Dans van de Meeuwen

Dit verhaal heeft, in tegenstelling tot de andere verhalen die ik graag op papier wil zetten, geen uitgebreide voorbereiding. Ik wil hier gewoon schrijven, niet druk maken over historische feiten, of namen wel kloppen of niet, of het geloofwaardig is etc. Bij dit verhaal maakt dat me helemaal niets uit. We zullen zien tot wat dit leid.

Een
In de middelbare school bestaat er een strikt hiërarchische orde. Er word soms gezegd dat het een maatschappij in het klein is. In zekere zin klopt dat ook wel. Maar de wereld van scholieren is zoveel harder en kouder dan die daar buiten. Ouders realiseren het zich niet, zij zijn al zo lang ontsnapt dat de tijd een rooskleurige deken over hun schoolleven heeft geworpen.
Op school bestaat ‘vergeven en vergeten’ niet. Daar word alles onthouden, elke misstap die je zet, tot het dragen van de verkeerde haarclips toe. Het is een haaienpoel waar je als onschuldige brugklasser zonder pardon in word gegooid. Het enige dat je daarna kunt doen is blijven zwemmen, de hongerige haaien proberen te ontwijken, of een van hen te worden.
Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het laatste het makkelijkst is. Wat je ook verteld word, op school is geen plek voor de ontplooiing van het individu. Het enige wat van je verwacht word is net zo worden als de wereld om je heen. Natuurlijk zijn er een aantal keuzes die je kunt maken, een aantal verschillende kleuren die je op school aan kunt treffen. De kleuren kan je niet negeren, ze worden gezien, al in je eerste jaar. Je word in een hokje gepropt waar je niet meer uit kunt komen.

De kleur die men bij mij zag was die van een sporter, iemand met meer spieren dan herseninhoud, iemand die zich daar ook zelf bewust van was, iemand die zijn frustraties op anderen richtten door te pesten, iemand waar je in een paar jaar voor uit moest kijken.
Ik ben niet zeker of dat ook is uitgekomen. Als ik in de spiegel kijk vind ik niet dat ik er gevaarlijk uit zie, maar misschien denk je dat wel nooit van jezelf. Ik zou ook niet willen zeggen dat ik dom ben, hoewel, als ik de testresultaten van mijn zus met de mijne vergelijk, lijken mijn vijven, zesjes en zevens zo veel slechter dan ze eigenlijk zijn. Helaas worden ze altijd met elkaar vergelijken. Mijn ouders denken dat zoiets mij zal stimuleren om hogere cijfers te halen. In werkelijkheid voel ik me elke keer dat ze me zo iets flikken vernederd en dom. De grijns die mijn zus dan altijd trekt helpt daar ook niet echt bij. Meelijwekkend. Alsof ik het zielige kleine broertje ben dat niet beter weet.
Ik moet hierbij vermelden dat mijn ‘grote’ zus maar acht minuten en twaalf seconden ouder is dan ik, maar mevrouw gedraagt zich altijd alsof het een wereld van verschil maakt.

Wie weet, misschien doet het dat ook wel. We zijn compleet verschillend, zoals je wel vaker bij tweelingen ziet. Zij is de streber die wanhopig uit hiërarchie van school probeert te breken. Ze wil zo graag als individu worden gezien dat ze haar haar in alle kleuren van de regenboog verft, alternatieve kleding draagt en kritische stukken in de schoolkrant en op internet schrijft. Ze is zelfs zo ver gegaan als haar naam veranderen, van Katelijn naar Duchess. Hierdoor valt ze helaas in de groep van de eenlingen. Een vreemde groep die vol zit met mensen die zo graag anders willen zijn, dat ze op elkaar beginnen te lijken.

Het was drie weken voor het begin van nieuwe schooljaar en Ik lag verveeld op de bank. Mijn vader zat op de stoel tegenover me een boek te lezen. Af en toe keek hij geërgerd op en zei dat ik iets nuttigs moest gaan doen. Met nuttig bedoelde hij dat ik of mijn kamer moest gaan opruimen, of net als hij een boek moest gaan lezen. Als enig antwoord rolde ik met mijn ogen.
Hij bleef het maar proberen, maar het zou nooit komen. Ik snapte gewoon niet wat er leuk was om wat woorden op papier te lezen. Het was saai, punt uit.
Toen liep Kat binnen. Ze mag dan wel iedereen hebben verplicht om haar Duchess the noemen, de enigen die het ook echt deden waren al haar enge vriendjes, thuis was ze gewoon nog Kat en dat zou ze ook altijd blijven ook. Mij vader verwelkomde haar met een warme glimlach, zij gaf een lief lachje terug. Toen richtte ze haar blik op mij en haar uitdrukking veranderde. De lach verbreedde zich tot er een pesterige grijns op haar met make-up geplamuurde gezicht verscheen.
“Ach, kan kleine Matt zonder zijn vriendjes niets verzinnen om te doen?” zei ze, spinnend als een tevreden kat. Geïrriteerd gooide ik een kussen naar haar hoofd.
“Houd je bek!” snauwde ik kribbig, voornamelijk omdat ze gelijk had.
Al mijn vrienden, zelfs mijn vriendin Amber, waren momenteel in het buitenland op vakantie. Zo gaat het bijna elk jaar. Iedereen gaat weg naar exotische oorden, maar ik moet hier blijven, aangezien mijn moeder in de vakantie doorwerkt en mijn ouders me nog te jong en onverantwoordelijk vinden om alleen weg te gaan. Zelfs Texel is hen al te ver. Dat is natuurlijk onzin. Ik ben bijna zeventien en de helft van mijn vrienden gaat al zonder ouders weg. Ik heb drie uitnodigen moeten afwijzen. Griekenland, Kroatië en Spanje. Maar natuurlijk mocht het niet. Ik heb serieus overwogen om toch te gaan, zonder mijn ouders’ toestemming, maar heb daar uiteindelijk van af gezien. Ze zouden het me nooit vergeven en me waarschijnlijk meteen op mijn achttiende het huis uit gooien, of ik nu een baan zou hebben of niet.

Daarom zat ik nu toch thuis en verveelde me dood. Kat wist dat en genoot er met volle teugen van. Waarom ze zo’n hekel aan mij scheen te hebben wist ik niet. We waren nooit de beste vrienden geweest, maar de laatste jaren leek het alsof ze me echt haatte. Mijn natuurlijke reactie was om de vijandelijkheid te beantwoorden met nog meer haat. Misschien niet de beste oplossing, maar wat had ik anders moeten doen?

Kat ontweek mijn kussen nog maar net. Maar in plaats van haar hoofd raakte hij nu de glazen vaas die op het dressoir stond. Een moment was het doodsstil in de kamer. De vaas wankelde even, maar bleef gelukkig wel staan. Ik zuchtte opgelucht, maar ik was te vroeg.
“Matthias David Vlug!” Ik kromp in elkaar toen mijn vader woedend mijn volledige naam riep. Het was niet dat ik bang voor mijn pa was, fysiek gezien kon ik hem makkelijk aan, maar het was mijn vader en ik voelde nog steeds het natuurlijke gezag dat hij over me had.
Ik mompelde een verontschuldiging, zonder het echt te menen en keek een andere kant op. Daar nam mijn vader natuurlijk geen genoegen mee. Hij begon te vertellen over hoe ik me moest inhouden, dat ik Kat wel pijn had kunnen doen, wat, tussen haakjes, ook eigenlijk mijn bedoeling was geweest, dat de vaas een fortuin had gekost en ga zo maar door. Ik probeerde mijn best te doen om er uit te zien alsof het me iets kon schelen. Persoonlijk vond ik dat hij niet moest klagen, de vaas was nog heel en het was dus niet nodig om mijn zakgeld in te houden.
Terwijl ik volle laag kreeg, was Kat naar de keuken gelopen, had zich een glas melk ingeschonken en zat vanaf de keukentafel vrolijk naar mij te kijken.
Op dat moment besloot ik wraak op haar te nemen. Ik wist nog niet precies hoe, maar het zou gebeuren. Ten slotte, ik had toch niets beters te doen totdat mijn vrienden terug kwamen.