van Merdyff ma 9 maa - 0:14
Akkoorden
Regendruppels vielen in de plassen rond hem en maakten kringetjes op het wateroppervlak. Een rilling liep over zijn rug toen één van de ijskoude druppels in zijn nek viel. Hij zette de kap van zijn lekkende regenjas op en ging wat sneller lopen, de plaatsen op het stationsplein vermijdend waar een dunne olielaag – achtergelaten door de steeds af en aan rijdende bussen – verschillende regenboogkleurtjes gaf aan het natte wegdek.
Toen hij het station binnenging, veegde hij met een mouw van zijn trui zijn bril af. Dit was één van die momenten waarop hij zijn bijziendheid haatte, wanneer hij door de druppels op zijn glazen geen steek meer zag.
Eén blik op het scherm met de vertrektijden bevestigde wat hij eigenlijk al wist: zijn trein zou vertrekken vanaf perron twee en hij zou nog meer dan twintig minuten moeten wachten.
Met een zucht liep hij de trap naar het perron op. In elk geval zou hij daar uit de regen staan. Terwijl hij een balpen uit zijn zak viste op zijn Campuskaart in te vullen, hoorde hij een geluid dat hij eerst niet kon thuisbrengen. Het klonk als zachte muziek, maar niet alsof iemand zijn mp3-speler te luid had staan. Het duurde even vooraleer hij de bron van het geluid gelokaliseerd had. Ietsje verder zat een meisje op een elektrische gitaar te spelen. Zonder versterker, vandaar dat het zo zacht klonk. Langzaam liep hij in haar richting, terwijl hij probeerde het liedje dat ze speelde te herkennen. Hij merkte hoe ze een paar keer herbegon, op zoek naar de juiste akkoorden. Hij zag dat ze ongeveer zijn leeftijd moest zijn. Aan haar rechterhand droeg ze een blauwe handschoen zonder vingertoppen, de linker handschoen lag naast haar op de bank.
“Karma Police?” vroeg hij toen hij naast haar stond. “Er moet nog een G tussen de D/F# en de C - C/B.”
“Oh ja, ik vroeg me al af wat ik verkeerd deed,” zei ze. “Leuk dat je het toch herkende.”
Ze keek op van haar gitaar en plots keek hij recht in het prachtigste paar ogen dat hij ooit had gezien. Ondanks zijn klamme kleren kreeg hij het helemaal warm vanbinnen.
“Eh… hallo,” zei hij, plotseling erg verlegen. “Je hebt… Je hebt mooie…” Ogen, wilde hij zeggen, maar bedacht zich toen. “Een mooie gitaar.”
Inwendig vervloekte hij zichzelf.
Stommeling! Is dat nu werkelijk het enige compliment dat je kan bedenken?
Maar het meisje leek blij verrast door wat hij zei.
“Dank je,” zei ze en ze bloosde een beetje. “Jij kent vast veel van muziek, als je meteen hoorde wat ik fout deed.”
Hij haalde bescheiden zijn schouders op. “Och, ik kende het liedje gewoon toevallig,” wuifde hij het complimentje weg. Ja, hij kende veel van muziek, hij had al zijn jaren op de muziekschool afgerond, maar hij was geen opschepper.
“Mag ik… mag ik er bij komen zitten?”
“Eh ja, natuurlijk,” antwoordde het meisje, met een gebaar naar de lege plaats naast haar.
Even zaten ze zwijgend naast elkaar. Hij wist helemaal niet meer wat te zeggen. Zij sloeg afwezig een paar willekeurige akkoorden aan. Uiteindelijk verbrak ze de stilte.
“Kan jij me toevallig zeggen hoe je C/F speelt?” vroeg ze aarzelend. “Ik kwam dat akkoord tegen toen ik een liedje opzocht op internet, maar ik weet niet goed hoe…” Ze maakte haar zin niet af.
“C/F? Zoals in… The Scientist van Coldplay?”
“Ja,” zei ze verrast. “Dat is het liedje dat ik wilde spelen. Hoe wist je dat?”
Hij haalde opnieuw zijn schouders op. “Het is één van mijn lievelingsnummers,” zei hij.
Ze keek hem opnieuw aan met haar wondermooie ogen. “Van mij ook.”
Een beetje aarzelend legde hij zijn linkerhand over de hals van haar gitaar, een actie waarvoor hij een heel stuk dichter bij haar moest schuiven. Hij plaatste zijn vingers op de juiste snaren.
“Kijk, zo,” legde hij uit. “Het is gewoon een C-akkoord met een fa in de bas.”
Hij zette nu haar vingers voorzichtig op de juiste plaats. Het overweldigende gevoel dat door hem heen stroomde toen hun vingers elkaar raakten, bracht hem nog meer in de war dan haar mooie ogen gedaan hadden.
“Eh, de vijfde snaar moet je wel afdempen met je wijsvinger,” zei hij in een poging om zijn verwarring te verbergen. “De do op die snaar moet je niet echt spelen, aangezien je toch een andere basnoot hebt.”
“Dank je,” zei ze blij. “Je bent geweldig!”
Toen ze elkaar opnieuw aankeken, merkte hij dat ze nog dichter bij elkaar zaten dan hij gedacht had. Hun neuzen raakten elkaar haast. Zijn hart leek een tel over te slaan.
“Eh, als je wilt, mag je me altijd bedanken met een kus,” stamelde hij. Hij vroeg zich af waar hij de moed vandaan haalde om dat voor te stellen.
“Klinkt als een geweldig idee,” glimlachte ze.
Hij had zich nog nooit zo gelukkig gevoeld als op het moment waarop hun lippen elkaar voor het eerst raakten.
Laatst aangepast door Merdyff op do 13 aug - 15:58; in totaal 1 keer bewerkt
Index
[50%] 
Hopelijk zijn er voldoende deelnemers!
