Een plan na de brief.
Er vloog een uil tegen het raam. Een knap blond meisje met blauwe ogen keek op uit haar boek, dat ze had zitten lezen in haar favoriete stoel in de woonkamer.
Ze legde haar knalblauwe boekenlegger met het gele vogeltje tweety in het boek, op de plek waar ze gebleven was. Haar boek legde ze weg, op een tafeltje, waar alleen een televisiegids op lag.
Ze liep naar het raam en keek naar buiten, daar zag ze een grijsbruine uil op de grond liggen. De uil kraste, bewoog even en ging toen rechtop staan. Yasmine sperde haar ogen wijd open van verbazing: het beestje had een brief bij zich.
Ze liep snel naar buiten en liep voorzichtig naar het uiltje, bang dat het weg zou vliegen. Maar het beestje deed niets en ook bleef het rustig zitten toen Yasmine voorzichtig de brief van zijn poot af haalde. Yasmines verbazing werd, zo mogelijk, nog groter.
Het papier was een gelig perkament en tot haar verbazing stond haar naam en adres met donkerrode inkt op het papier geschreven. Het nette handschrift kende ze niet en het maakte haar erg nieuwsgierig.
Yasmine keek op toen de uil zijn veren strekte en wegvloog en op het tuinhek van de overburen ging zitten. Ze draaide de envelop om en zag een raar teken. Een grote 'Z' met 4 dieren erop, ze zag een leeuw, een slang, een das en een raaf. Ze bekeek het goed en bedacht toen: zou ze haar tweelingbroer roepen?
Ze besloot het toch maar te doen. Ze liep naar binnen en riep onder aan de trap: 'Dan?! Kom eens?’
Daniël, een jongen met bruin stekeltjeshaar en dezelfde kleur blauwe ogen als haar – zijn paar minuten oudere tweelingzus - kwam de trap af. 'Kijk is wat ik heb' en Yasmine haalde met een mysterieus gezicht de brief achter haar rug vandaan. Daniël keek ernaar en zei: 'Kijk eens wat ík heb', en hij haalde zo'n zelfde brief achter zijn rug vandaan.
Yasmine en Daniël keken elkaar verbaasd aan, keken toen weer naar hun brieven, waarna ze elkaar weer perplex aankeken en tegelijk aan elkaar vroegen: 'Wanneer kreeg jij hem?
'Daarnet', zei ze, 'er vloog een uil tegen het raam, ik ging kijken en ik zag dat deze brief aan zijn pootje vastzat' somde Yasmine snel op, 'En jij?'
'Ik zat in mijn nieuwe tekenboek die ene strip af te maken. ‘Mijn raam stond open en die uil vloog opeens mijn raam binnen! Ik schrok me dood. En toen ik dacht dat ik alles al gehad had, liet hij die brief vallen en vloog weer naar buiten! Ik durfde hem eerst niet open te maken,’ zei Daniel. Yasmine giechelde zachtjes.
‘Dat rare teken op de achterkant, heb jij dat al eens gezien?’ Yasmine schudde haar hoofd. Ze ging haar broer voor naar de woonkamer en plofte in een stoel.
'Ik tel tot drie, dan maken we het open, oké?' zei Yasmine. Daniël knikte.
Yasmine haalde diep adem: 'Eén, twee, DRIE!’
Ze maakte voorzichtig de mysterieuze sticker los en opende de envelop. Er zat maar één brief in. Ze keek even op en zag Daniël de brief er voorzichtig en bevend uithalen. Yasmine begon te lezen.
ZWEINSTEINS HOGESCHOOL VOOR HEKSERIJ & HOCUS-POCUS
Hoofd: Albus Perkamentus
Geachte mevrouw Yasmine Mennings,
Het doet me een genoegen u te kunnen mededelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus.
Gelieve vóór 31 juli per uil te reageren met een datum bijgesloten wanneer het U uitkomt, dat iemand van onze School het U allemaal komt uitleggen.
Hoogachtend,
Minerva Anderling,
Plaatsvervangend schoolhoofd.
Ze slaakte een kreetje, las de brief nog eens, nog een keer en uiteindelijk nog een keer.
Yasmine keek op en zag dat Daniël met grote en verbaasde ogen naar het papier staren.
'Dan? Heb jij ook zo'n rare brief over een school?'
Daniël keek op en Yasmine zag zijn mond 'ja' vormen, maar er kwam niet echt een geluid uit.
'Dit kan niet echt zijn' zei Daniël schor, alsof hij al een paar dagen niet gepraat had. Hij schraapte zijn keel: 'dit is een grap, een school voor Hekserij en Hocus-Pocus, dat bestaat helemaal niet, toch? Yasmine?' vroeg hij haast smekend.
'Ik weet niet, laten we pa en ma het maar is laten lezen, vanavond, als ze thuis komen'.
Meneer en Mevrouw Mennings waren met hun jongere zusje Zara naar het ziekenhuis voor een of andere ontsteking, en zouden rond 8 uur thuis komen.
Daniël stond op en mompelde iets over zijn strip en liep met zijn brief in zijn handen naar boven, Yasmine daarentegen liep naar de kast met encyclopedieën.
Ze pakte het boek X - Z, en zocht: ‘Zweinstein’. Maar nee hoor, dat verwachtte ze al, ze kon niets vinden. Ze pakte haar brief en las hem nogmaals. Er stond: ‘Gelieve vóór 31 juli per uil te reageren.’
Meteen voelde Yasmine een beetje paniek omhoog borrelen: ze hadden geen uil en dus een groot probleem.
‘Dan? Dá-han? Daniël? DANIËL!’
Daniël kwam de trap af gerent, struikelde bijna over zijn eigen schoenen die hij had laten slingeren, liep de woonkamer binnen en riep buiten adem: ‘Wat is er, wat is er?’
Yasmine lachte, ‘niets ernstigs hoor! Ik vroeg me alleen iets af, hoe komen we aan een uil als we naar die school willen?’
‘Daar had ik ook al aan zitten denken’ zei Daniël opgelucht toen hij op de bank neerplofte en de televisiegids pakte om te kijken of er vanavond nog iets leuks op de tv kwam, ‘Maar bij de overburen zit een uil op het tuinhek, misschien is dat de uil die we moeten versturen’.
‘Ja, dat is de uil die mijn brief vanmiddag bracht!’, riep Yasmine enthousiast toen ze naar buiten keek, ze zag daar inderdaad dezelfde grijsbruine uil zitten.
‘Nou, dat probleem is ook weer opgelost,’ grijnsde Daniël. ‘We gebruiken die uil om ons antwoord terug te sturen. Ik hoop alleen wel dat hij er straks nog zit.’
Yasmine grinnikte zenuwachtig: ‘Na al die opwinding heb ik honger gekregen, lust je wat te eten?’
Daniël keek op en knikte. Yasmine liep naar de keuken en pakte de bak macaroni, die haar moeder had klaargemaakt, uit de koelkast. Yasmine zette de macaroni in de magnetron en stelde de klok in op vijf minuten. Ze dacht na over deze bijzondere dag. Als de brief echt was en moest kloppen, was ze een heks, en ging ze na de vakantie naar een school waar ze zou leren toveren. Over een paar uur kwamen haar vader en moeder thuis en zouden ze alles moeten uitleggen. Misschien wisten hun er wel meer van. Misschien was er iemand anders in de familie ook heks of tovenaar. Of misschien één van haar ouders? Of beide, en dat ze het verzwegen hadden. Het belletje van de magnetron ging en Yasmine schrok op uit haar gedachte. Ze pakte de macaroni uit de magnetron en pakte twee borden uit de kast en twee vorken uit de la. Daniël had de televisie aangezet en zat nu lachend naar een comedyserie te kijken. Yasmine hoorde dat het maar een nerveuze lach was, hij was – dacht Yasmine – ook bang om het straks tegen hun ouders te vertellen. Yasmine schepte de macaroni op hun borden en zette de televisie wat zachter zodat ze konden praten. Daniël vertelde over hoe hij er over dacht. En Yasmine haar verhaal, ze bedachten samen een soort plan om het straks tegen hun ouders te vertellen. Tegen de tijd dat ze uitgepraat waren hadden ze hun eten op en zette ze de borden op het aanrecht.
Ze keken samen nog een hele tijd televisie – of beter gezegd – ze dachten, voor de televisie, na over Zweinstein, totdat hun ouders thuiskwamen en ze hun plan voor de eerste keer konden uittesten.
Index
