfs daar achtervolgde de pijn je. Je kon het gewoon niet met rust laten, je kon jezelf er niet vanaf doen. Het was er altijd. Je wou weg in je gedachten, weg uit je lichaam, heel ver weg. Ergens, op een plek waar de zusters je niet meer konden vinden of je familie en vrienden niet meer langs je bed konden zitten, en doen alsof je zielig was. Soms had je er gewoon genoeg van, maar je bleef knokken. Vechten totdat het misschien toch teveel werd, dat je gewoon wist dat het niet meer ging lukken. Net zolang totdat het op was en je verloren had. Verloren in de strijd, hoeveel je je ook verzette. Dan gaf je het pas op en blies je je laatste zucht uit. Je liet je meenemen. Ver weg, waar zelfs de grootste en de sterkste vogels zelfs niet konden komen.

----

380 woorden

Gesponsorde inhoud

Gesponsorde inhoud

Bericht nummer 6

Re: Nicole's One-Shots!

van Gesponsorde inhoud

Soortgelijke onderwerpen

» Ramons One-Shots
» One Shots van Celeste
» /:/Imagination/:/ One Shots van Suus

Schrijfsels

Nicole's One-Shots!

Nicole's One-Shots!

Re: Nicole's One-Shots!

Re: Nicole's One-Shots!

Re: Nicole's One-Shots!

Re: Nicole's One-Shots!

Re: Nicole's One-Shots!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen