Index
Ik ben echt heel erg benieuwd naar jullie meningen, ik post even een stukje en naar de hand van jullie meningen zou ik meer/niet/of minder posten?
Slechts het zachte getik van de regen was teveel deze ochtend, alles was teveel nu. Ze had het liefst haar hoofd onder een dik kussen gelegd en haar ogen gesloten, je herkent het wel. Dat moedeloze gevoel, het verdriet en vooral wanhoop. En alsof dat nog niet genoeg is komt daar ook nog eens een ontzettend grote portie angst bij op, angst om te leven. Angst om alles weer verkeerd te doen, angst om te zijn en angst om te dromen. Angst, het gevoel kleurde donkere schaduwen op de wit behangen muur. Angstaanjagende grote schaduwen, vast gekluisterd aan de muur. Ze waren der, maar ze konden je niet bereiken. Gedwongen om op de muur te blijven plakken maar het opgeven zouden ze niet, ze zouden haar kapot maken zonder haar echt iets aan toen doen. Ze zouden zorgen dat zij zichzelf kapot ging maken. Net zoals wat de wereld met haar gedaan hadden, het was allemaal haar eigen schuld. Allemaal, dat was het ergste. Ze kon het alleen zichzelf kwalijk nemen. Niet vloeken op een ander, alleen maar zichzelf haten.
En met dat gevoel, besloot ze dat het tijd was voor een grote beker koffie. Maar aller eerst zou ze zich in kleding moeten hijsen en recht op gaan staan. Alleen de gedachtes al waren vermoeiend maar toegeven aan de wereld dat ze gebroken was ging niet, ze zou zichzelf op moeten hijsen, een houvast moeten zoeken totdat de avond weer naderde en ze zichzelf mocht neerleggen, waarneer niemand het zag zou ze mogen huilen. Ze hees zichzelf op aan het houten kasje naast haar bed, schoof de antieke laden open en keek verward naar de stapel kleren, viste een wit Basic-shirtje eruit en besloot er een simpele jeans bij aan te schieten. Op de gang griste ze haar blazer van de kapstop en knoopte haar haren voor de grote spiegel in een strakke staart. En naar een beetje make-up, wat poeder op haar witte gezicht en een likje mascara, kon het er wel weer meedoor. Alleen het donker vermoeide grijs van haar ogen kon ze niet veranderen, haar ogen die haar ziel bloot legde zonder dat ze er toestemming voor gegeven had! Ze haatte het, maar de kans dat iemand het opviel was klein, ieder was ten slotte toch te druk bezig met zichzelf. Ze hadden hun eigen problemen. Daar was het bij haar ook mee begonnen, problemen. Slecht een paar kleine problemen. ..
Slechts het zachte getik van de regen was teveel deze ochtend, alles was teveel nu. Ze had het liefst haar hoofd onder een dik kussen gelegd en haar ogen gesloten, je herkent het wel. Dat moedeloze gevoel, het verdriet en vooral wanhoop. En alsof dat nog niet genoeg is komt daar ook nog eens een ontzettend grote portie angst bij op, angst om te leven. Angst om alles weer verkeerd te doen, angst om te zijn en angst om te dromen. Angst, het gevoel kleurde donkere schaduwen op de wit behangen muur. Angstaanjagende grote schaduwen, vast gekluisterd aan de muur. Ze waren der, maar ze konden je niet bereiken. Gedwongen om op de muur te blijven plakken maar het opgeven zouden ze niet, ze zouden haar kapot maken zonder haar echt iets aan toen doen. Ze zouden zorgen dat zij zichzelf kapot ging maken. Net zoals wat de wereld met haar gedaan hadden, het was allemaal haar eigen schuld. Allemaal, dat was het ergste. Ze kon het alleen zichzelf kwalijk nemen. Niet vloeken op een ander, alleen maar zichzelf haten.
En met dat gevoel, besloot ze dat het tijd was voor een grote beker koffie. Maar aller eerst zou ze zich in kleding moeten hijsen en recht op gaan staan. Alleen de gedachtes al waren vermoeiend maar toegeven aan de wereld dat ze gebroken was ging niet, ze zou zichzelf op moeten hijsen, een houvast moeten zoeken totdat de avond weer naderde en ze zichzelf mocht neerleggen, waarneer niemand het zag zou ze mogen huilen. Ze hees zichzelf op aan het houten kasje naast haar bed, schoof de antieke laden open en keek verward naar de stapel kleren, viste een wit Basic-shirtje eruit en besloot er een simpele jeans bij aan te schieten. Op de gang griste ze haar blazer van de kapstop en knoopte haar haren voor de grote spiegel in een strakke staart. En naar een beetje make-up, wat poeder op haar witte gezicht en een likje mascara, kon het er wel weer meedoor. Alleen het donker vermoeide grijs van haar ogen kon ze niet veranderen, haar ogen die haar ziel bloot legde zonder dat ze er toestemming voor gegeven had! Ze haatte het, maar de kans dat iemand het opviel was klein, ieder was ten slotte toch te druk bezig met zichzelf. Ze hadden hun eigen problemen. Daar was het bij haar ook mee begonnen, problemen. Slecht een paar kleine problemen. ..
