van Merdyff do 29 okt - 16:27
Ik heb jij-vorm gebruikt in mijn one-shot
Aan een medestudent (met enkel op het einde even ik-persoon). Ik vond het bij dat verhaal wel passen. Het heeft inderdaad iets van een soort brief, maar voor mij roept het meer een gevoel op van een brief die je nooit schrijft. Het moet inderdaad goed gebruikt worden. Ik denk dat je moet weten waarmee je bezig bent. Je schrijft niet zomaar een verhaal in de jij-vorm omdat je daar zin in hebt, het moet bij je verhaal passen. En eigenlijk vind ik dat bij de ik-persoon ook, alleen in mindere mate. Ik kan mij soms echt ergeren wanneer boeken of verhalen in de ik-persoon geschreven zijn waarbij dat eigenlijk niet past. Zo las ik bijvoorbeeld eens een thriller met een huurmoordenaar als hoofdpersonage, die vanuit de ik-persoon geschreven was. Daardoor zag je enkel het standpunt van de huurmoordenaar, wat mij behoorlijk ergerde, omdat ik in een thriller net hou van de spanning die gecreëerd wordt doordat je als lezer verschillende standpunten ziet en daardoor net iets meer weet dan het hoofdpersonage. Het verhaal van dat boek zat best goed in elkaar, maar het ik-standpunt stoorde mij echt. Als ik een boek opensla en ik zie dat het in de ik-persoon geschreven is, denk ik bijna altijd: 'Ai, gaat het wel werken?' En soms werkt dat inderdaad. Ik-persoon kan je echt in het verhaal meesleuren, maar soms kom ik echt boeken tegen waarvan ik denk: 'Had die schrijver maar een hij/zij-persoon gebruikt.' Ik-persoon tegenwoordige tijd vind ik zeker iets gevaarlijks, enkel te gebruiken als je er een hele goede reden voor hebt. Darren Shan doet het in zijn Demonata-serie en daarin werkt het, maar ik denk niet dat ik veel andere professionele schrijvers ken die de ik-persoon tegenwoordige tijd kunnen doen werken.
Voor mij persoonlijk is hij-persoon verleden tijd 'default modus', de vorm waarin ik zal schrijven tenzij ik een goede reden heb om dat niet te doen en bewust kies voor iets anders.