Vloeken en Schelden in Verhalen

Vloeken en Schelden in Verhalen

Wat vinden jullie daarvan? Meer specifiek: in jeugdboeken. In mijn verhaal die ik waarschijnlijk (als ik de laatste aanpassingen doorgevoerd heb in mijn vrije week & de gevraagde gegevens door de uitgeverij in elkaar gezet heb) eind deze maand op ga sturen naar uitgeverijen ( ) wordt weleens gescholden. Goed, vaak staat er dan 'ze vloekte hevig' en dat soort zaken, maar ook een keer expliciet wat ze zegt. Het is een fantasieverhaal en vermoedelijk meer gericht op de jeugd (kinderen/tieners), denk ik zo. Ik vind dat zelf nogal lastig te bepalen gezien het eigenlijk wel redelijk geschikt is voor iedere fantasieliefhebber zolang die maar niet te jong is. Eén van de weinige opmerkingen van mijn vader was die expliciete vermelding, maar hij is ook de enige van de groep die ik heb het laten lezen die er iets over opmerkte. Wat vinden jullie? Zijn er zaken die wel kunnen of gewoon helemaal niet?

Ik denk dat het eraan ligt wat het scheldwoord precies is. Als het iets in de trant van 'verdomme' of 'verdorie' dan zou ik er zelf geen problemen mee hebben, maar ziektes, een GVD of een k*t zou al wat bezwaarlijker zijn. (Al zeg ik natuurlijk niet dat ik die zelf nooit gebruik... )

Die eerste twee vind ik zelf ook niet zo´n probleem, ik doel meer op een woord als f*ck. Dat is het woord dat ik op het moment van schrijven gekozen had. Sommigen vind ik zelf te ver gaan en gebruik ik dan echt niet, maar soms heb je een moment of personage die zoiets doet - zoals in dit geval. Moet je het dan maar wéér beschrijven als 'heftig vloeken' of echt het woord neerzetten? Of vervangen door een minder heftig woord (als het mogelijk is, want in dit geval heeft het bijvoorbeeld een extra reden: de andere personages in de omgeving kennen het woord niet, maar de lezer natuurlijk wel). Beetje vaag, maar ik haat spoileren XD

Ik heb het ooit in een fanfictie expliciet gezet. Dat was dus sh*t, maar tegenwoordig zeg ik het gewoon op de manier die jij ook al aangaf. 'Ze vloekte hevig' etc. Dat zou ik gebruiken. Ik zie niet in waarom een scheldwoord per se expliciet gezegd zou moeten worden.

Bloody Mary schreef:Ik zie niet in waarom een scheldwoord per se expliciet gezegd zou moeten worden.

Waarom niet? In het dagelijks leven komt het toch ook (vaak) voor. In jeugdboeken ligt het natuurlijk gevoeliger, maar in niet-jeugdboeken heb ik er geen problemen mee...

Dat klopt, maar voor mij voegt het niet veel toe. Ik zie het liever in schuttingstaal, maar dat is mijn mening.

Ik vind dat het van veel factoren afhangt of je scheldwoorden en vloeken kan gebruiken in je verhaal. Ik zou mij vreselijk ergeren aan een verhaal waarin de personages te pas en te onpas vloeken, maar langs de andere kant zou ik mij ook geweldig ergeren als ik merk dat een personage zou vloeken, maar de schrijver dat verbloemd heeft weergegeven om 'de tere zieltjes van de lezers te beschermen'. Ik laat mijn personages ook meestal vloeken door te schrijven: hij vloekte luid of iets van die aard, maar ik heb ook een personage dat een ander personage op een bepaald moment voor klootzak uitmaakt. Omdat hij dat op dat moment écht verdient en zij ook écht verschrikkelijk kwaad is.
Mijn mening: personages te pas en te onpas laten vloeken vind ik maar niets, maar dat wil niet zeggen dat je in het andere uiterste moet vervallen. Als een personage vloekt en daar reden toe heeft, laat hem/haar dan.

Als je personage iemand is die vloekt te pas en te onpas, vind ik alsnog dat je je personage gewoon moet laten vloeken. Dan mag je het personage misschien niet, maar als het personage zo is, dan is hij/zij zo. Pesonages zouden zo echt mogelijk opgeschreven moeten worden. Als ik mijzelf op papier wil zetten, dan wil ik mijn spreektaal zoveel mogelijk laten lijken op mijn echte spreektaal. Ik vloek best veel, leraren op school waarschuwen me vaken voor mijn taalgebruik, maar aan de andere kant gebruik ik ook woorden die niet veel mensen kennen. Dat vloeken en die schuttingstaal heb ik meegekregen van thuis, de wat moeilijkere woorden en uitdrukkingen die ik gebruik, vooral geleerd door veel te lezen. Als je schrijft over iemand die uit een gezin komt van lagere sociale klasse, zal die niet zo snel een woord als enig gebruiken. Je moet je taalgebruik aanpassen op je personages, vind ik.

Zelf zou ik ook eerder schrijvend vertellen of iemand vloekt of niet, maar dit ligt ook aan het personage zelf en welk personage het zegt.

En ook het soort verhaal dat je schrijft, zou ik er in betrekken. Als het een fantasy is, zou ik sowieso niet teveel vloeken en al helemaal niet zwaar. En ik zou het ook proberen zo veel mogelijk te vertellen. Als het een thriller is, is dit misschien weer een ander verhaal. Hetzelfde met een waargebeurd verhaal of psychologische roman.

Het ligt aan je publiek, aan je personages, aan het soort verhaal.