Index
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 1
Daar zit ik dan heel onwerkelijk allemaal, en nog steeds heel erg boos. Ik had me voorgesteld dat ik nu hier samen met Peter zou zijn. Geen idee wat er gebeurd is het afgelopen jaar of waar Peter nu is. Ik heb niet het gevoel dat ie ieder moment binnen komt lopen of dat ie leeft of toch dood is, ontvoerd of gemarteld word. Ik heb echt geen idee. Dat hoor je toch vaak dat directe familie of de geliefde “zeker weten dat…..” Ik weet helemaal niks zeker, ik weet gewoon niet waar ie is. En dat maakt me nerveus en verdrietig. Het is niet de pijn die je zou verwachten als je geliefde vermist word, al 3 maanden blijkbaar. Je zou denken dat je buikpijn zou hebben en niks anders kan doen dan huilen de hele dag, maar ik denk alleen maar tussendoor of ik nog genoeg kaas in huis heb en dat ik de wasmachine nog moet aanzetten, en dat ik vanavond zeker ga beginnen met het lezen van zijn bladblog. Ik voelde me wel schuldig erover maar je gevoel kun je niet veranderen, dat verteld je hart je terwijl je hersenen de etiquetten willen naleven en vinden dat je moet huilen en in paniek moet zijn of zelfs doelloos moet rondlopen of je hem ergens zou kunnen vinden. Misschien was ie wel aan de drank en aan lager wal geraakt. Ik zou misschien al veel meer zekerheid kunnen hebben als ik gelijk dat bladblog was gaan lezen, maar op de een of andere manier was ik toch bang dat daarin inderdaad het geheim van zijn verdwijning prijs zou worden gegeven, dat kwam wel vanuit mijn hart! Bovendien ben ik maar meteen ons huis gaan schoonmaken. Het was niet of er een bom was ontploft maar of er in het geheim nucleaire proeven waren gehouden. Er lag wel een meter rotzooi op de vloer. Ik was zo kwaad geweest op Peter dat ik eerst de deur weer had willen dichttrekken, om bij mijn ouders in te trekken, maar dat schip is gevaren. Bij het uitmesten kwam ik de meest verschrikkelijke dingen tegen. Naast het ongedierte dat hier op afgekomen was om een kolonie te starten en van hieruit de rest van de flat te veroveren kwam ik ook de rekeningen en herinneringen van de afgelopen 6 maanden tegen voor de huur, het water en het licht. Ik was gelukkig nog niet afgesloten, maar toen ik via mijn laptop giraal wilde storten bleek tevens dat hij onze spaarrekening had geplunderd. Ieder dag 100 euro tot het op was. Ik kwam condooms tegen uit de verpakking maar niet gebruikt, gouden kettingen, hamburger bakjes waarmee je de voorraad van de lokale Mc donalds met gemak een week op peil kon houden. Peter was verzot op de Quarter pounder en die had ie volgens mij minimaal 1 keer per dag gegeten en de bakjes netjes bewaard, volgens mij had ie ze zelfs afgewassen, allen die overigens. Ik vond hele stapels kleren, dus waar ie ook heen was, hij had nieuwe kleren moeten kopen of liep steeds in hetzelfde kloffie rond. Ik vond ook glazen potjes, gewoon doorzichtig met een gouden draaidop, zoals die waar de groente in zit uit de winkel. Allemaal Leeg. Ook moest ik nog opnieuw gaan behangen want om een of andere reden had ie één van de gipswanden waarschijnlijk kapot geslagen en weer gerepareerd. Deze wanden hadden we met veel plezier en ergernis geplaatst om onze slaapkamer af te schermen van de woonkamer. We hadden hem ook geisoleerd om eventuele 'geluiden' binnen de slaapkamer te houden. Hoewel; het was voornamelijk om het geluid van de tv niet door te laten dringen tot de slaapkamer. Tevens lagen er allemaal kapot geknipte kranten, maar de knipsels heb ik niet teruggevonden. Ik was er nu eindelijk doorheen, alleen nog behangen dan, maar dat kon wel even wachten. Ik denk dat de vuilnismannen van 4 uur in de ochtend niet blij waren met de hoeveelheid vuil die ze gisteren bij deze flat moesten ophalen, maar sorry, mannen het is maar voor 1 keer.
Het Bladblog was wat Peter en ik hadden bedacht toen we een jaar uit elkaar zouden gaan omdat ik de kans van mijn leven kreeg. We zouden een dagboek bij gaan houden, maar we noemden het een bladblog omdat dagboek zo’n ouderwets concept was. We wilden het niet op de computer bijhouden en mailen om verschillende redenen. “Bijvoorbeeld” had peter gezegd “ dan kunnen we samen die herinneringen ophalen ipv dat ik jouw verhaal alleen moet delen met mezelf”. Maar we hadden het ook romantischer gevonden, verschillende pennen, anderen die kleine verhaaltjes in ons bladblog schrijven, de slijtage van het boekje en al het andere maken dat het een echt moment wordt in je leven waarvan je je kinderen iets kan geven in hun hand en niet slechts een bestandje van 2,5 Mb dat je ergens op je laptop hebt staan en steriel voorbij scrollt tijdens het lezen. We hadden er vaak over gefantaseerd dat we het later als boek zouden uitgeven omdat we als 2 metgezellen een jaar lang compleet anders zouden gaan leven. Daar waar we eerst samen aten aan 1 krakkemikkige keukentafel, zoud ik een jaar stage gaan lopen in Africa als ondersteunend lid van het team dat zich bezig houd met het toekennen van de geldaanvragen bij de projecten voor de armen. En peter zou een jaar lang zijn doelen om alles uit het leven te halen najagen. En die doelen waren niet misselijk, parachute springen, een wild dier van dicht bij zien, iets illegaals doen en nog meer dingen die ik me niet meer kan herinneren. Ik vond de meeste nogal bizar en ik neem aan dat dat alleen maar praatjes waren. Gewoon om een zo stoer mogelijk lijstje te kunnen maken, hetgeen indruk zou maken op zijn vrienden.
Zijn vrienden die overigens nog niks van zich hadden laten horen, sinds ik vorige week van schiphol werd afgehaald door mijn moeder. Zij bracht me het slechte nieuws. Zij en Peter waren niet zo close en ze hadden elkaar dan ook bijna niet gesproken in dat jaar, ze was dan ook erg verbaasd dat ze een telefoontje kreeg van de politie met de vraag of peter bij haar was en dat ie al bijna 3 maanden door niemand gesignaleerd was. Hoe kan iemand drie maanden weg zijn en niet gemist worden. Met zijn familie had ie geen contact, maar zijn vrienden sliepen zowat tussen ons in. Wat was er gebeurd? Vananvond zou ik het bladblog gaan oppakken, ik wilde het nu toch echt weten.
Nu eerst maar boodschappen doen, ik heb inderdaad kaas nodig.
Hoofdstuk 2
Dag 1 Woensdag 8 juli
Nou weet ik niet of ik iedere dag wat ga schrijven maar heel prtentieus begin ik met dag 1. Feit is dat we 360 dagen te gaan hebben voor we elkaar weer zien. En zo kan ik de dagen bijhouden. 26 juni 2010 kom je weer terug. Een heuglijke dag weet ik nu al, waarbij we allebei vele ervaringen rijker zullen zijn.
Ik ben maar gelijk begonnen met schrijven ik heb je net afgezet op het vliegveld en ik mis je nu al, haha. Ik dacht dat het goed was om maar meteen te slijmen maar ik meen het wel. Ik ga je enorm missen het komende jaar dat weet ik nu, het voelt alsof ik je ga verliezen aan het afrikaanse land met zijn “verleidingen”. Je bent een topwijf met een goed hart en ik kan me voorstellen dat je verliefd wordt op al het leed dat je daar ziet. Ik bedoel natuurlijk dat je verliefd wordt op het gevoel dat je echt wat kan betekenen voor de minstbedeelden in onze wereld. Ik ga zeker de gesprekken missen en het enthousiasme waarmee je kon vertellen over de ideeen die je had om de mensen daar te helpen. Heel vaak zei je ”wat een verschil je daar al kan maken met een voetbal.....”. Maar ook je Shell water pijpleiding die je vanaf ons kleine kikkerland langs de gehele kust via Belgie, Frankrijk, Spanje en Portugal naar Afrika om ze daar stukje bij beetje te voorzien van dat broodnodige verse water, waarmee ze gewassen kunnen verbouwen. En dingen kunnen laten groeien. Ik zie nu nog die twinkel in je ogen als je daarover het daarover had. Ook die twinkel ga ik missen. Even een klein gedichtje voor jouw;
Als je dit leest hoop ik dat je al je doelen bereikt hebt en je met een goed gevoel terugkeert ook al zal je de armoede niet oplossen en zal er altijd leed bestaan, niet in Afrika dan wel in andere werelddelen. Ik mis je, Peter.
Dag 2 Donderdag 9 juli
Goedemorgen, ben je al geland! Stomme vraag je kan toch niet antwoorden. Vandaag begint mijn avontuur, vanavond heb ik met de jongens afgesproken en met “Charity”, ik ga nu kijken waar ik het kan kopen, misschien in de...........
Ja ik kom er aan ik heb de bel ook wel gehoord, je hoeft niet te kloppen. Wie komt er nu op dit tijdstip nog aan de deur.
“Mevrouw van der kapen” zegt de man aan de deur. “ja dat ben ik, zeg maar Alyse”. “Ik ben rechecheur Knap, kan ik even binnenkomen”. Ik schrik daar wel van, belt om 9 uur 's avonds aan en ziet er helemaal niet uit als een rechecheur, maar hoe ziet zo iemand eruit dan. Ik ken helemaal geen rechercheur. Op het kaartje dat ie vasthoud staat wel het politielogo zijn naam en rechercheur, dus het zal wel kloppen. “Waar gaat het over” alsof ik dat niet wist. “Over Peter Vonder, uw vriend”, las hij op uit een boekje. Zeer begaan met de zaak blijkbaar dat hij de naam moet oplezen uit een boekje. Dat boekje herken ik dan weer wel als van een rechercheur. “Komt u binnen”.
De man intimideerde wel. Zeker 2 meter lang en ik had het gevoel dat ie niet rechtdoor door de deur kon, en dat was niet omdat ie zo breed was. De man was erg dik en ik had het gevoel dat ie ieder moment een hamburger uit zijn binnenzak zou halen. Ik had de kortingsbonnen van McDonalds in zijn portemonnee zien zitten toen hij me het pasje liet zien. Heel discriminerend dacht ik: 'logish, direct bij de hand en voor hem net zo belangrijk als zijn recherchepas'. Terwijl hij zich hijgend over de drempel van mijn halletje naar binnen trok, zag ik pas dat er nog iemand achter hem stond, ik had een zichtbaar binnenpretje dat ik die helemaal niet gezien had. Dan kon de boef zich achter meneer Knap verstoppen, terwijl niemand het zag. Blijkbaar had de rechercheur het in de gaten want hij vroeg me gelijk of er iets grappig was. “U had uw collega nog niet voorgesteld” bedacht ik snel. “Dit is inderdaad mijn collega, u hoeft haar naam niet te weten, zij heeft mij hiernaartoe gebracht, en brengt mij straks weer terug” zei hij met een toon waardoor het mijns inziens grappig bedoeld was. De dame in kwestie gaf me een stevige hand. Ik schatte haar net over de 30 en 1,75m, ze had lang kastanjebruin haar, strak achterover getrokken in een paardestaart, met een knalrose elastiekje erin, hetgeen iets van haar vrouwlijkheid prijsgaf. Verder was ze gekleed in een blauwe broek en een blauw t-shirt met het alombekende politielogo er op prijkend en daaroverheen het o zo charmante windjack. Wel zag ik die overdreven politiegordel eronder met daaraan zelfs een echte revolver. Toen ze merkte dat ik haar aan het opnemen was deed ze snel haar windjack dicht. Ze knikte vriendelijk met een overdreven glimlach waardoor ik de schattige kuiltjes in haar wangen en haar scheve voortanden kon zien. Ik kon me voorstellen dat menig man haar een mooie verschijning vond.
“Loopt u maar door naar de kamer, 1ste deur links. Kan ik u iets te drinken aanbieden?” Nog voor ik de vraag gesteld had hoorde ik het deuntje van “We are the champions”. Knap ging naarstig al zijn zakken langs op zoek naar zijn mobieltje dat blijkbaar het geluid produceerde. De toon klonk steeds harder en harder. Zonder zich te excuseren nam hij het ding aan.
“Met Knap, ...... hm, ja ......alweer? Ok! We komen eraan!”
Voor ik het wist stond het tweetal weer buiten. Knap had nog wel snel een ongemakkelijke opmerking gemaakt, over zijn postuur en dat hij het “Knap” vond dat hij al weer weg moest. Hij zou spoedig weer langskomen om te praten over Peter.
Ik besloot voor mezelf wel een extra sterke kop koffie te maken en verder te lezen in het dagboek.
Dag 2 Donderdag 9 juli
...................................................gesproken en met “Charity”, ik ga nu kijken waar ik het kan kopen. Waarschijnlijk wel in de hoofdstraat achter de bibliotheek, daar staan vaak van die louche gasten het wemelt er van de hoertjes dus ik maak een goede kans om te scoren, haha. Eerst even aankleden, latersz.
Dag 2 donderdagmiddag
Daar ben ik weer, ik wilde je laten weten dat ik gescoord heb. Ik vind het erg spannend. Ik heb vanavond met de jongens afgesproken bij Bert. Morgen krijg je een compleet verslag.
Dag 3 vrijdag 10 juli
Het was echt fantastisch, ongekend wat ik heb meegemaakt, het beste feest ooit. Halverwege de avond ben ik met Bert naar de zee gegaan, daar hebben we uren gezwommen. Ik heb de meest prachtige vissen gezien, een soort goudvis maar dan veel groter die uit het water sprong meerder keren, hij was vast zo groot als een haai. En er waren zeemeerminnen, die maar steeds verder de zee in zwommen, ik dacht dat die niet bestonden. Het water was heerlijk, we hebben zelfs een wedstrijdje onder water zwemmen gedaan, Bert deed ook mee. Ik heb gewonnen. Bert is zeker boos weggelopen want ik heb hem daarna niet meer gezien. De lucht was helder en de maan was zo dichtbij dat ik hem bijna kon aanraken. Ik kon de mannetjes er op zien lopen. Het water was heerlijk en gleed als een warm bad langs mijn lichaam. En het smaakte naar bier, echt waar. Ik ga nu naar bed wat een avond, morgenvroeg eerst naar de apotheek voor mijn medicijn.
Zaterdag 11 juli
Krijg Bert niet te pakken
ben wel naar de apotheek geweest ga nog even bijslapen, latersz.
Vreemd verhaal.
Ik vind het mooi geweest, de extra cafeine in mijn koffie werkt niet en ik val zowat in slaap. Morgen zie ik wel weer verder, even nog een was in de machine.....
Ik was nog enigszins verbaasd of het laatste gedeelte dat ik gisteren gelezen had in peters bladblog. Hij was zeker high geweest toen ie het schreef of hoe je dat ook noemd bij een drug als “Charity”. Ik zal Bert eens vragen wat er die avond gebeurd was zodra ik hem spreek. Ik had hem nog niet gezien de afgelopen week, maar misschien werkt ie inmiddels in het buitenland, wie weet staat het nog in Peter's bladblog.
Hoofdstuk 1
Daar zit ik dan heel onwerkelijk allemaal, en nog steeds heel erg boos. Ik had me voorgesteld dat ik nu hier samen met Peter zou zijn. Geen idee wat er gebeurd is het afgelopen jaar of waar Peter nu is. Ik heb niet het gevoel dat ie ieder moment binnen komt lopen of dat ie leeft of toch dood is, ontvoerd of gemarteld word. Ik heb echt geen idee. Dat hoor je toch vaak dat directe familie of de geliefde “zeker weten dat…..” Ik weet helemaal niks zeker, ik weet gewoon niet waar ie is. En dat maakt me nerveus en verdrietig. Het is niet de pijn die je zou verwachten als je geliefde vermist word, al 3 maanden blijkbaar. Je zou denken dat je buikpijn zou hebben en niks anders kan doen dan huilen de hele dag, maar ik denk alleen maar tussendoor of ik nog genoeg kaas in huis heb en dat ik de wasmachine nog moet aanzetten, en dat ik vanavond zeker ga beginnen met het lezen van zijn bladblog. Ik voelde me wel schuldig erover maar je gevoel kun je niet veranderen, dat verteld je hart je terwijl je hersenen de etiquetten willen naleven en vinden dat je moet huilen en in paniek moet zijn of zelfs doelloos moet rondlopen of je hem ergens zou kunnen vinden. Misschien was ie wel aan de drank en aan lager wal geraakt. Ik zou misschien al veel meer zekerheid kunnen hebben als ik gelijk dat bladblog was gaan lezen, maar op de een of andere manier was ik toch bang dat daarin inderdaad het geheim van zijn verdwijning prijs zou worden gegeven, dat kwam wel vanuit mijn hart! Bovendien ben ik maar meteen ons huis gaan schoonmaken. Het was niet of er een bom was ontploft maar of er in het geheim nucleaire proeven waren gehouden. Er lag wel een meter rotzooi op de vloer. Ik was zo kwaad geweest op Peter dat ik eerst de deur weer had willen dichttrekken, om bij mijn ouders in te trekken, maar dat schip is gevaren. Bij het uitmesten kwam ik de meest verschrikkelijke dingen tegen. Naast het ongedierte dat hier op afgekomen was om een kolonie te starten en van hieruit de rest van de flat te veroveren kwam ik ook de rekeningen en herinneringen van de afgelopen 6 maanden tegen voor de huur, het water en het licht. Ik was gelukkig nog niet afgesloten, maar toen ik via mijn laptop giraal wilde storten bleek tevens dat hij onze spaarrekening had geplunderd. Ieder dag 100 euro tot het op was. Ik kwam condooms tegen uit de verpakking maar niet gebruikt, gouden kettingen, hamburger bakjes waarmee je de voorraad van de lokale Mc donalds met gemak een week op peil kon houden. Peter was verzot op de Quarter pounder en die had ie volgens mij minimaal 1 keer per dag gegeten en de bakjes netjes bewaard, volgens mij had ie ze zelfs afgewassen, allen die overigens. Ik vond hele stapels kleren, dus waar ie ook heen was, hij had nieuwe kleren moeten kopen of liep steeds in hetzelfde kloffie rond. Ik vond ook glazen potjes, gewoon doorzichtig met een gouden draaidop, zoals die waar de groente in zit uit de winkel. Allemaal Leeg. Ook moest ik nog opnieuw gaan behangen want om een of andere reden had ie één van de gipswanden waarschijnlijk kapot geslagen en weer gerepareerd. Deze wanden hadden we met veel plezier en ergernis geplaatst om onze slaapkamer af te schermen van de woonkamer. We hadden hem ook geisoleerd om eventuele 'geluiden' binnen de slaapkamer te houden. Hoewel; het was voornamelijk om het geluid van de tv niet door te laten dringen tot de slaapkamer. Tevens lagen er allemaal kapot geknipte kranten, maar de knipsels heb ik niet teruggevonden. Ik was er nu eindelijk doorheen, alleen nog behangen dan, maar dat kon wel even wachten. Ik denk dat de vuilnismannen van 4 uur in de ochtend niet blij waren met de hoeveelheid vuil die ze gisteren bij deze flat moesten ophalen, maar sorry, mannen het is maar voor 1 keer.
Het Bladblog was wat Peter en ik hadden bedacht toen we een jaar uit elkaar zouden gaan omdat ik de kans van mijn leven kreeg. We zouden een dagboek bij gaan houden, maar we noemden het een bladblog omdat dagboek zo’n ouderwets concept was. We wilden het niet op de computer bijhouden en mailen om verschillende redenen. “Bijvoorbeeld” had peter gezegd “ dan kunnen we samen die herinneringen ophalen ipv dat ik jouw verhaal alleen moet delen met mezelf”. Maar we hadden het ook romantischer gevonden, verschillende pennen, anderen die kleine verhaaltjes in ons bladblog schrijven, de slijtage van het boekje en al het andere maken dat het een echt moment wordt in je leven waarvan je je kinderen iets kan geven in hun hand en niet slechts een bestandje van 2,5 Mb dat je ergens op je laptop hebt staan en steriel voorbij scrollt tijdens het lezen. We hadden er vaak over gefantaseerd dat we het later als boek zouden uitgeven omdat we als 2 metgezellen een jaar lang compleet anders zouden gaan leven. Daar waar we eerst samen aten aan 1 krakkemikkige keukentafel, zoud ik een jaar stage gaan lopen in Africa als ondersteunend lid van het team dat zich bezig houd met het toekennen van de geldaanvragen bij de projecten voor de armen. En peter zou een jaar lang zijn doelen om alles uit het leven te halen najagen. En die doelen waren niet misselijk, parachute springen, een wild dier van dicht bij zien, iets illegaals doen en nog meer dingen die ik me niet meer kan herinneren. Ik vond de meeste nogal bizar en ik neem aan dat dat alleen maar praatjes waren. Gewoon om een zo stoer mogelijk lijstje te kunnen maken, hetgeen indruk zou maken op zijn vrienden.
Zijn vrienden die overigens nog niks van zich hadden laten horen, sinds ik vorige week van schiphol werd afgehaald door mijn moeder. Zij bracht me het slechte nieuws. Zij en Peter waren niet zo close en ze hadden elkaar dan ook bijna niet gesproken in dat jaar, ze was dan ook erg verbaasd dat ze een telefoontje kreeg van de politie met de vraag of peter bij haar was en dat ie al bijna 3 maanden door niemand gesignaleerd was. Hoe kan iemand drie maanden weg zijn en niet gemist worden. Met zijn familie had ie geen contact, maar zijn vrienden sliepen zowat tussen ons in. Wat was er gebeurd? Vananvond zou ik het bladblog gaan oppakken, ik wilde het nu toch echt weten.
Nu eerst maar boodschappen doen, ik heb inderdaad kaas nodig.
Hoofdstuk 2
Dag 1 Woensdag 8 juli
Nou weet ik niet of ik iedere dag wat ga schrijven maar heel prtentieus begin ik met dag 1. Feit is dat we 360 dagen te gaan hebben voor we elkaar weer zien. En zo kan ik de dagen bijhouden. 26 juni 2010 kom je weer terug. Een heuglijke dag weet ik nu al, waarbij we allebei vele ervaringen rijker zullen zijn.
Ik ben maar gelijk begonnen met schrijven ik heb je net afgezet op het vliegveld en ik mis je nu al, haha. Ik dacht dat het goed was om maar meteen te slijmen maar ik meen het wel. Ik ga je enorm missen het komende jaar dat weet ik nu, het voelt alsof ik je ga verliezen aan het afrikaanse land met zijn “verleidingen”. Je bent een topwijf met een goed hart en ik kan me voorstellen dat je verliefd wordt op al het leed dat je daar ziet. Ik bedoel natuurlijk dat je verliefd wordt op het gevoel dat je echt wat kan betekenen voor de minstbedeelden in onze wereld. Ik ga zeker de gesprekken missen en het enthousiasme waarmee je kon vertellen over de ideeen die je had om de mensen daar te helpen. Heel vaak zei je ”wat een verschil je daar al kan maken met een voetbal.....”. Maar ook je Shell water pijpleiding die je vanaf ons kleine kikkerland langs de gehele kust via Belgie, Frankrijk, Spanje en Portugal naar Afrika om ze daar stukje bij beetje te voorzien van dat broodnodige verse water, waarmee ze gewassen kunnen verbouwen. En dingen kunnen laten groeien. Ik zie nu nog die twinkel in je ogen als je daarover het daarover had. Ook die twinkel ga ik missen. Even een klein gedichtje voor jouw;
Veranderd de wereld
Doe het vandaag en morgen.
Neem de tijd om te luisteren en buig voor hun problemen
Verlicht mensen een beetje van hun zorgen
Al duurt het een jaar of 2 jaar
Ik wacht op je en houd je diep in mijn hart opgeborgen
Doe het vandaag en morgen.
Neem de tijd om te luisteren en buig voor hun problemen
Verlicht mensen een beetje van hun zorgen
Al duurt het een jaar of 2 jaar
Ik wacht op je en houd je diep in mijn hart opgeborgen
Als je dit leest hoop ik dat je al je doelen bereikt hebt en je met een goed gevoel terugkeert ook al zal je de armoede niet oplossen en zal er altijd leed bestaan, niet in Afrika dan wel in andere werelddelen. Ik mis je, Peter.
Dag 2 Donderdag 9 juli
Goedemorgen, ben je al geland! Stomme vraag je kan toch niet antwoorden. Vandaag begint mijn avontuur, vanavond heb ik met de jongens afgesproken en met “Charity”, ik ga nu kijken waar ik het kan kopen, misschien in de...........
Ja ik kom er aan ik heb de bel ook wel gehoord, je hoeft niet te kloppen. Wie komt er nu op dit tijdstip nog aan de deur.
“Mevrouw van der kapen” zegt de man aan de deur. “ja dat ben ik, zeg maar Alyse”. “Ik ben rechecheur Knap, kan ik even binnenkomen”. Ik schrik daar wel van, belt om 9 uur 's avonds aan en ziet er helemaal niet uit als een rechecheur, maar hoe ziet zo iemand eruit dan. Ik ken helemaal geen rechercheur. Op het kaartje dat ie vasthoud staat wel het politielogo zijn naam en rechercheur, dus het zal wel kloppen. “Waar gaat het over” alsof ik dat niet wist. “Over Peter Vonder, uw vriend”, las hij op uit een boekje. Zeer begaan met de zaak blijkbaar dat hij de naam moet oplezen uit een boekje. Dat boekje herken ik dan weer wel als van een rechercheur. “Komt u binnen”.
De man intimideerde wel. Zeker 2 meter lang en ik had het gevoel dat ie niet rechtdoor door de deur kon, en dat was niet omdat ie zo breed was. De man was erg dik en ik had het gevoel dat ie ieder moment een hamburger uit zijn binnenzak zou halen. Ik had de kortingsbonnen van McDonalds in zijn portemonnee zien zitten toen hij me het pasje liet zien. Heel discriminerend dacht ik: 'logish, direct bij de hand en voor hem net zo belangrijk als zijn recherchepas'. Terwijl hij zich hijgend over de drempel van mijn halletje naar binnen trok, zag ik pas dat er nog iemand achter hem stond, ik had een zichtbaar binnenpretje dat ik die helemaal niet gezien had. Dan kon de boef zich achter meneer Knap verstoppen, terwijl niemand het zag. Blijkbaar had de rechercheur het in de gaten want hij vroeg me gelijk of er iets grappig was. “U had uw collega nog niet voorgesteld” bedacht ik snel. “Dit is inderdaad mijn collega, u hoeft haar naam niet te weten, zij heeft mij hiernaartoe gebracht, en brengt mij straks weer terug” zei hij met een toon waardoor het mijns inziens grappig bedoeld was. De dame in kwestie gaf me een stevige hand. Ik schatte haar net over de 30 en 1,75m, ze had lang kastanjebruin haar, strak achterover getrokken in een paardestaart, met een knalrose elastiekje erin, hetgeen iets van haar vrouwlijkheid prijsgaf. Verder was ze gekleed in een blauwe broek en een blauw t-shirt met het alombekende politielogo er op prijkend en daaroverheen het o zo charmante windjack. Wel zag ik die overdreven politiegordel eronder met daaraan zelfs een echte revolver. Toen ze merkte dat ik haar aan het opnemen was deed ze snel haar windjack dicht. Ze knikte vriendelijk met een overdreven glimlach waardoor ik de schattige kuiltjes in haar wangen en haar scheve voortanden kon zien. Ik kon me voorstellen dat menig man haar een mooie verschijning vond.
“Loopt u maar door naar de kamer, 1ste deur links. Kan ik u iets te drinken aanbieden?” Nog voor ik de vraag gesteld had hoorde ik het deuntje van “We are the champions”. Knap ging naarstig al zijn zakken langs op zoek naar zijn mobieltje dat blijkbaar het geluid produceerde. De toon klonk steeds harder en harder. Zonder zich te excuseren nam hij het ding aan.
“Met Knap, ...... hm, ja ......alweer? Ok! We komen eraan!”
Voor ik het wist stond het tweetal weer buiten. Knap had nog wel snel een ongemakkelijke opmerking gemaakt, over zijn postuur en dat hij het “Knap” vond dat hij al weer weg moest. Hij zou spoedig weer langskomen om te praten over Peter.
Ik besloot voor mezelf wel een extra sterke kop koffie te maken en verder te lezen in het dagboek.
Dag 2 Donderdag 9 juli
...................................................gesproken en met “Charity”, ik ga nu kijken waar ik het kan kopen. Waarschijnlijk wel in de hoofdstraat achter de bibliotheek, daar staan vaak van die louche gasten het wemelt er van de hoertjes dus ik maak een goede kans om te scoren, haha. Eerst even aankleden, latersz.
Dag 2 donderdagmiddag
Daar ben ik weer, ik wilde je laten weten dat ik gescoord heb. Ik vind het erg spannend. Ik heb vanavond met de jongens afgesproken bij Bert. Morgen krijg je een compleet verslag.
Dag 3 vrijdag 10 juli
Het was echt fantastisch, ongekend wat ik heb meegemaakt, het beste feest ooit. Halverwege de avond ben ik met Bert naar de zee gegaan, daar hebben we uren gezwommen. Ik heb de meest prachtige vissen gezien, een soort goudvis maar dan veel groter die uit het water sprong meerder keren, hij was vast zo groot als een haai. En er waren zeemeerminnen, die maar steeds verder de zee in zwommen, ik dacht dat die niet bestonden. Het water was heerlijk, we hebben zelfs een wedstrijdje onder water zwemmen gedaan, Bert deed ook mee. Ik heb gewonnen. Bert is zeker boos weggelopen want ik heb hem daarna niet meer gezien. De lucht was helder en de maan was zo dichtbij dat ik hem bijna kon aanraken. Ik kon de mannetjes er op zien lopen. Het water was heerlijk en gleed als een warm bad langs mijn lichaam. En het smaakte naar bier, echt waar. Ik ga nu naar bed wat een avond, morgenvroeg eerst naar de apotheek voor mijn medicijn.
Zaterdag 11 juli
Krijg Bert niet te pakken
ben wel naar de apotheek geweest ga nog even bijslapen, latersz.
Vreemd verhaal.
Ik vind het mooi geweest, de extra cafeine in mijn koffie werkt niet en ik val zowat in slaap. Morgen zie ik wel weer verder, even nog een was in de machine.....
Ik was nog enigszins verbaasd of het laatste gedeelte dat ik gisteren gelezen had in peters bladblog. Hij was zeker high geweest toen ie het schreef of hoe je dat ook noemd bij een drug als “Charity”. Ik zal Bert eens vragen wat er die avond gebeurd was zodra ik hem spreek. Ik had hem nog niet gezien de afgelopen week, maar misschien werkt ie inmiddels in het buitenland, wie weet staat het nog in Peter's bladblog.
