Hemelse Hel

Nina Linden’s ogen vlogen open. Haar hart klopte met een gigantische snelheid en ze haalde paniekerig adem. Dat was de engste droom die ze ooit had gehad, daar was Nina zeker van. Ze sloot haar ogen weer even en dwong zichzelf om rustig te worden, dromen waren bedrog en het had weinig zin om je er bang over te maken.
Toen ze eenmaal tot rust was gekomen en weer op een normaal tempo ademde begon ze na te denken waar de droom over ging. Eerlijk gezegd wist ze het niet zo goed meer. Alle details begonnen te verdwijnen.
Nina knipperde nog even met haar ogen, om echt wakker te worden, en toen was de droom niet veel meer dan een nare herinnering.
‘Het was gewoon mijn verbeelding, een verwerking van mijn dagelijkse leven. Niets om je zorgen om te maken. Ik moet niet zo paniekerig doen.’
En met die gedachte liet Nina de droom uit haar gedachten glijden.
In plaats daarvan gleed haar blik naar haar digitale wekker.
5:58.
Kreunend deed Nina haar ogen weer dicht. Nog geen zes uur, geweldig. Ze hoefde pas om kwart voor acht uit bed te komen, aangezien haar school binnen loopafstand was.
Nina trok haar rode lakens naar zich toe, en krulde op als een balletje. Hoewel ze van zichzelf wist dat ze toch niet meer in slaap zou vallen, als ze eenmaal wakker was kon ze dat om de een of andere reden niet meer, wou ze toch zo lang mogelijk in bed blijven liggen.
In plaats van haar ogen weer te sluiten ging ze haar muren maar bestuderen. Dit deed ze vaker als ze problemen had met weer in slaap te vallen.
Nina’s muren waren namelijk dodelijk saai, en interessant tegelijk. Op het eerste gezicht leek het gewoon crèmekleurig behang, maar als je ietsjes beter keek zag je dat er een vervaagd patroon op zat, maar een paar tonen donkerder dan het behang zelf. Het was een prachtig patroontje, met tropische bloemen, vogels en dieren.
Het meisje liet zich al vanaf toen ze klein was betoveren door de bruine wereld op haar behang. Verzon verhalen over de dieren op de muur, wat ze daar deden.
Dat het nogal kinderachtig was wist ze wel, daarom vertelde ze het ook nooit aan iemand, maar ze deed het toch. Het was een geweldige bezigheid om tijd te verdrijven.

Tot zeven uur kon Nina zich voldoende concentreren op haar kamermuur, maar daarna werd ze onrustig, ze lag daar al te lang. Ze zou een boek kunnen lezen, maar eerlijk gezegd was Nina niet echt een meisje dat graag boeken las, ze kon toch net zo goed de verfilming kijken?
Daarom besloot ze maar op te staan. Ze gleed snel in haar pluizige sloffen en liep naar beneden. De kamer van haar ouders was nog donker, maar beneden brandde al licht. Nina liep rustig de trap af en zag haar kleine zusje, Sabine, intensief naar de televisie staren.
“Je weet toch dat je daar blind van wordt.” zei Nina rustig. Sabine rolde haar ogen, niet eens van het scherm opkijkend.
Sabine was nu dertien jaar oud, tweeënhalf jaar jonger als Nina. Een eigenwijs, klein kind met korte, blonde haren. Heel anders dan haar oudere zus.

Nina liep meteen door naar de keuken, weg van haar zusje, die een of andere stomme cartoon aan het kijken was. Daar aangekomen zette ze een kop thee voor haarzelf en liet zich toen op een keukenstoel vallen.
Graaiend naar een van de tijdschriften, die op hun vaste stapel op de keukentafel lagen, nam ze een slok van haar thee.
Ze bladerde even door het willekeurig gekozen tijdschrift. Het was een of ander doodsaai opinieblad van haar vader. Nina gleed met haar kleine handen door haar dikke, rode haar terwijl ze het tijdschrift doorkeek of er toch nog iets interessants in stond. Maar terwijl ze zich probeerde te concentreren op de woorden op het papier dreven haar gedachten weer terug naar de droom die ze had gehad.
Het had iets te maken gehad met donker, en ook met licht, maar veder wist ze het niet meer. Het meisje beet op het topje van haar duim, een irritante gewoonte waar ze maar niet mee kon stoppen. Maar het irriteerde haar dat ze haar droom niet kon herinneren, normaal was ze daar namelijk redelijk goed in. Zo mijmerde Nina nog een tijdje door.

Toen kwam haar vader de keuken binnen.
“Goedemorgen meis, jij bent vroeg op zeg! Zenuwachtig voor het nieuwe jaar?” zei die vrolijk, terwijl hij ook een kop thee in schonk.
Jan Linden was een man van rond de veertig, met rood haar, dat zijn oudste dochter van hem geërfd had, en lachrimpeltjes rond zijn groene ogen. Hij had een smalle neus en een grote mond. Hij was niet bijzonder knap, maar zijn geweldige karakter maakte dat meer dan goed.
“Ja, dat denk ik. Ik kon echt niet meer slapen.” zei Nina, die door de vrolijke bui van haar vader werd aangestoken.
Zo bleven ze nog een tijdje rond de keukentafel zitten, en even later kwamen ook Sabine en Nina’s moeder, Myrthe, aan tafel. Ze hadden een simpel ontbijt, gewoon boterhammen met een glas melk erbij. Onder het eten werd druk gekletst.
“En meiden, klaar voor de eerste schooldag?” vroeg Nina’s moeder. Beide meiden knikten, hoewel Sabine het iets minder overtuigend deed dan haar grote zus.
Nina zou die dag aan haar 5^e jaar beginnen en zou waarschijnlijk bijna precies dezelfde klas als vorig jaar hebben. Sabine daarentegen was een brugger geworden, en ze zat maar bij twee meisjes die ze kende in de klas. Hoewel het normaal een heel bijdehand meisje was, was ze nu toch nog wel aardig nerveus.
Na het ontbijt snelde Nina weer naar boven om even te douchen, daarna kleedde ze zich aan.

Om half acht stond ze al helemaal klaar. Aangezien ze nog een halfuur had voordat ze weg moest, ging ze nog even tv kijken. Sabine zat naast haar op de bank, ze werd met de minuut nerveuzer. Nina glimlachte in haarzelf terwijl Sabine aan haar haar zat te plukken. Ze herinnerde zich haar eerste dag op de middelbare school nog wel en ook hoe zenuwachtig ze was. Maar ze herinnerende vooral de opluchting en blijdschap toen de eerste dag zonder problemen voorbij was gegaan en ze er achter was gekomen dat het middelbaar onderwijs helemaal niet zo eng was.
Nina wist zeker dat het bij haar kleine zusje hetzelfde zou zijn, het zou wel goed met haar komen.
Het halfuur ging snel voorbij, toen moest Nina alweer naar school, Sabine was vijf minuten eerder vertrokken, ze was nog niet eens op school en was nu al een echte brugger.
Nina nam daarentegen haar tijd. Ze zei haar ouders gedag en ging toen naar buiten. Een jas was niet nodig, het was een heerlijke dag. Genietend van het weer wandelde ze door de straten.
Ze droeg een groen T-shirt, een driekwarts broek en daaronder een paar gympen. Haar lange, rode haar zat in een losse vlecht en Nina vond dat ze er best goed uit zag.
Ze vond het nog niet eens zo erg dat school weer was begonnen, nu kon ze haar vrienden weer zien, en, om eerlijk te zijn, had ze zich de laatste twee weken voor school nogal verveeld. Maar nu zou de normale gang van zaken weer gaan beginnen.

Binnen tien minuten was ze bij haar school, het Tiberiuscollege, aangekomen. Het was een oud, statig gebouw, die van de buitenkant alle gezelligheid van een school miste, het leek eerder op een gevangenis. Maar eenmaal binnen merkte je al snel dat het een gewone school was. Het was modern ingericht, met veel kleuren, en het stikte er natuurlijk van de luidruchtige pubers, die het geweldig vonden om iedereen weer te zien. Nina hoorde daar natuurlijk ook bij. Zodra ze Katinka, een goede schoolvriendin van haar, in het oog kreeg, begon ze vrolijk te zwaaien en te roepen. Katinka en Nina vlogen elkaar in de armen en Katinka begon haar vriendin meteen uit te horen over haar vakantie. Nina beantwoordde grijnzend alle vragen. Druk kletsend liepen de twee toen naar het lokaal waar ze moesten zijn, daar ontmoetten ze nog andere vrienden, waarvan Nina de meesten de hele vakantie niet had gezien.
Er kwam een heel gesprek over waar iedereen op vakantie naar toe was geweest, of het leuk was geweest, of ze een vakantievlam hadden gevonden en hoe blij iedereen was om elkaar weer te zien.

En zo begon het schooljaar heel gewoon voor Nina. Ze had er geen idee van dat zij toen al weken in de gaten werd gehouden. Sterker nog, heel Hemel en Hel keken op het 15 jarige meisje neer, zowel ongerust als verwonderd.
Waarom was dit meisje, dit kind zo anders?

~Dit verhaal mag weg, het lukt me niet het veder te schrijven en ik ben al begonnen om iets, wat eerst een deel van dit verhaal zou zijn, uit te werken.~