van Sharon do 28 mei - 20:51
Proloog:
“Kom op. Doe het!”
Nicole keek haar klasgenoten aan. Haar bruine haar viel golvend over haar schouders en haar groene ogen straalden enthousiasme, maar ook lichtelijke onzekerheid uit.
“Niki, je kunt het! Wij dekken je!” sprak de donkerblonde jongen naast het meisje haar bemoedigend toe. Zijn helderblauwe ogen blonken in de lichtval.
“Oké. Goed dan, Jer. Maar ik doe het op mijn manier, anders weet ik zeker dat hij mij er meteen uit pikt,” antwoordde Nicole. Ze haalde diep adem en keek weer in de richting van de docent voor in de klas. Het was een oude man met spierwit haar, een baardje en hij droeg ouderwetse kleding. Op zijn neus balanceerde een brilletje.
Het groepje leerlingen rond Nicole was stilgevallen en vestigden allemaal hun aandacht op de oude docent.
Plots zweefde de riem van de man voor het schoolbord. De monden van de leerlingen vielen open en barstten in lachen uit.
Met een klap werd plots op Nicole’s tafel geslagen en plotseling was het doodstil in de klas. Geschrokken keek Nicole opzij, recht in het strenge gezicht van de docent. Behalve zijn gezichtsuitdrukking was er niets aan hem veranderd. Het feit waar de leerlingen om lachten, was niet gebeurd; zijn broek hing nog altijd om zijn middel waar een riem glinsterde in het licht.
“Lang leve de magie, is het niet?” zei hij kalm en keek Nicole onderzoekend aan.
“Zonder de magie leefde ik niet, meneer,” antwoordde Nicole. “En zou ik niet zijn wie ik nu ben.”
“Hoort de docent pesten daarbij, Nicole?”
Nicole keek de man nors aan.
“Ik weet niet waar u het over hebt, meneer.”
“Meneer? Niki kan het onmogelijk gedaan hebben,” viel een donkerharig meisje achter Nicole haar bij.
“Is dat zo, Tine? Waarom denk je dat?” vroeg de docent, duidelijk uit zijn kalme stemming verdreven.
Tine zei niets en wees enkel naar het bord. De riem zweefde nog altijd vrolijk in de lucht en was inmiddels druk bezig allerlei dingen op het bord te schrijven.
“Niemand van ons kan zonder concentratie telekinese uitvoeren en zonder oogcontact al helemaal niet,” legde Tine uit.
De docent haastte zich naar het bord en greep de riem stevig beet.
“Wie is hier verantwoordelijk voor?” vroeg hij streng en alle vingers schoten de lucht in. “Ah, de dader probeert zich te beschermen... Zeg op, wie heeft het gedaan?!”
Plots werd er op de deur van het lokaal geklopt en verscheen er een lange, bruinharige jongen van een jaar of drieëntwintig in de opening.
“Wat is er, Chris?” vroeg de docent zuchtend.
“Mag ik Niki even lenen?” antwoordde Chris en hij wenkte Nicole. Het meisje pakte haar spullen bij elkaar, hees haar tas over haar schouder en liep naar de deur.
“Demon?” vroeg ze.
“Wat anders?” reageerde Chris glimlachend.
Samen liepen ze het lokaal uit en sloten de deur.
Index
