Waar Warmte Leeft

Waar warmte leeft?
Een nieuw verhaal. Ik weet nog niet hoe en wat, ik ben momenteel een beetje plot-loos en weet enkel de grote lijnen. En mijn personages, die ken ik, of, die denk ik te kennen.
Het is een verhaal over een liefde en/of een vriendschap, of meerdere liefdes en vriendschappen. Ik heb een hele poos getwijfeld over dit nieuwe werk, en tegen problemen aangehikt, maar nu heb ik toch besloten om het op de site te zetten nadat ik een proloog had geschreven die in één keer meteen al de problemen die ik eerst met het verhaal had leek op te lossen, dus ga ik er weer lekker mee verder.
Edit: Ik heb besloten hier een kort verhaal van te maken, van rond de vijftien hoofdstukken. Na lang nadenken, inspiratie opdoen en nachten erover te hebben geslapen, heb ik toch ondervonden dat ik geen groot plot bij dit verhaal kon verzinnen. Dat heeft het ook niet nodig, denk ik.

Leeswijzer


Opmerking
Ik ben nog helemaal niet zeker van mijn zaak, en zou reacties, negatief, maar ook positief, heel erg waarderen.

Inhoud
Proloog
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2

Edit
Ik ben niet van plan om snel met dit verhaal verder te gaan, want:
1) Ik vind de hoofdpersoon vervelend en niet-interessant
2) Ik zit muurvast met mijn plot
3) De verloop van het verhaal, zoals ik het gepland had, lijkt in zoverre op een boek dat ik pas heb gelezen (De stem van Tamar) dat ik mezelf ervan verdenk dat ik het verhaal er heel erg op laat lijken, bewust of onbewust, als ik het nu ga schrijven.

Over dit hoofdstuk ben ik niet ontzettend tevreden... Ik vind de schrijfstijl een beetje te dromerig. Het is dan ook een dromerig hoofdstuk, maar ik vind het geen goed eerste hoofdstuk. Naar mijn mening hoort een eerste hoofdstuk toch wat meer te laten zien hoe het verhaal wordt vertelt, en dat is hier niet het geval. Maar ach, het is dan ook de eerste keer dat ik zo serieus met een verhaal omga, en ik vergeef het mezelf daarom.

Hoofdstuk 1

Een jaar en een maand eerder

Het was een van die vroege zomerdagen in de lente. Zo’n dag waar het naar vrijdag ruikt en de zon van het asfalt een sprookjespad maakt, met duizend minuscule, glinsterende diamantjes. Als kind had ik altijd een voorliefde gehad voor zulke dagen, dan zat ik uren buiten, zodat mijn moeder zich zorgen maakte omdat het al koud aan het worden was. Ze wilde me nooit naar binnen roepen, en zodoende kwam ze een vestje brengen tegen de kou.
Het rook dus ook naar vrijdag, naar nieuwe beginnen, de zon, de lucht, naar geluk. Ik had niet verwacht dat vandaag zo zou worden toen ik vanmorgen uit mijn bed stapte – nee, rolde. Toen had ik tegen de schooldag opgezien, maar die schooldag werd onverwachts ingekort door twee blokuren die uitvielen, dus kon ik de middag op mijn favoriete plekje van de hele stad doorbrengen. In het rozenpark, dat zijn naam niet had gekregen door de vele rozen die er zijn, want die zijn er namelijk niet. Nee, het rozenpark, met een groot meer en hoge, oude bomen, linden aan de waterkant en populieren langs het pad, grensde aan een grote appelboomgaard, die de eigenschap had om in mei vol in bloei te staan. Appels behoren tot de rozenfamilie, vandaar.
Niet dat dit ook maar een beetje interessant is om te weten, maar toch.
Ik liep naar het water toe, over het sprookjespad naar het sprookjesmeer. De bomen hoog boven me zorgden voor schaduw, maar lieten ronde vlekjes van licht door. Ik liep verder, en de schaduw hield op. Ik stapte in de zon en voelde haar mijn blote onderarmen verwarmen, mijn nek, mijn hoofd en mijn gezicht. Rustig, terwijl ik van het gevoel genoot, ging ik op de verwarmde grond zitten en tuurde naar het water. Ik dacht aan van alles, aan leuke dingen, moeilijke tijden en onbekende toekomsten, maar het zonlicht bande alle kwade gevoelens uit mijn lichaam.
Naast het pad lagen allerlei kleine keitjes op de grond. Ze waren vast warm, ik wilde ze aanraken. Met mijn vingers door de steentjes heen gaan en luisteren. Hoe ze elkaar raken, naar het geluid, maar plotseling hoorde ik een ander geluidje.
Ik veroorzaakte het niet, en het kwam ook niet van de natuur om me heen. Nee, het was geen geluid dat hier hoorde, maar het was wel in de buurt. Zonder me te verroeren bleef ik zitten, zo geruisloos mogelijk, en ik luisterde. Ja, daar was het weer. Nog eens. Het waren korte, zachte snikken. Het geluid was afkomstig van iemand die waarschijnlijk tegen de grote, dikke eikenboom aan zat, met zijn – ja, nu ik hoorde nu dat een jongen aan het snikken was – rug naar mij toe.
Ik was nieuwsgierig, wilde weten hoe zijn gezicht eruitzag, wie hij was, en waarom hij huilde. Misschien had hij ergens spijt van, of had hij iets of iemand verloren. Kon ik hem ergens mee helpen? Ik ben behulpzaam. Mijn leraren zeiden dat al op de basisschool: ‘Abby is heel erg behulpzaam. Als een klasgenootje een probleem heeft is ze er altijd als eerste bij.’ Zo stond het vaak op rapporten.
Hoewel het klopte, kon ik me er altijd erg boos om maken. Iedereen deed altijd maar alsof ze me kenden. Ze denken dat ze me kennen, maar dat is echt niet zo. Ze weten dat ik Abigale Ebbenhout heet, ik dertien oktober jarig ben, mijn ouders tien jaar geleden zijn gescheiden toen ik vier was en ik bij mijn moeder woon, ik kastanjebruin haar en groenbruine ogen heb, slecht ben in geschiedenis en aardrijkskunde, maar goed in biologie en creatieve vakken. Kortom: ze weten helemaal niets. Want als ik een onvoldoende haal weten ze niet hoe dat komt. Ze weten niet dat ik óók niet weet hoe dat komt. Immers: als ik dát wist, had ik die onvoldoende toch wel kunnen voorkomen, nietwaar?
Terwijl dit in mijn hoofd maalde, werd het snikken steeds heviger, en viel het daarna stil. Zijn tranen zijn op, dacht ik, of heeft een gedachte hem getroost?
De rust werd plotseling hevig verstoord door het geluid van een blaffende hond in de verte. Al die tijd dat ik hier had gezeten, had ik alle omgevingsgeluiden verbannen – behalve het huilen, natuurlijk – en deze blaf gaf me het gevoel dat het moment voorbij was.
Ik hoorde iemand opstaan, geritsel van blaadjes vanachter de eik, en luisterde ingespannen, terwijl ik zo stil mogelijk bleef.
Het was de jongen – ik was hem ‘de twijfeljongen’ gaan noemen, omdat zijn verdriet klonk als dat van iemand die niet zeker wist of hij wel recht had op zijn tranen. De twijfeljongen liep langzaam richting het meer. Hij was vrij lang en had zwart of heel donkerbruin haar dat nogal in de war zat. Ik schatte hem zo’n vijftien jaar oud, ongeveer mijn leeftijd.
Hij ging aan de oever staan en staarde naar het water. Nu hij in de zon stond kon ik zien dat zijn haar echt pikzwart was. Zo bleef hij een tijdje staan, en ik probeerde niet op te vallen. Het was duidelijk dat hij erg in gedachten verzonken was, want hij had me nog niet opgemerkt, terwijl ik toch recht tegenover hem zat, vol in het zicht. Ik zat nog op het pad, met mijn handen in de laag steentjes. Plotseling voelde ik iets op mijn hand kriebelen. Ik schrok me een ongeluk en tilde mijn hand bliksemsnel op. Daarbij gooide ik een boel steentjes omhoog en slaakte een gilletje. Ik zag hoe een spin over mijn hand heen liep, en schudde het van me af.
Toen zag hij me. De twijfeljongen staarde me verschrikt aan, zijn blauwe ogen stonden fel. Ook ik schrok, van zijn aanblik. Ik was de hele tijd onzichtbaar geweest en nu had ik alle aandacht. Even kon ik bijna geen adem halen en ik wist niet wat ik moest doen, maar nu bleef ik gewoon rustig zitten en probeerde terug te staren, wat me niet lukte. Ik durfde hem niet aan te kijken. Toen pakte ik een steen, een platte, en keilde hem over het water.
Eén, twee, drie, vier keer stuiterde hij voordat hij met een plons in het water verdween. Toen ik mijn ogen van de steen losscheurde en naar de plek waar de jongen zat keek, was hij al verdwenen, en zelfs een paar keer knipperen haalde hem niet terug.
Hij was weg, en een paar minuten later had ook ik mijn plaats verlaten.

Met dit hoofdstuk ben ik al wat blijer dan met het vorige. Ach ja, oordeel zelf!

Hoofdstuk 2

Die avond zat ik met mijn moeder aan onze kleine, ronde eettafel. Toen ik een vork vol macaroni met kaas naar mijn mond probeerde te brengen, vielen een paar van de vette spiraaltjes op het stokoude, gebloemde tafelzeil. De moeite om het op te ruimen deed ik niet – hoe minder macaroni er over bleef om op te eten, hoe beter. Ik heb altijd al de pest aan macaroni met kaas gehad, het smaakt nergens naar, behalve naar kaas, en je hebt het gevoel dat hoe meer je ervan eet, hoe groter de kans is dat je binnen nu en een halfuur een hartstilstand of beroerte zal krijgen in verband met je dichtslibbende aderen.
Maar dat zei ik natuurlijk niet tegen mijn moeder, die tegenover me aan het ronde tafeltje zat. Ze droeg een keukenschort dat mooi bij het tafelzeil paste, gebloemd en vergeeld. Ik moest glimlachen om dat schort – ze draagt het altijd als ze geen tijd heeft om uitgebreid te koken, maar als ze écht lang in de keuken staat doet ze het niet aan. Volgens mij is het meer om psychologische dan praktische redenen dat ze het draagt. Zo’n schort geeft je al snel het gevoel dat je een echte kokkin bent. Dat weet iedereen, die als kind voor het eerst een eitje heeft gebakken, of een goedbedoelde poging heeft gedaan om mee te helpen aan de ovenschotel.
Ik keek naar haar. Mijn moeder had een donkergroen, katoenwollen vest onder haar schort aan, dat mooi bij haar haren kleurde. De kleur van mijn haren had ik van haar geërfd, net als mijn vermogen de grootste rommel op aarde van mijn kamer te maken. De rest, zegt ze, komt van mijn vader. Volgens haar ben ik het evenbeeld van mijn vader, maar dat idee vind ik heel vreemd. Ik heb hem immers nog nooit ontmoet, terwijl ik mezelf wel al heel lang ken. Dus in theorie, als ik mijn moeder en mezelf ken, zou ik moeten weten hoe mijn vader is, maar dat weet ik niet. Misschien is het lijken op iemand vaak meer een kwestie van veel ermee omgaan, dan genetisch bepaald.
‘Is er iets?’ vroeg ze, terwijl ze het nemen van een hap onderbrak.
‘Zou er iets moeten zijn, dan?’
Ze legde haar vork neer. ‘Nou, je gedraagt je een beetje anders dan anders. Ik dacht: misschien zit je ergens mee in je maag, of loop je weer eens ergens over te peinzen,’
Ik keek in haar lichtblauwe ogen. Ze stonden bezorgd. Dat was ze altijd als ze vond dat ik teveel nadacht, naar haar mening is veel nadenken ongezond. Zo ‘vergeet je te leven’. Onzin natuurlijk, en voor mij is er niets gezonder dan nadenken. Ik peins niet, ik pieker niet, maar ik neem waar, en ik definieer. Daartussen zit een verschil van dag en nacht.
‘Maak je geen zorgen, ma. Er is niks mis, en zelfs als er iets zou zijn, zou ik altijd verstandig kiezen. Je kent me toch?’
‘Ja, misschien heb je wel gelijk.’ Ze leek iets geruster, maar in haar ogen was de zorg nog steeds duidelijk aanwezig. ‘Hoe was het eigenlijk op school?’
Haar vraag verwarde me even. Hoe was het eigenlijk op school geweest? De herinneringen hadden zo onbelangrijk en onspeciaal geleken tegenover wat vanmiddag was gebeurd, dat ik het bijna was vergeten.
‘Ach, niks bijzonders, Gewoon geschiedenis, Frans en Nederlands – ik had trouwens een acht voor mijn opstel. Oh ja, gym en wiskunde vielen uit. Dus ik was lekker vroeg uit,’
‘Oh, wat fijn, zeg! Heb je nog iets leuks gedaan, met vriendinnen of zo?’
Ik schudde mijn hoofd. Vriendinnen had ik trouwens amper.
‘Nou, ik ben naar het park geweest,’ zei ik, maar toen ik haar blik zag, vervolgde ik vlug: ‘Dat was erg leuk hoor! Het was al lekker warm en de zon scheen volop. Je bent trouwens gek dat je die trui aan hebt gedaan, mam.’ Dat was allemaal niet gelogen, hoewel ik ‘leuk’ niet het goede woord vond voor de gebeurtenissen van vanmiddag. ‘Opmerkelijk’, of ‘buitengewoon’ zouden beter passen.
Haar gezicht ontspande wat meer. Echt, als iemand van ons ongezonde gedachten en gevoelens heeft, is zij het. Haar ongerustheid naast mijn – tja, mijn niets. Mijn belangstelling.
Terwijl ik mijn macaroni verder opat en een grote portie salade voor mijn gezondheid toe nam, vertelde ze over haar dag. Ze werkt op kantoor, afdeling personeelszaken, en zo eens in de maand gebeurt er iets onverwachts. Vandaag was een dag geweest zoals al die andere 29 dagen, hoewel er wel iets aan de hand was met het kopieerapparaat. Maar dat was na vijf minuten al weer opgelost door de pukkelige stagiair. Ja, wie had dat verwacht? In ieder geval had het hem een extra functie en wat respect opgeleverd, want hij had de directie vrij veel tijd en geld gespaard.

Na nog een paar kleine anekdotes had ik de stilte in mijn kleine kamer opgezocht. Ik moest nadenken. Bevatten wat ik had meegemaakt. En wie was de twijfeljongen? Hem herinneren voordat ik me zijn gelaatstrekken niet meer voor de geest kon halen. Hij had een gezichtsuitdrukking gehad die meer had gezegd dan duizend woorden. Duizend verschillende, grote en kleine, mooie en minder mooie, harde en zachte, sterke en zwakke woorden. Een twijfelende, tweestrijdige, twistende blik.
De twijfeljongen en zijn prachtige twijfelkoorts.