Zijn Koude Greep

Dit is de eerste keer dat ik een fan fiction schrijf, en tegelijk ook de eerste keer dat ik me waag aan zo’n lang verhaal. Ervoor schreef ik alleen maar kleine stukjes van twee à drie bladzijden en meestal voor een of andere opdracht bij Nederlands.
Het is een fanfiction die zich afspeelt in de wereld van Harry Potter, maar het speelt zich af voor Rowlings boeken en probeer zo weinig mogelijk van haar bestaande personages te gebruiken. Dit verhaal staat ook in de bibliotheek van dreuzels, maar op aanraden van Milou ga ik het hier ook posten. Jullie krijgen wel de eer om de herwerkte versie van dit verhaal te lezen, zo heb ik al titel aangepast (dit heette vroeger His Cold Grip, was niet zo tevreden met Engelse naam en is nu vertaald in het Nederlands). De titel is nog steeds voorlopig dus kan nog worden verandert.
Aan het verhaal zelf zullen in vergelijking met Dreuzels kleine verandering worden gedaan, zinnen waar ikzelf niet zo tevreden me was,of kleine aanpassingen die iets te maken hebben met de plot.
Ook wil ik enkele mensen bedanken die het zeker verdienen hier te staan :
Milou, omdat ze mij naar dit forum heeft gegidst.
Tim, hij maakte de nieuwe banner, die ik echt goed bij het verhaal vindt passen.
Marieke, mijn vaste beta-readster omdat ze steeds de moeite neemt om mijn fouten te verbeteren, en me te helpen mijn hoofdstukken beter te maken in het algemeen.

Leeswijzer

0.Proloog

1943 - Geruchten bereiken Groot- Brittannië dat er in het Hoge Noorden een donkere tovenaar is opgestaan. Iemand die wil heersen over tovenaars en Dreuzels. Zijn volgelingen noemen zich de “Zuiveren”, zuiver van bloed en zijn alom gevreesd. Als zij voor je deur staan weet je wat dat betekent: je wordt meegenomen naar een plaats waar nog niemand van is terug gekeerd. Zij noemen het Normengard.

1. Bitter Afscheid

“Peter, doe het niet!” smeekte Maggie.
Haar ogen vulden zich met kleine druppels die zich vermenigvuldigen in haar groene ogen.
“Je weet niet wat je te wachten staat daar! “ Een lange magere man met lange goudbruine haren stapte uit het deurportaal.
“Schat, ik ben in goede handen. En we hebben het er al over gehad. Ik ga.”
Hij nam uit zijn jaszak een zakdoek en depte er zachtjes de tranen mee af die over Maggie’s wangen rolden.
“Zorg goed voor Max. Ik zal schrijven zodra ik ben aangekomen. Belooft.”
Hij moest sterk blijven, hij mocht niet laten zien dat het hem ook zwaar viel om zijn vrouw en zoon achter te laten in het barre Londen. Nachten had hij liggen piekeren over het gevaar dat hij tegemoet ging, maar hij was vastberaden er mochten niet meer slachtoffers vallen. Geen enkele druppel tovenaars- of Dreuzelbloed mocht nog verspild worden. Hij omhelsde Maggie een laatste keer, ging het trapje af en tilde een oude koffer op. Hij keek nog één keer om. Max stond vanachter zijn gordijn naar hem te staren. Peter wuifde en stapte hierna de vroege ochtendmist in, op weg naar een grasveldje niet ver van zijn huis. Hij wierp een blik op zijn horloge, eentje met gouden wijzerplaten in de vorm van twee toverstokjes, het was een geschenk geweest van Maggie deze kerst. De avond dat hij had verteld wat hij van plan was. Het was als een film die zich afspeelde voor zijn ogen. Na de geschenkjes te hebben opengemaakt was hij opgestaan en had hij om aandacht gevraagd. Hij had iets te vertellen.
“Maggie, pa, hoewel ik de pret niet wil bederven heb ik nieuws… slecht nieuws. Op het Schouwershoofdkwartier hebben we berichten ontvangen vanuit het Hoge Noorden. Er zou een nieuwe duistere tovenaar zijn opgestaan.”
De ontspannen vrolijke sfeer die daarjuist nog in de kamer hing was verdwenen, er heerste spanning. Ze keken hem geschrokken aan.
“Hij heeft het niet alleen op tovenaars gericht maar ook op Dreuzels. Hij wil ze onderwerpen, het is zijn overtuiging dat alle niet-magische wezens moeten gehoorzamen aan tovenaars, en vooral aan hem. Het ministerie is gevallen en bovendien zijn de Dreuzels daar ook in oorlog met elkaar. Hij kan dus ongestoord zijn werk gaan. Een dode meer of minder, niemand merkt het. Ons ministerie wil er zich buiten houden, hem zijn gang laten gaan. Ik en andere collega’s zijn het daar niet mee eens. Daarom gaan we zelf.”
Een stilte, een lange stilte. Ze leken wel van steen, Maggie en zijn vader. Het was Max die de stilte verbrak.
“Gaat papa weg?”
Hij stond weer op het grasveld. Na een blik rond hem te hebben geworpen nam hij de koffer die als Viavia dienst deed stevig beet. Enkele tellen later werd hij omhooggetrokken alsof een onzichtbare hand hem aan de achterkant van zijn stoffen mantel meetrok, hij tolde rond in een zwarte massa. Peter hoorde de grond onder zijn voeten kraken: het sneeuwde. Een gedaante gehuld in een warme bontjas kwam op hem af.
“Peter, ben jij dat?” schreeuwde de man boven het lawaai van de gierende wind.
“Zolang ik weet is dat nog steeds mijn naam, Tom.” Tom stapte op hem af en omhelsde hem.
“Ik ben blij dat je gekomen bent Peter. Sinds mijn aankomst hier is het al aan het sneeuwen en dat is al drie dagen geleden. Maar kom laat ons naar binnen gaan, daar kunnen we veilig spreken, de anderen zijn er al.”
Ze leken wel uren te lopen door de sneeuw dat geen bodem leek te hebben. Na een lange reis te hebben gemaakt waarbij Peters schoenen helemaal doorweekt waren, kwamen ze aan bij een heuvel.
Door de sneeuwvlaag zag Peter dat de hele heuvel was begroeid met bomen. Zodra Peter de bescherming van de bomen genoot, was hij verlost van de sneeuwvlaag; door de jaren heen hadden de bomen met hun takken een dak gevormd over het pad waarop zij nu liepen.
Ze volgden het een tijdje en ze kwamen aan bij een klein houten huisje dat helemaal aan het zicht was onttrokken door de bomen die er rondom waren gegroeid. Je zou het waarschijnlijk niet kunnen vinden als je het bestaan ervan niet kende.
Er scheen licht in het huisje. Tom deed de deur open en nodigde Peter met een handgebaar uit om binnen te komen. Ook al hadden ze maar een paar minuten door bittere kou gelopen toch was Peter helemaal verkleumd. Tom reikte hem een klein glaasje Oude Klare's Jonge Borrel aan.
“Om wat op te warmen,” voegde hij met een glimlach er aan toe.
Peter nam een slok en voelde hoe de vloeistof zich in zijn hele lichaam verspreidde.
“Bedankt Tom.”
Tom en Peter waren al van sinds hun kindertijd vrienden, ze hadden elkaar leren kennen op 1 september 1918 in één van de coupés van de Zweinstein Express. Dat moment was nog vaak het gespreksonderwerp als ze nog eens bij elkaar op bezoek kwamen. Peter had zich op aanraden van zijn vader, Mortimer, helemaal naar de achterste coupé van de Zweinstein Express begeven. Hij had zijn hutkoffer in de coupé gezet en zich dan languit op het bankje neergelegd, genietend van de rust en het zachtjes denderen van de trein die het station in Londen verliet. Hij was benieuwd naar Zweinstein en de lessen die hij daar zou krijgen, toen kwam Tom binnenvallen. Hij was ook op het idee gekomen om zich helemaal naar de achterste coupé te begeven.
Peter had gezegd dat hij de andere bank mocht hebben, zo waren ze aan de praat geraakt. Ze hadden het over Zwerkbal, Smekkies in Alle Smaken, Chocokikkers en natuurlijk de afdelingen op Zweinstein. Dat gesprek was het begin geworden van hun sterke vriendschapsband.Nadat de vrienden hun carrière aan Zweinstein hadden afgerond, gingen ze beginnen aan een opleiding om Schouwer te worden. Iets dat ze allebei met veel voldoening hadden gehaald.
Peter werd opgeschrikt uit zijn gedachten.
“Ik ga even de anderen halen,” zei Tom en hij verliet de kamer.
Peter ging op één van de kleine bankjes zitten die voor het haardvuur stonden. Ondertussen nam hij de omgeving in hem op. De kamer waar hij nu inzat was sober ingericht. Centraal stond er een grote eiken tafel waarnaast twee bijpassende banken waren neergezet.Aan de muren hing niets, het enige wat het eindeloze patroon van planken verbrak waren drie deuren, enkele ramen, een haardvuur en een oude kast die hier wel al wat jaren leek te staan. Niets wees erop dat dit huis eigendom was van een tovenaarsfamilie, misschien was het een soort van vakantiehuisje voor Dreuzels.Achter zich hoorde hij gestommel, de deur waar Tom daarjuist was door verdwenen ging open en Tom kwam binnen vergezeld door nog twee andere tovenaars en één heks.
Het waren allemaal collega’s van Tom en Peter. Het waren de enige schouwers die mee wilden gaan met Peter en Tom toen ze besloten dat ze iets gingen doen tegen Grindelwald. Eén voor één kwamen ze Peter verwelkomen. De eerste tovenaar begroette Peter met een stralende glimlach, dat was Arthur Maanhout, een tovenaar van gemiddelde leeftijd. In tegenstelling tot wat Peter verwachtte was hij volledig gekleed in Dreuzelkledij. Moest je niet weten dat hij een tovenaar was zou je zeker denken dat hij een Dreuzel is, hij droeg een paars maatpak en zijn bruine haar was stijlvol naar achteren gekamd.
“Ik heb al wat werk moeten doen,” zei Arthur en hij voegde er een knipoog aan toe. Arthur had hen beide onder hun hoede genomen toen ze pas begonnen op het Schouwerkwartier.
Achter Arthur kwam een heks, het was Arthur’s vrouw, Emma Maanhout. Haar rossige haar zat op een knotje en haar bril balanceerde op het puntje van haar neus.
“Alles goed met Maggie?” vroeg ze.
Ze was altijd de moeder geweest die Peter nooit heeft gehad. Tegen haar kon hij alles zeggen, desondanks was het alweer een tijdje geleden sinds dat hij haar had gezien.
“Ja, gaat wel .”
Hij kon aan Emma’s gezicht zien dat zij zich zorgen maakte, maar ze hield zich blijkbaar in, want ze maakte geen opmerking. Hij wist dat als hij met haar alleen was er zeker nog een gesprek zou volgen. Als laatste was het de beurt aan Jonathan Sterstof, hij was iemand die zich op de achtergrond hield, maar hij had zich wel al vaker bewezen in gevechten. Zo iemand konden ze hier nog goed gebruiken. Hij droeg een lange mantel die tot aan de grond reikte. Na Peter een hand te hebben gegeven ging hij aan de eiken tafel zitten.
“Zo, nu iedereen er is kunnen we beginnen. Ga zitten.”
Toen iedereen zich aan de tafel had geïnstalleerd, ging Tom verder.
“Alles wat hier wordt gezegd blijf tussen deze vier muren, afgesproken?”
Iedereen knikte.
“Ons voorlopig grootste voordeel is onze geheimhouding. Grindelwald mag niet te weten komen dat wij hier zijn, daarom dring ik aan om met de grootste voorzichtigheid jullie taken te volbrengen. Er zal een dag zijn dat we ons zullen tonen aan de vijand, maar die dag is er nog niet, eerst moet er werk worden gedaan. We zullen ons de komende maanden bezig houden met het verzamelen van informatie. Er achter komen wie zijn volgelingen zijn, waar ze bijeen komen, waar ze wonen.: Dit soort informatie zie ik graag. Ik heb voorlopig nog maar één iemand gevonden die ons kan helpen, een zekere Boris Kragov. Peter en ik brengen hem morgen een bezoekje. Ik heb al met hem gecorrespondeerd en hij is bereid om ons te helpen in de strijd tegen Grindelwald. Dus we zullen zien wat hij ons kan vertellen. En Arthur wist me zojuist te vertellen dat hier in de buurt een klein dorpje is waar enkele tovenaars wonen, zij zijn waarschijnlijk samen met Boris Kragov de enige tovenaars in de streek. Ze leven hier nogal verspreid. En ik wil jullie ook nog bedanken dat jullie vakantie hebben genomen om Peter en mij hier te helpen. Meer heb ik nu niet te zeggen,” zei Tom en hij toverde met een korte zwiep enkele glazen tevoorschijn en liet ze mooi voor ieders neus landen, “dus laten we nu drinken op een goed verloop van zaken!”

In de slaapkamer was de tijd blijven stil staan. Er leek al jaren niemand meer te hebben geslapen, maar hij was tevreden, nu was hij tenminste even alleen. In het midden van de kamer stond zijn koffer, hij liep er naartoe en opende de koffer. Bovenop de stapel kleren lag een fotokader. Daarin stonden Maggie en zijn zoontje te wuiven naar de camera, hij had de foto getrokken op de eerste verjaardag van zijn zoon. Hij was nog maar een paar uur van huis en nu al miste hij hen zo erg dat hij dacht dat hij hen niet erger kon missen. Hoe moest hij dit gaan volhouden? Hij had Maggie zo graag in de armen willen vallen toen ze daar in de deuropening werd overmand door verdriet. Stiekem hoopte Peter dat hij niet te lang weg zou zijn van huis. Hij zette de fotokader op het nachtkastje dat naast zijn bed stond. Hij liet zich op zijn bed vallen en sloot zijn ogen, voordat die overliepen met tranen van verdriet en gemis.

2. Grindelwald's Regime

De volgende ochtend stond Peter vroeg op. Hij was niet de enige vroege vogel, want toen hij de eetkamer binnenkwam zat Jonathan daar al aangekleed en wel de Ochtendprofeet te lezen.
“Goedemorgen,” zei Jonathan vanachter de krant.
“Enig nieuws over Grindelwald, Jonathan?” vroeg Peter.
“Nee, in Engeland zijn ze nog steeds zo blind als een mol. Ze schijnen zich alleen maar druk te maken over een Alfenplaag in een dorp in Wales”, klonk het.
Peter begaf zich naar de keuken en zocht daar een grote pan uit de houtenkast en pakte de doos met eieren. Met een kort zwiep van zijn toverstok vlogen er acht eitjes uit de verpakking, die vervolgens keurig boven de pan braken.
Er klonk gestommel en in de eetkamer verscheen een tweede persoon.
“Goedemorgen iedereen!” klonk het opgewekt.
“Morgen Arthur, de eieren zijn bijna klaar.”
“Dan zal ik de tafel dekken,” zei Arthur.
De tafel was gedekt tegen de tijd dat Tom en Emma zich ook in de eetkamer hadden laten zien. Peter diende de eieren op. Nadat ze allen hun magen hadden gevuld maakten Tom en Peter zich klaar om te vertrekken. Gelukkig was de sneeuwstorm gaan liggen en konden ze goed zien waar ze vlogen. Het landschap dat onder hen voorbij flitsten was eentonig. Grote ijzige vlaktes die waren bedekt met een dikke laag sneeuw. Af en toe werd het sneeuwtapijt onderbroken door een ijsmeer of grote naaldbossen. Na een uurtje te hebben gevlogen, kwam hun doel dichterbij. Als ze nu voor zich keken zagen ze een naaldbos dat zich uitstrekte over de hele horizon.
“Hier moeten we ergens zijn,” zei Tom. “In dit bos moet een meer liggen. Als we dat vinden zijn we er.”
Peter vloog wat hoger, maar hij zag nergens iets dat op een meer leek.
“We kunnen volgens mij beter wat verder over het bos vliegen,” zei Peter en hij vloog verder.
“Tom, hoe weet je eigenlijk dat je die man kan vertrouwen?” vroeg Peter.
“Wel, ik heb op het Schouwershoofdkwartier wat opzoekingzwerk gedaan, ik vond zijn naam op een lijst met betrouwbare informatie bronnen uit deze streek. Hij zou soms informatie doorgeven aan ons Ministerie. Dus ik denk dat we hem wel kunnen vertrouwen. Hou dit geheim wil je?”
“Ik weet van niets”, zei Peter en hij knipoogde.
Na een dikke twintig minuten te hebben gevlogen over de toppen van de naaldbomen, zagen ze een open plek opduiken. Iets verder zagen ze dat er een meer was, dat was dichtgevroren, maar dat was niet het opvallendste, want naast dat meer lag een groot landhuis. Helemaal afgezonderd van de buitenwereld.
“Daar is het,” zei Tom en hij daalde.
Peter volgde Tom’s voorbeeld. Toen ze veilig geland waren liepen ze een pad op dat hen naar een groot landhuis gidste. Het landhuis was opgetrokken uit grijze steen, die af en toe werd onderbroken door enkele ramen. Achter één van die ramen brandde licht. Ze liepen verder het pad op tot ze aan de kolossale voordeur stonden. Die werd geopend door een oude vrouw. Ze wenkte hen. Beiden stapten ze verder tot ze bij de vrouw kwamen.
“De professor verwacht u,” zei ze. “Volgt u mij maar.”
De gang was zeer rijk bekleed, met grote schilderijen en wandtapijten. De vrouw leidde hen voort naar een grote deur die zich aan het einde van de gang bevond. Ze klopte zachtjes op de deur en ging even naar binnen.
“Professor, de gasten zijn er,” zei ze op gedempte toon.
“Laat ze dan toch binnen,” riep een diepe, warme stem.
De vrouw deed de deur volledig open en liet hen binnengaan. Ze sloot de deur achter zich. De wanden van de kamer stonden vol met boekenkasten die waren volgepropt met oude boeken.
“Velkom , Velkom heren!” zei een bebaarde man met een Russisch accent van achter een groot eiken bureau. “Gaat u toch zitten, wenst u iets te drinken?”
“Nee dank u, meneer Kragov.”
“Zegt u toch Boris,” zei hij.
“Oké dan, Boris, kunt u ons meer vertellen over Grindelwald?” vroeg Tom.
“Ja…,” zuchtte hij.
Boris stond op van zijn bureau en liep naar een groot raam dat zicht bood over het bevroren meer.
“Ik heb hem les gegeven toen ik nog leerkracht Transfiguratie was op Klammfels. Gellert was een briljante leerling, niet alleen in mijn vak maar ook in alle andere. Je hoorde niemand klagen over zijn gedrag tot zijn zesde jaar. We hebben hem van school moeten schorsen, hij gebruikte zijn kennis van de Zwarte Kunsten tegen andere leerlingen om hen angst aan te jagen zodat ze hem zouden vrezen en als leider zouden zien. Hij had zelfs een logo voor zijn bende, op een van de muren van Klammfels heeft hij het ingekrast. Na zijn schorsing hebben we niets meer van hem gehoord. Maar rond 1939 dook hij terug op.
Zijn ware bedoelingen kwamen bovendrijven wanneer hij startte met volgelingen te zoeken, zijn volgelingen gaven zichzelf een eigen naam, de “Zuiveren”.
Ze begonnen terreur en paniek te zaaien, hele gezinnen werden uit elkaar gerukt en vermoord. Zo is het Ministerie ten val gekomen door corruptie, indringers en spionage. Gellert noemt zich nu de leider van alle tovenaars en heksen. Hij liet een grote gevangenis bouwen die hij Normengard noemde. Boven de toegangspoort staat zijn lijfspreuk geschreven: ”Het doel heiligt de middelen”. Iedereen die zich verzet tegen zijn bewind wordt daar naar toe gestuurd en er wordt niets meer van hen gehoord. Hij streeft er naar om weer zuivere Tovenaarsfamilies te hebben. Daarom laat hij zijn volgelingen Dreuzelbloeden arresteren en ze naar Normengard brengen.
Als hij dat doel heeft bereikt wil hij de Dreuzels onderwerpen aan zijn wil, en ze verdoemen tot slavernij. En om die…”
Het oude vrouwtje stond in de deuropening.
“Wat kom je hier doen, Hilda?”
“Ik wou u komen vragen of u de brief heeft, straks stuurt hij hem weer.”
“O ja, juist.” Hij liep naar zijn bureau en nam uit de lade een verzegelde enveloppe tevoorschijn. Hij gaf die aan Hilda.
“Bedankt om me daar aan te herinneren. Je kunt gaan.”
Hij wees naar de deur.
Zodra ze de deur had gesloten wilde hij zich even verontschuldigen.
“Ja, sorry voor deze onderbreking. Ik correspondeer vaak met een oude vriend maar die heeft zo zijn eigen manier om brieven te versturen. Hij wil dat ik de brieven enkel meegeef op zijn manier. Waar was ik gebleven?”
“Over dat verzet Boris,” zei Peter.
“Juist ja, wel ik kon die terreur niet aanzien en ben een ondergronds verzet begonnen. We houden ons vooral bezig met het verzamelen van informatie. Ik ben blij dat jullie hebben besloten om ons te helpen. Dan hebben we toch enkelen die weten hoe ze met gevechten moeten omgaan en zoals het er nu naar uit ziet, zullen gevechten niet uit blijven.”
“U zei daarjuist iets over informatie, zouden wij die ook kunnen krijgen?” vroeg Tom.
“Wel, ik hoop dat jullie verstaan dat ik niet alles zomaar kan weggeven aan een wildvreemde. Maar ik kan jullie wel dit geven.”
Hij richtte zijn toverstok op een van de boekenkasten. Met veel gekraak schoof de kast opzij en verscheen er nog een andere kast, die veel kleiner was dan de kast die ervoor stond. Boris liep er naartoe en opende een klein deurtje door de punt van zijn toverstok in een klein gaatje te duwen. Achter de deur lag een grote stapel perkamenten, hij duwde er enkele opzij tot hij de juiste had gevonden.
“Ik geef jullie deze lijst, er staan namen op van tovenaars en heksen waarvan we vermoeden dat ze tot de Zuiveren behoren. Ik denk dat jullie daar wel al iets mee kunnen doen.”
Hij richtte zijn toverstok op de lijst.
“Duplicatus!”
Er verscheen een kopie van de lijst.
Daarna nam hij de originele lijst van het bureau en borg die terug op in de kast, en met een kleine zwiep van zijn toverstok schoof de andere kast er terug voor.
“Nu heb ik alles verteld wat ik wist. Ik hoop dat als jullie iets ontdekken het me ook laten weten?”
“Natuurlijk, Boris,” zei Tom.
“Dan is het goed. We houden contact.”
“Dat zou heel vriendelijk zijn,” antwoordde Peter.
Boris wierp een blik naar buiten. Een dichte mist kwam opzetten.
“Ik denk dat het beter is dat jullie nu vertrekken, voor er weer een sneeuwstorm komt, want dat zal niet lang meer op zich laten wachten.”
“Dat vrees ik ook.”
Tom stopte de papieren en de kaart in een rugzak. Daarna begeleidde Boris hen naar de voordeur waar ze hun bezems hadden achtergelaten.
“Bedankt voor de hulp,” zei Peter.
“Dat is niets, jongen. Vertrek nu maar gauw.”
Hij opende de deur.
Tom en Peter liepen naar buiten.
“Tot de volgende keer!” riep Boris.
Tom en Peter klommen op hun bezems zetten zich af van de grond en stegen op in de lucht.
“Zo,” zei Tom, “nu weten we toch al wat meer.”
“Inderdaad,” zei Peter en hij keek nog een keer om naar het landhuis. Daar zag hij iets opmerkelijks, het duurde maar enkele seconden, vanachter het landhuis was een vuurbal de lucht in gegaan.
“Wat was dat?” sprak hij vol verbijstering.
“Wat?” antwoordde Tom.
“Die vuurbal achter Boris zijn huis,”
“Ik heb niets gezien,” en hij staarde ook even naar het landhuis, “ik zie echt niets verdacht.” Zo bleven ze nog een tijdje in de lucht hangen, wachtend tot er misschien nog zo een vuurbal kwam. Maar er gebeurde niks, alleen de wind was komen opzetten. Zo bleven ze nog een tijdje in de lucht hangen, wachten tot er nog een vuurbal zou opduiken. Er gebeurde echter niets. Het enige wat enigszins verandering aanbracht was een wind die de boomtoppen mee liet wiegen, en hen zachtjes deed schommelen op hun bezems.
“Kom we kunnen nu beter gaan, de storm is aan het opkomen en we hebben nog een heel eind te gaan.”

3. De Lijst

“Vertel ons wat je weet Elf!” siste een donkere gedaante.
“Ik niks weten…”
“Crucio!”
De hele kerker werd gevuld met het geschreeuw van de Huiself. Buiten de Elf
waren er nog twee andere gedaantes aanwezig. Eén van die gedaantes hield een lijst vast, de andere hield zijn toverstok nog steeds op de Elf gericht.
“Ik vraag het je de laatste keer, geef ons zijn naam!”
“Nee, ik niet verraden!”
“Breng het Veritaserum,” zei de man met de lijst.
“Nee,” zei de andere gedaante, “Huiselfen hebben hun eigen magie om zich daar
tegen te verweren. Crucio!”
De Huiself schreeuwde het uit. “Marcel Jonkers…” pufte de Huiself en hij viel buiten bewustzijn.
“Staat zijn naam op de lijst?” vroeg de gedaante.
“Ja, hij is één van de mensen van wie we vermoeden dat ze in het verzet
zitten,” antwoordde de man met de lijst.
“Goed zo. Gooi die Elf ergens in een kerker tot we hem weer nodig hebben,” zei
de man die nog steeds in de schaduwen stond. Hij trok een zwarte mantel aan en verliet de kerker. Zijn voetstappen galmden door de gang, het enige wat het geluid van zijn voetstappen doorbrak waren kreten. Wanhoopskreten van de andere gevangenen die in deze gang opgesloten waren.
Toen bleef de gedaante staan. Een man met een gebochelde rug verscheen.
“Zorg dat ze stoppen met jammeren.”
“Ja, meneer.”
De gebochelde man stapte een willekeurige cel in. De gedaante bleef wachten in de gang tot hij een groene lichtflits zag oplichten. Die lichtflits onthulde iets meer van de gedaante met de mantel. Op zijn rechtermouw stond een symbool geborduurd. Het was een angstaanjagend symbool, zonder een duidelijke verklaring waarom hij een dergelijke angst in boezemde. Nadat de groene lichtflits zijn kleur van verderf getoond had, waren de gevangenen stil.
Doodstil.
Die stilte werd verbroken toen de gedaante met de mantel zijn tocht verder
zette. Hij verliet de kerkers en ging naar de bovenste verdieping. Daar deed hij zijn mantel af en hij liep weer een gang in. Wat deze gang onderscheidde van alle andere gangen was dat deze muren van een donkere steen waren, er was niets van bekleding, enkel de fakkels die om de paar meter aan de muren waren bevestigd. Die fakkels lieten ook het hele gelaat van de gedaante zien. Het was een magere man, zijn blik straalde een gezag uit. Op zijn kin had hij een klein zwart sikje en al zijn kleren die hij droeg waren zwart buiten het symbool dat er in goud was opgeborduurd. Hij liep naar het einde van de gang, hij klopte op een houten deur en ging naar binnen. In de kamer waar hij nu kwam brandde een haardvuur, voor dat vuur stond een grote massieve stenen stoel.
“Wat voor nieuws breng je me Rastaban?” klonk het vanuit de stoel.
“We hebben weer iemand van het verzet gevonden Heer.”
“Wie is het deze keer?”
“Marcel Jonkers, Heer.”
“Goed gewerkt Rastaban, je weet wat je moet doen, stuur onze mannen uit die
streek op hem af en laat hem hier brengen. Dood de anderen van het gezin.”
“Ja heer.”
“Ik heb nog goed nieuws Rastaban, ik heb enkele van hen kunnen overhalen.”
“Dus ze komen?”
“Ja, ze komen. En dan houdt niemand ons nog tegen. Ze zouden beter moeten weten, die leden van het verzet, ze moeten accepteren dat ze leiding nodig hebben. Eén man aan de top die heerst over Tovenaars, Heksen en Dreuzels. Daarom hebben wij ze nodig. Het doel heiligt de middelen nietwaar?”
“U heeft volkomen gelijk Heer,” en er verscheen een glimlach op Rastaban’s gelaat.
“En iets zegt me dat die Marcel er het perfecte proefmateriaal voor is.”
“Dat denk ik ook Heer.”
Ze lachten.