Punten

proloog


De vingertjes gleden voorzichtig over de puntjes.
Geïrriteerd versnelden zij, met een vlaag van wanhoop op het reliëf drukkend.
’Iets zachter, Marcus!’
Met een zucht liet hij zijn handjes zakken.
‘Het lukt me niet…’ mompelde hij, zijn stem brekend. ‘Ik- ik kan het niet!’
Tranen welden op in zijn ogen. Hij voelde ze. Hij rook de zoute geur. Hij
hoorde zelfs hoe ze zachtjes op zijn schoot drupten. Maar hij zou ze nooit
kunnen zien.

I. Jarig


Klop.
Die klop zou ik altijd herkennen, dit simpele geluid was voor mij meer dan
genoeg om er achter te komen wie er achter de deur stond. Eén klop volstond.
Zacht, voorzichtig, maar niet aarzelend.
Julia.
‘Ja,’ zei ik, terwijl ik mijn lippen haast automatisch in een glimlach voelde
omkrullen. De deur ging open en het volgende moment zat ze naast me. Ik rook
haar hevig naar perzik geurende haar. Ik legde mijn hoofd op haar schouder en
liet me bedwelmen. Het voelde o zo vertrouwd. Ik zou uren kunnen blijven
zitten.
‘Gefeliciteerd,’ mompelde ze en stopte een envelop in mijn hand. Voor ik hem
open had kunnen maken, griste ze hem weer uit mijn hand, gedreven door
ongeduld, opende hem voor me en gaf me twee stevige stukken papier.
‘Concertkaartjes!’ verklaarde ze nog voor ik het vragen kon en ik hoorde de
glimlach in haar stem. Ik wist zoals
gewoonlijk niets zinnigs te zeggen en prevelde het standaard ‘dankjewel’ en
‘dat had je echt niet hoeven doen, joh’. Ik voelde me stom en begroef mijn
gezicht weer in haar haren. Bedwelmd.
‘Het is toch net zo goed voor mezelf, gekkie,’ lachte ze schor. ‘Want het
tweede kaartje is voor mij, hoor!’
Maar ik wist dat het Julia helemaal niet daarom te doen was. Ze stond neutraal
tegenover muziek, en altijd als ik haar overstelpte met verhalen over mijn
recentelijk ontdekte artiesten en lievelingsnummers wist ik dat ik haar
verveelde. Maar ze deed het zo overkomen alsof het voor haar van het grootste
belang was, alsof ze alles wilde weten. En als ik haar er weer een keer op
betrapte dat er eigenlijk niets van mijn ellenlange verhalen bij haar bleef
hangen, zei ze eenvoudig: ‘Maar ik was gewoon naar je stem aan het luisteren,
Marcus,’ en daar kon ik dan niets tegenin brengen. Gewoon omdat ik me zo goed
voor kon stellen dat wat ze zei waar was. Omdat het waar klonk met Julia’s stem.

Haar stem zoog me terug naar de realiteit. ‘Maar nu moet ik echt naar school.
Nog één weekje, en dan heb ik ook
vakantie!’ Ze gaf me een kusje op mijn wang. ‘Dag lief! Fijne verjaardag,’ en
ze huppelde mijn kamer uit.
Ik was bedwelmd.