De Mysterieuze Brief

Korte inleiding: Een mysterieuze brief van een onbekende afzender valt in de handen van Melody. Na eenmaal de brief bekeken te hebben, blijkt hij niet te bevatten wat ze had vermoed en wordt ze in een spannend avontuur getrokken.
Ten einde raad betrekt ze haar twee beste vrienden, Kelly en Nigel, erbij. Vreemde figuren bedreigen hun, alleen ter wille van de brief, en hun leven is in groot gevaar. Wat is er aan de hand? Wat staat er in de brief dat zo belangrijk is?
Vechtend voor hun leven proberen ze de brief in handen te houden en te ontrafelen wat erin staat…

Inhoud:
* Proloog
* H1: De Tweede Zegel
* H2: De Inhoud
* H3: ????? – bezig met schrijven
* …

Kleuren:

Blauw= Bij bètareader geweest en gepost
Rood= Af, maar nog bij bètareader en dus niet online

Bedankjes:

* Milou voor het bèta-readen!
* Jullie (de lezers) voor de moeite te nemen om het te lezen en het eventuele beoordelen

Proloog:

“Hey, ik vond het erg gezellig vandaag, maar ik moet nu echt gaan. Ik zie jullie morgen wel weer.”
De zestienjarige Zweinsteinleerlinge glimlachte vrolijk en ze deed een van de haar lange, steile, bruine lokken die voor haar gezicht vielen achter haar oor. Voor een moment werden de kleine knopjes in haar oren zichtbaar voordat de pluk haar er weer voor viel.
“Oké, ik zie je morgen wel weer,” reageerde het roodblonde meisje ertegenover. Haar lichte, grijze ogen fonkelden van plezier, of kwam het door iets anders?
“Kom nou maar, Kel,” zuchtte de derde aanwezige persoon. Hij had bruine, heldere ogen en korte, donkerbruine haren.
“Doei, Nigel,” lachte het bruinharige meisje. Ze liep met haar Zweinsveldinkopen in haar hand in de richting van de Griffoendortoren, haar afdeling. Bij het portret van de Dikke Dame gaf ze het wachtwoord en ging ze de drukke leerlingenkamer binnen. Zonder iemand te begroeten of om te kijken, liep ze meteen door naar de slaapzaal.
“Waar ga je heen, Melody?”
Het bruinharige meisje keek om en zag een meisje met een gebruinde huid en een lange, zwarte vlecht.
“Mijn inkopen opbergen. Ik zie je later wel.”
Het meisje knikte en liet Melody erlangs.
In de slaapzaal liet Melody zich uitgeput op het hemelbed vallen; kapot dat ze was! Samen met Kelly en Nigel, haar twee beste vrienden, was ze echt alle winkels in Zweinsveld afgegaan.
Voor een tijdje bleef Melody zo liggen, tot ze besloot dat het echt tijd was om uit te pakken. Ze schoof de tas inkoopwaren naar zich toe en ging aan de slag; alles kreeg een plekje toegewezen.
Toen ze dacht alle inkopen te hebben opgeborgen, viel haar oog op iets dat nog in de tas lag. Verbaasd haalde ze het eruit en merkte ze dat het een opgevouwen stuk perkament was.
Melody liet zich achterover op bed vallen en bekeek aandachtig het stuk perkament. Twee donkerrode zegels sloten de onbeschreven envelop en verborgen de onbekende inhoud ervan.
Melody verbaasde zich over het perkament en hoe ze hieraan gekomen was. Ze had hem er zelf niet ingedaan en ze had ook niets gemerkt. De vraag wat erin stond was bij haar echter groter dan hoe ze eraan kwam. Haar nieuwsgierigheid was gewekt en voorzichtig verscheurde ze de eerste zegel. Haar trillende handen onderzochten het perkament verder. Wat zou er in staan?

Hoofdstuk 1: De Tweede Zegel
Het perkament beefde zachtjes heen en weer in Melody’s handen en de eerste zegel was verbroken. Zou ze het doen? Zou ze de tweede zegel ook kunnen verbreken? Ze haalde diep adem, probeerde haar nieuwsgierigheid te bedwingen en bracht haar hand naar de tweede zegel.
Plots vloog de deur van de slaapzaal open en het perkament vloog van schrik uit Melody’s handen. Geschrokken keek ze naar de deuropening waar het meisje met de lange, zwarte vlecht stond.
“Waar blijf je nou?” zei ze. Ze leek nogal geïrriteerd te zijn door iets.
Melody keek haar vragend aan en begreep niet waarom ze zo toegesproken werd.
“Sheila, wat is er?”
Ze bleef haar vriendin aankijken en zag hoe deze naar het bed naast de hare liep en neerviel. Er leek haar iets drastisch dwars te zitten.
“Oh, niets hoor. Helemaal niets,” reageerde Sheila sarcastisch. Ze ging weer recht overeind zitten. “Je zei dat je zo zou komen, dat je alleen wat op zou bergen. Nou, je laat me daar mooi een lange, veel te lange, tijd zitten met die losers. Ik werd gek van ze!”
“Sheila, kalmeer! Over wie heb je het? Jasper?” vroeg Melody niet begrijpend. Ze ging overeind zitten en was het perkament, dat nu onder haar bed lag, helemaal vergeten. Ook Sheila ging weer overeind zitten en keek haar vriendin recht aan.
“Tuurlijk! Over wie anders? Ehm… misschien Kevin?”
Ze rolde met haar ogen.
“Oké, oké. Rustig nou maar! Wat deed hij?” vroeg Melody gauw en ze kreeg door wat er precies aan de hand was. Sheila kreunde en liet zich weer achterover op haar bed vallen.
“Ik word gek van hem! Hij weet dat het me spijt en dat ik alle mogelijke moeite doe om hem terug te krijgen, maar hij geeft geen krimp toe! Ik doe van alles en hij weigert zelfs om met me te praten, zelfs nadat ik nogmaals mijn excuses aangeboden heb en het uit wil praten! Argggggh!”
Woedend drukte ze haar handen tegen haar voorhoofd aan en ze bedekte haar ogen.
Melody stond op en maakte geen aanstalten om naar haar vriendin toe te gaan, maar juist de slaapzaal te verlaten.
“Waar ga jij heen?” vroeg Sheila plots toen ze iets hoorde en opkeek. Ze keek vragend naar haar vriendin en dacht even in de steek gelaten te worden.
“Ik ga met hem praten, rustig maar. Dit moet voor eens en altijd opgelost worden en ik vind dat hij nogal begint te overdrijven!” legde Melody op een geruststellende toon uit. Direct ging Sheila rechtovereind zitten en leek ze redelijk zenuwachtig rond te kijken terwijl Melody de slaapzaal verliet.
Onder aan de trap keek Melody rond op zoek naar de jongen die ze zocht. Ze zag de groep jongens die Sheila bedoelde toen ze vertelde dat ze te lang had gezeten bij die losers. Ze moest even in zichzelf giechelen; Sheila kon vaak nogal overdrijven.
Toen zag ze hem, de jongen die ze zocht. Hij was best lang en stak boven de rest van zijn vrienden uit. Hij haalde zijn hand door zijn natte, heldere, blonde haren heen en praatte vrolijk met zijn vrienden over van alles en nog wat.
Melody liep op hem af en tikte hem aan op zijn schouder. Toen hij zag wie het was, nam hij meteen afscheid van zijn vrienden en liep hij naar het enige stille plekje in de leerlingenkamer.
“Ik weet al wat je gaat zeggen!” begon hij meteen met een zucht.
“Oh, mooi zo, Kevin,” zei Melody met een gespeelde opluchting. Ze sloeg haar armen over elkaar. “Sheila heeft meer spijt over wat ze gedaan heeft dan alle andere dingen die ze ooit in haar hele leven gedaan heeft! Ze is helemaal overstuur omdat jij blijkbaar niets geeft om haar moeite. Ze wordt er helemaal gek van! Ga je nu niet een beetje te ver? Ik zei dat je niet direct toe moest geven, zodat ze zou begrijpen wat ze anderen aan kon doen, maar nu ga je echt te ver!”
“Ja ja, ik weet het!”
Hij zuchtte. “Het is gewoon dat ik niet meer weet wat ik moet doen! Toen je zei dat ik niet meteen moest toegeven toen Sheila zei dat ze mij terugwilde vond ik dat je groot gelijk had. Maar nu – nu ligt alles anders…”
Hij leek nog een tijdje naar de juiste woorden te zoeken, maar toen het stil bleef, besloot Melody het woord te nemen.
“Als je niets meer met haar te maken wilt hebben, dan moet je het gewoon zeggen. Anders blijft ze al die moeite doen voor niets en dan ga je echt te ver, Kevin!” Ze rolde sarcastisch met haar ogen. “Praat het uit en wees eens eerlijk tegen elkaar!” Ze keek de jongen tegenover haar aan en zag hem even onzeker slikken, waarna hij knikte. “Oké, dat is dan afgesproken. Ik ga haar halen. Praat het normaal en rustig uit, dan zijn jullie er beiden van verlost.”
Zonder verder nog wat te zeggen, liep Melody terug naar de slaapzaal en mompelde onderweg iets dat verdacht veel op ‘jongens’ klonk.
“Sheila, kom met die luie reet van het bed af… en ga het uitpraten!” zei ze grijnzend bij binnenkomst en direct zat Sheila rechtovereind op bed.
“En?! Wat zei hij?”
“Hij wacht beneden op je. Meer zeg ik niet.”
Sheila leek redelijk enthousiast te zijn, plukte wat aan haar haren en liep toen met snelle passen naar de deur. Voordat ze de zaal uit liep, omhelsde ze echter haar vriendin nog even stevig en verdween toen uit het zicht.
Melody zuchtte en sloot de deur. Ze sjokte naar haar bed toe en voelde zich nog vermoeider dan ze zich al gevoeld had. Ze sloot haar ogen en probeerde zich te herinneren wat ze ook al weer deed voordat Sheila de slaapzaal binnen kwam stormen.
Plots zat ze recht overeind op bed: het opgevouwen stuk perkament! Daar was ze me bezig geweest! Direct sprong ze van het bed af en zocht ze op de dekens naar de brief.
Niets.
Ze sloeg het dekbed open, maar ook daar was niets te bekennen. Melody begon de grond af te turen.
Geen brief.
Waar kon hij nou zijn? Toen wist ze het en dook ze naar de grond. Ja hoor, daar lag hij, onder het bed verstopt.
Ze pakte het perkament, ging van de vieze grond af en begon zo veel mogelijk viezigheid van zich af te kloppen. De stofresten vlogen weer op de grond. Ze ging weer op bed zitten en bekeek nogmaals aandachtig het stuk perkament. Hij zag er nog altijd exact hetzelfde eruit; opgevouwen en met één gebroken zegel.
Toen hoorde Melody voetstappen en gauw borg ze het perkament veilig op in haar nachtkastje. Op het moment dat de andere meiden, iedereen uit de zesde behalve Sheila, binnen kwamen, lag Melody erbij alsof er niets aan de hand was. Een druk gesprek werd gevoerd en Melody mengde zich erbij terwijl ze zich gingen uitkleden.
Op het moment dat ze wilden gaan slapen, kwam Sheila goed geluimd binnen. Meteen begon ze Melody alles in detail te vertellen hoe er besloten was dat Kevin en Sheila het rustig weer zouden aan proberen, samen.
Na afloop, toen Sheila zich aan het verkleden was, meende Melody een diepe zucht en wat zacht gesnik te horen. Ze vermoedde dat de anderen deden alsof ze sliepen, maar in feite ervan baalden dat Kevin wéér met Sheila had, ongeveer dan.. Hij was namelijk knap, sportief, stoer en ontzettend populair bij de meiden, die allemaal vrolijk waren geweest door de ruzie tussen hem en Sheila, die nu weer over was.
Ook Melody en Sheila gingen naar bed en al gauw lag iedereen diep in slaap, behalve Melody, gekweld door haar gedachtes over het perkament.
Zou er wat in zitten dat belangrijk is? Zou de onbekende afzender er morgen over beginnen en dat ze dan geen flauw idee had waarover het ging? Van wie was het?
De vragen bleven door haar hoofd spoken en er was geen ontsnappen aan. Ze ging overeind zitten en met haar hand tastte ze over haar nachtkastje op zoek naar haar toverstok.
“Lumos,” mompelde ze bijna geluidloos. Het uiteinde van haar toverstok lichtte wat op en gauw hield ze hem tussen haar hemelbed en het nachtkastje in om te voorkomen dat de andere meiden op de slaapzaal er last van zouden krijgen.
Voorzichtig en bijna geluidloos haalde ze het perkament uit haar nachtkastje en kroop ze volledig onder haar dekens zodat het weinige licht van haar toverstok door de dekens gedempt werden voor de rest van de zaal en er genoeg licht op het perkament scheen.
Een bevende hand van brandend verlangen naar de inhoud van het perkament bracht ze naar de tweede, onaangetaste, donkerrode zegel en ze haalde diep adem. Toen verbrak ze ook de tweede zegel… Eindelijk zou ze de onbekende inhoud te weten komen…!

Hoofdstuk 2: De Inhoud
De tweede zegel van de envelop was ook verbroken. Nieuwsgierig, maar voorzichtig, Melody kon tenslotte nooit van tevoren weten wat erin zat en stond, vouwde ze het perkament open.
Haar ogen flitsten over de inhoud en al redelijk gauw kon ze concluderen dat het een brief was, ondanks de ontbrekende datum, aanhef en afzender; alleen een lange tekst met vele alinea’s, geschreven met een schuin maar duidelijk handschrift. Melody herkende het handschrift niet en wist zeker dat het absoluut niet van Kelly of Nigel was, althans het was niet hun normale handschrift. Maar van wie was het dan wel?
Nieuwsgierig richtten haar ogen zich op de eerste zin en begon ze de inhoud te lezen. Meerdere malen herlas ze de brief en begon er steeds minder van te snappen.
Wat was dit? Een idiote grap? Waar sloeg dit in hemelsnaam op?
Ze haalde diep adem, kalmeerde zichzelf en begon nogmaals het stukje over te lezen in de hoop er nu wel wat van te snappen.
Al gauw bleek het ijdele hoop te zijn; ze snapte er niets van! Het leek wel… alsof alles gecodeerd was. Gauw haalde ze een spiegeltje uit haar tas en hield ze hem op allerlei manieren naast de tekst in de hoop dat het wat duidelijker werd, maar het was zinloos. Waarom werkte deze methode nou niet, de enige die ze van Nigel geleerd had?
Mopperend van teleurstelling propte ze het perkament terug in haar nachtkastje, fluisterde ze ‘nox’ en ging ze toch maar proberen te slapen.

“Goedemorgen, slaapkop,” zei Sheila de volgende morgen met een vrolijke grijns op haar gezicht. Melody schrok van het gezicht boven haar en zat meteen rechtovereind op haar bed. Ze keek rond en zag dat de slaapzaal redelijk verlaten en al grotendeels verlicht was. Toen viel haar oog op haar vriendin, wiens haar weer eens glad, stijl, glanzend en los was en niet meer in die eeuwige lange pluizige vlecht die ze sinds haar ruzie met Kevin altijd had.
“Laat me nooit meer zo schrikken, oké?!” klonk Melody geamuseerd tegenover Sheila. Ze wreef in haar ogen, rekte zich uit en stapte uit bed om zich op te frissen voor weer een lange, vermoeiende lesweek; het weekend was weer afgelopen.

Tijdens het ontbijt in de Grote Zaal verliet Melody eerder de tafel van Griffoendor en liep ze naar Nigel na hem gezien te hebben, aan de tafel van Ravenklauw.
“Nigel, is dit een achterlijke grap van jou?” zei ze fel zonder al te veel duidelijkheid te geven. Nigel keek verbaasd op naar haar en stopte abrupt het gesprek met zijn vrienden.
“Waar heb je het over?” vroeg hij en hij pakte gauw zijn spullen bij elkaar en nam Melody mee naar een wat stillere plek. Melody zocht in haar tas en haalde het stuk perkament eruit en liet het aan hem zien.
“Nou? Leg eens uit waarom je me dit gegeven hebt.” Ze klonk nogal woedend; ze haatte streken en ze was erg slecht als het ging om raadsels, codes, Runen en alles wat daarmee te maken had.
Nigels ogen gingen heen en weer over het perkament terwijl hij het las en zijn blik werd steeds verbaasder. Toen keek hij op met een vragende blik in zijn ogen.
“Wat moet ik uitleggen? Ik weet hier niets van af! Wat is het eigenlijk? Een of andere grap van die groep Zwadderaars van laatst?” Hij leek er net zo min van te begrijpen en af te weten als Melody zelf.
“Maar – heb jij het dan niet in mijn tas met inkoopwaren gedaan gisteren in Zweinsveld?” reageerde ze verward en ze krabde op haar hoofd.
Nigel schudde zijn hoofd en bekeek nogmaals het perkament.
“Ik weet dat jij dit soort dingen haat en zou het je daarom nooit geven, tenzij het met je spiegeltje op te lossen is. Maar dit is daar veel te moeilijk voor en bovendien is dit verschillend opgedeeld. Er zitten Runen tussen, zoals het eerste stukje wat ook meteen het simpelste stukje is, maar ook hele andere codes, codes die ik nog nooit eerder gezien heb…”
Melody was even van haar stuk gebracht.
“Leid je – leid je dit af uit het eerste stukje? Wat staat er dan?” Ze was nog steeds kwaad, maar ook weer nieuwsgierig.
“Even kijken. Het zijn Runen…” mompelde Nigel nadenkend. Hij haalde een stukje perkament uit zijn rugzak en een schrijfveer en begon het stukje te vertalen.
Toen liet hij het stukje zien aan Melody.

De uitverkoren vinder, u, zal een belangrijke taak vervullen, uw lot. Deze brief is van uiterst belang en dient zo snel mogelijk gehoor te krijgen. Vertrouw niemand! Het lot van vele levende wezens rust op uw schouders, veel geluk.

Nigel en Melody waren even stil.
“Als ik eerlijk mag zijn, denk ik niet dat dit een grap is van iemand, maar – de waarheid,” zei Nigel langzaam en zachtjes.
Dit kon toch nooit waar zijn? Een uitverkoren vinder van een brief? En een tienermeisje dat een belangrijke taak heeft, zo belangrijk dat vele levens van allerlei wezens er vanaf hangen?
“Is er een manier om daar achter te komen?” vroeg ze onzeker om de gevallen stilte te verbreken.
“Nou, ik zou wat kunnen proberen en daarnaast zou je Kelly, undercover, navraag kunnen laten doen bij haar vriendjes in Zwadderich,” antwoordde Nigel na een tijdje.
Melody stemde er echter niet mee in en had er genoeg van. Ze haalde haar toverstok tevoorschijn en was zo snel en zei zo vastbesloten de spreuk in haar gedachtes, dat Nigel niet eens de tijd had om het perkament weg te halen.
Een blauwe vlam verscheen aan het uiteinde van de toverstok en likte aan het perkament. Even leek het alsof het in brand zou vliegen zoals de bedoeling was, maar toen verdween de vlam plots.
Melody en Nigel keken elkaar aan.
“Kan het niet kapot of zo?” Melody richtte kwaad nogmaals haar toverstok op het perkament. “Diffindo!”
Hoopvol zag ze voor haar eigen ogen al het perkament in stukken verscheurd worden, maar helaas niet in de werkelijkheid. Mopperend borg ze haar toverstok weer op.
“Dit is vreemd.”
“Inderdaad. Maar wil je nou dat ik voor je naga of het echt is of gewoon een grap? Dan kan ik meteen voor je proberen te achterhalen wat er voor de rest opgeschreven staat in die codes.”
“Oké dan. Maar je houdt je mond hierover tegen anderen!”
Nigel knikte, vouwde het perkament op en borg het zorgvuldig op in zijn tas.
“Laten we Kelly zoeken. Nu zijn er nog stille plekjes te vinden om niet afgeluisterd te worden.” Hij keek rond en zocht de tafel van Huffelpuf af.
“Wie zoeken jullie?”
Melody en Nigel keken om en keken verbaasd in het gezicht van Kelly.
“Jou!” zeiden ze beiden tegelijk en ze namen haar mee naar een verlaten plekje in de hal.
“Wat is er nou?” zei Kelly verward en nieuwsgierig tegelijk. Ze trok zich los uit de greep van haar vrienden. “Nou?”
Melody en Nigel begonnen haar het hele verhaal uit te leggen en wisten haar uiteindelijk over te halen om navraag te doen bij enkele van haar vrienden in Zwadderich.

De schooldag ging maar langzaam voorbij en Melody kon met veel moeite haar aandacht er een beetje bij houden. Elke keer dwaalde ze af naar de brief die Nigel nu had en vroeg ze zichzelf weer af wat er nou allemaal in stond en wat er waar van was.
Zou het groepje Zwadderaars van vorige week erachter zitten? Of zat Nigel er toch achter en hield hij het voor zich om dit zo lang mogelijk door te zetten? Of was dit allemaal niet gelogen en dus waar?
Het duizelde Melody allemaal en zelfs Sheila, die normaal niet echt goed doorhad wat er in het hoofd van haar vriendin omging, merkte op dat haar vriendin iets dwars zat. Die avond toen ze alleen waren in de slaapzaal vroeg Sheila eindelijk wat er was.
“Niets,” loog Melody en Sheila ging naast haar op het bed zitten.
“Niet liegen. Ik zie de hele dag al dat er iets mis is. Ik ben niet blond! Wat is er?” drong Sheila aan en ze keek voor haar doen nogal streng naar Melody. Het donkerharige meisje zuchtte.
“E-er is gewoon iets gebeurd waarvan ik niet alle feiten weet, waardoor mijn gedachtes er gewoon steeds naar afdwalen.”
Ze zuchtte. Meer zou ze niet vertellen aan Sheila. Wat nou als het inderdaad waar was? Dan mocht ze er niet te veel mensen bij betrekken, niet meer dan nodig in ieder geval.
“Een jongen?” grijnsde Sheila pesterig en ze gaf haar vriendin een por zodat die wakker schrok uit haar gedachtes.
“Hè, wat? Nee!”
“Is het – Jasper?” ging Sheila pesterig door.
“Nee! Ik zei toch nee!”
Een grijns verscheen op Melody’s gezicht en ze kreeg door wat haar vriendin van plan was. Als wraak begon ze Sheila te kietelen, die daar absoluut niet tegen kon.
Niet veel later lagen ze beiden nog nalachend in bed en probeerden ze te slapen.
“Stil nou!” siste Jessica die twee bedden verderop lag en gek van hun gelach begon te worden.
Melody en Sheila grinnikten zachtjes, maar besloten toch maar te doen wat Jessica hen had opgedragen en probeerden te gaan slapen. Melody, die weer moeite had met in slaap te komen, wist zich uiteindelijk van de gedachtes van de brief af te zetten door te denken dat ze morgen hopelijk wel te weten zou komen wat dit gedoe nou werkelijk te betekenen had, hopelijk.