In de ether door Merdyff Jasmijn had veel zin om te vloeken toen ze hoorde dat ze die namiddag een zieke collega moest vervangen. Niet omdat ze geen zin had in het werk dat ze moest doen. Het programma van de vooravond was synoniem voor een hoop fun, alles om mensen die in de file stonden een hart onder de riem te steken. Normaalgezien zou ze er net heel erg naar uitkijken. Alleen had ze nu totaal geen zin om drie uur samen met Benjamin, haar co-presentator, in dezelfde radiostudio te zitten.
“Benjamin is ondertussen binnengekomen,” hoorde ze Ilse van het namiddagprogramma zeggen, toen ze zo stil als ze kon de geluidsdichte ruimte binnenging. “Wat hebben jullie voor de luisteraars in petto vandaag, Ben?”
“We hebben de eer en het genoegen om de nieuwe single van Placebo voor te mogen stellen, we bellen met iemand die ons zal vertellen wat de nieuwe trends in 2010 zullen zijn én we hebben de laatste tickets voor het concert van Arid in de AB,” vertelde Benjamin.
“Zeker luisteren dus,” zei Ilse. “Dit is nog Das Pop tot het nieuws van vier uur.”
Het lichtje dat aanduidde dat ze on air waren, ging uit en Benjamin kwam naar haar toe.
“Hey Jasmijn, wat leuk dat je er bent,” zei hij opgewekt. “Zin om erin te vliegen?”
“Ja,” zei ze een beetje kortaf. Ze wilde geen scène maken waar Ilse bij was, maar ze kon haar ergernis moeilijk verbergen. Benjamin keek haar vragend aan en ze wierp een veelbetekenende blik op Ilse die met haar rug naar hen toe zat. Hij leek het te begrijpen en zei niets meer.
Ilse vertrok toen het nieuws begon; ze moest haar dochtertje ophalen in de crèche. Na het nieuws, het weerbericht, het verkeersoverzicht en de jingle die het programma aankondigde, was het tijd om aan de microfoon te gaan zitten. Benjamin nam het woord.
“Goeieavond beste luisteraars,” zei hij met zijn gebruikelijke enthousiasme. “Fijn dat jullie er weer allemaal bij zijn. Wie er vandaag helaas niet bij is, is Eva, zij ligt ziek in bed. Mij hoor je echter niet klagen, want naast mij zit de lieftallige Jasmijn. Hoe gaat het ermee, Jasmijn?”
“Uitstekend, Ben,” zei ze zo vrolijk mogelijk. Als je op de radio was, mocht je nu eenmaal niet laten merken hoe chagrijnig je was.
“Zin om er in te vliegen?”
“Absoluut!” zei ze.
“Oké, dan zijn hier Editors met Papillon.”
De muziek begon en ze zetten allebei hun hoofdtelefoon af.
“En nu in de niet-radio versie: hoe gaat het ermee?” vroeg Benjamin vriendelijk.
Jasmijn keek hem alleen maar met een woedende blik aan.
“Ik heb al een hele week niets van je gehoord,” ging hij verder. “Ik heb je verschillende keren proberen te bellen, maar je nam nooit op. Ben je kwaad op mij of zo?”
“Mag ik een plaatje kiezen?” vroeg Jasmijn, zijn vraag negerend. “Dan draag ik het aan jou op. Hm, wat zou ik kiezen. Fuck you van Lily Allen, misschien? Of nee, Kelis met Caught out there.”
“Right, je bent dus kwaad op mij,” stelde Benjamin vast. “Wat heb ik gedaan?”
“Dat zou je zelf maar al te goed moeten weten,” brieste Jasmijn.
Benjamin stak zijn hand op als teken dat ze even moest wachten. Hij zette de koptelefoon weer op. Het plaatje was bijna afgelopen.
“Dat waren Editors. Volgende week zaterdag speelt Arid het eerste concert van hun nieuwe tour in de AB. De tickets zijn helaas allemaal uitverkocht. Fans van Arid die nog niet aan een ticket zijn geraakt, moeten zeker blijven luisteren, want wij geven straks nog vijf duo-tickets weg. Dit is alvast If you go, van Arid.”
Hij startte het nummer en zette zijn hoofdtelefoon weer af.
“Wil je mij dan nu alsjeblieft vertellen wat er is?” vroeg hij en hij legde zijn hand op haar schouder. Ze sloeg hem kwaad van zich af.
“Auw,” zei hij, toen hij met zijn elleboog tegen het controlepaneel botste. “Voorzichtig.”
“Ach, stik!” snibde Jasmijn.
“Jasmijn, ik heb er echt geen idee van wat je mij verwijt,” smeekte Benjamin. “Ik wil het graag goedmaken, maar als ik niet weet wat het is…”
“Je vergat mijn verjaardag!” zei Jasmijn kwaad.
Benjamin fronste zijn wenkbrauwen.
“Maar jouw verjaardag is toch pas morgen? Ik ben het helemaal niet vergeten.”
“We zouden zaterdagavond samen gaan eten om het te vieren, omdat jíj volgend weekend geen tijd hebt. Meer dan een uur heb ik in het restaurant op jou zitten wachten, maar meneer kwam niet opdagen en vond het ook niet nodig iets te laten weten. Weet je wel hoe idioot ik me voelde?”
“Oh, shit,” vloekte Benjamin toen het eindelijk tot hem doordrong. “Oh, Jasmijn, sorry. Ik was het echt vergeten. Waarom heb je me niet gewoon gebeld? Dan had ik nog kunnen komen.”
“Ik héb je gebeld,” zei Jasmijn. “Je gsm lag af. En ik wil bijzonder graag weten waar jij zat dat je gsm aflag.”
Benjamin dacht even na.
“Ik was gewoon thuis,” zei hij langzaam. “Oh, ik weet het weer. De batterij van mijn gsm was plat. Ik zag het pas zondagochtend.”
“Je doet er best lang over om een excuus te vinden, hé,” beet Jasmijn hem toe. “Ik ben je smoesjes echt wel beu aan het worden.”
Benjamin wilde iets zeggen, maar hij werd onderbroken door de computer die aangaf dat er sms’jes van luisteraars binnenkwamen.
Hey guys, beseffen jullie dat jullie op de radio zijn? xx Sven zei de eerste.
Tegelijk keken ze op en ze zagen dat het rode ‘on air’-lampje brandde. Benjamin zette het meteen uit.
“Shit, ik moet er tegen zijn gebotst toen je me wegduwde,” mompelde hij. Zonder verder iets te zeggen, legde hij een nieuw plaatje op.
Jasmijn keek hem niet aan. Het had meteen geklikt tussen hen toen ze bij de zender kwam werken waar hij al een paar jaar presentator was, al had het geduurd tot ze een paar keer samen een programma hadden gepresenteerd voor de vonk echt was overgeslagen. Ondertussen waren ze bijna een half jaar samen en ze zag hem echt wel graag, maar het was niet de eerste keer dat hij een afspraak met haar ‘vergeten’ was en ze begon het een beetje beu te worden. Ze dacht niet echt dat hij haar bedroog, al was het idee de voorbije zaterdagavond onvermijdelijk in haar opgekomen, maar blijkbaar vond hij andere dingen interessanter dan haar. In stilte las ze de binnengekomen sms’jes.
Mijn ex vergat ook steeds mijn verjaardag. Ik heb hem gedumpt. Grtz.
*
Wees niet te hard voor hem, Jasmijn. Wij mannen zijn nu eenmaal niet gemaakt om dingen te onthouden XD Bart.
*
Hi. Mijn vriend vergat helemaal dat ik bestond. Lag met een ander in bed, de rotzak.
*
Hoi Ben, als Jasmijn je dumpt, mag ik dan je nummer? Ik vind je een lekker ding. Kus.
*
Hey, ik vind jullie net zo’n leuk koppel. X AnneliesHet was gek om de sms’en te lezen van mensen die ze totaal niet kende, maar die toch met hen meevoelden. Het kalmeerde haar een beetje. Er waren ergere dingen dan een afspraak vergeten. En… wel… hij wás echt wel een lekker ding. Misschien had ze wel een beetje overdreven gereageerd.
Benjamin kwam meelezen over haar schouder.
“Het spijt me echt, Jasmijn,” zei hij zacht. “Je weet dat ik een ramp ben in het bijhouden van mijn agenda. Ik begrijp dat je kwaad bent, ik ben echt wel een ezel.”
“Nee,” fluisterde ze. “Het is ook mijn schuld. Ik had je er nog eens moeten aan herinneren.”
“Gaan we nu ruziemaken over wie het meeste schuld heeft?” vroeg Benjamin. “Want anders heb ik een beter idee.”
Jasmijn keek hem vragend aan. Hij glimlachte en drukte zijn lippen op de hare.
“We zijn wel erg onprofessioneel bezig vandaag, niet?” zei hij, na een lange kus. “Ruzie maken op de radio, kussen in de studio. Denk je dat we hiervoor ontslagen kunnen worden?”
Ze hield van de pretlichtjes in zijn blauwe ogen, die als sterretjes fonkelden elke keer wanneer hij naar haar keek.
Index
