Levina's Eenstuksschrijfels

Hallo, en welkom in mijn one-shot-topic!
Ik ben Levina, ik ben op dit moment 15 jaar en ik hou heel erg veel van schrijven. In dit topic zal ik allerlei korte verhalen van tussen de 50 en 1500 woorden neerzetten.

Inhoud:

• Winterkou
  
• De laserlezeres
  
• Afscheid van de lieve leugens
  
• Rennen
  
• Duizend dingen voor de domheid
  
• Liefste
  

Veel leesplezier!

Winterkou

Ze staarde naar een schilderij aan de muur. Het had er al heel haar leven gehangen, op die plek, in haar kamer. Boven het bureau dat haar opa ooit voor haar vader had gemaakt. Het had er altijd al gehangen, voor zover ze zich kon herinneren. Ooit had ze aan haar moeder gevraagd waarom het daar hing, en die had enkel geantwoord dat het er altijd al hing.
Mooi had Rosa het nooit gevonden. Veel te kitsch, winterlandschap met een eenzame boom die haar bladeren al een lange tijd geleden aan de kou had verloren. Een krakkemikkig hekje dat het land dat bij het ondergesneeuwde boerderijtje hoorde omheinde.
Toch had ze het nooit echt lelijk gevonden. Aan het weghalen had ze ook nooit gedacht, daarvoor was ze te gehecht aan het schilderwerkje.
Het deed haar gewoon niets.
Dééd.
Want tegenwoordig deed het haar juist teveel. Tegenwoordig herinnerde het haar aan die ene dag. Die ene bitterkoude dag, die begon als een droom en eindigde in de nachtmerrie waar Rosa's leven nu veranderd was.
Ze wist nog goed. Helaas.
Ze kon zich de geur van de wollen, handgebreide kabeltrui de ze die morgen aan had getrokken nog voor de geest halen.
De blijdschap bij het zien van de woest neerdwarrelende sneeuwvlokken. Ze was zeven jaar.
Ze wist nog dat ze haar vader vroeg of ze met Valerie buiten mocht spelen. Haar vader had lachend geroepen: 'Je bent gek, je bent gek als je met dit weer naar buiten wilt!'
Rosa had hém gek gevonden. In de sneeuw spelen is het leukste dat er is. Helaas moest ze het tegendeel op een wrede manier ondervinden, die dag.
Haar moeder had enkel geglimlacht en haar op het hart gedrukt dat Rosa zich warm moest aankleden.
Rosa verzekerde haar dat ze het niet koud zou hebben. Daarna verliet ze verheugd het huis, terwijl haar moeder nariep dat er warme chocola klaar zou staan als ze thuis kwam.

Rosa liep door de witte tuin en langs de huizen, naar de poort die leidde naar het grote terrein waar je heerlijk kon rennen en spelen. Haar ogen moesten wennen aan al het wit. Wat ziet de wereld er anders uit na een flinke sneeuwbui. Veel vrediger.
Natuurlijk stond Valerie al klaar bij het hek. Als er iemand geen geduld heeft, dan is het Valerie.

Rosa heeft het nooit over haar hart kunnen verkrijgen om 'was' te zeggen, in plaats van 'is'. Jezelf voor de gek houden doet meestal minder pijn. En wie was er om haar te vertellen dat haar beste vriendin niet meer is?
Inderdaad. Helemaal niemand. Valerie zal altijd zijn.

Valerie had haar handen achter haar rug verstopt. Meteen was ik al op mijn hoede, en bukte om zelf ook een sneeuwbal te maken.
'Hé, Roos!' Valerie hief haar arm op om mij met een sneeuwbal te raken, maar ik was haar voor deze keer te slim af.
Met een mooie onderhandse trof ik haar vol in het gezicht.
Dat gaf de doorslag tot een heus sneeuwballengevecht. Al schietend en rennend kwamen we steeds verder, tot ik op een gegeven moment de omgeving niet meer herkende.
En ook Valerie was nergens te bekennen.
Natuurlijk raakte ik volledig in paniek.
Ik begon terug naar huis te rennen, maar toen ik na honderd meter nog niets behalve een besneeuwde akker had gezien, rende ik weer terug.
'Pssst, Rosa, hier!' fluisterde een stem. Meteen stond Rosa stil en keek ze om zich heen, zoekend naar de plek waar Valerie vandaan had geroepen.
Valerie stond licht gebogen, alsof ze aan het sluipen was. Toen ze Rosa's blik ving, bracht ze haar gehandschoende vinger naar haar mond, om duidelijk te maken dat Rosa stil moest zijn. In haar andere hand zat een sneeuwbal.
De wind werd heviger, en de sneeuwvlokken werden wild in de richting van het veld geblazen.
Toen zag Rosa naar wie Valerie de sneeuwbal wilde gooien. Midden op de akker stond de boer, in kaplaarzen en een groene jas, die totaal niet bij de wollen muts paste. Hij had een lang, zwart ding bij zich. Rosa kon niet helemaal plaatsen wat het was.
Valerie richtte haar hand op, klaar om te schieten.
Toen zag Rosa het.
De boer had een lang geweer vast. En de sneeuw die in zijn richting werd geblazen zou zijn gezichtsveld kunnen belemmeren, waardoor hij Valerie niet zou kunnen onderscheiden van een dier, of –
'VALERIE!' wilde ze schreeuwen, 'VALERIE, STOP, DOE HET NIET!'
Maar het was al te laat.
Valerie gooide de sneeuwbal met enorme kracht naar de man, die schrok, en –
Rosa kon het niet zien. Ze kon het niet. Ze kneep haar ogen dicht, en hoopte dat het geluid van het schot uit zou blijven.
Maar dat deed het niet.
Het schot weerklonk, afschuwelijk, en luid.
Het geluid dat Rosa voor de rest van haar leven nooit meer zou kunnen vergeten. Het zou haar altijd blijven teisteren, haar altijd wakker doen schrikken in de nacht.
Rosa telde in haar hoofd – vijf. Vier. Drie. Twee. Een.
Ze opende haar ogen, en hoopte dat de schutter had gemist.

Hij had niet gemist. Natuurlijk had hij dat niet.

(Sorry voor de mensen die hier kwamen en een nieuw eenstuksschrijfsel verwachtten)

Mijn inzending voor De Vijf Woordjes: Valentijn.
Het was mijn bedoeling om het klein, maar veelzeggend te maken, maar
het is een beetje uitgedraaid op een afstandelijk fiasco. En dat met
die woordjes is ook nogal akward geworden...



De Laserlezeres

Ze keek naar hem en zag hem, las hem, zoals hij het boek in zijn handen las. Ze las hoe zijn ogen de pagina's opnamen en hoe zijn vingers de kaft droegen alsof het een fragiel diertje was dat steun en bescherming nodig had, hoe zijn wijsvinger tussen twee pagina's in lag, klaar om de bladzijde om te slaan.
Zij hield niet van boeken, ze vond ze te zwaar en verlegen om aandacht, ze kon zich niet goed in verhalen laten slippen zoals hij dat kon. Maar ook zij hield van lezen. Ze las graag mensen, bewegingen en houdingen van personen om haar heen. Vooral die van hem. Zodra ze hem las, had ze het gevoel dat zij dichter bij elkaar kwamen, dat haar blik als zeep was voor de olielaag die op hun liefde dreef.
Hij keek op van het verhaal, eerst onverschillig, maar toen hij haar zag warmde zijn blik op en verwarmde daarmee ook háár. Ze sloeg haar ogen neer -- een boek leest nooit terug, is alleenspraak. Deze persoon deed dat wel, hij maakte haar verlegen en deed haar binnenste ontvlammen.
"Wat doe je?"
Ze begon zijn liefde voor boeken bijna te begrijpen -- boeken wachten zeker niet op antwoord.
"Niets, gewoon."
"Wat, gewoon? Mag ik soms niet lezen zonder last te hebben van een paar laserogen?"
"Nee." Even schrok ze van zichzelf. "Jawel. Ik hou al op."
Stommeling, dacht ze tegen zichzelf. En ze hield niet op. Maar hij deed dat wel, na een halve minuut voor de buitenwereld sloeg hij het boek met een genadeloze klap dicht, en ze schrok. Weg fragiel diertje.
"Hier heb ik genoeg van," zei hij met verheven stem, en vervolgde veel tederder en strelend, "vertel me nu jouw verhaal."
Ze deed haar mond open en sprak, maar of de woorden die haar lichaam verlieten een verhaal vormden wist ze niet, want hij was naast haar komen zitten, weg van zijn plek tegenover haar, en verstomde het geluid met zijn handen die over haar schouders en armen streelden, met haar lange lokken speelden, haar sproeten met hun vingers lokaliseerden. En toen zijn mond haar lippen raakte, wist ze niets meer. Er viel niets meer te lezen of vertellen of te bekijken met haar bijziendheid. Er was enkel het voelen en de gevoelens.
Daar, gelukkig en gloeiend, een open boek.

Volgens mij is het too much.
Ik het was niet de bedoeling om het zo lang te maken, maar ik wilde zo graag weer eens iets op Schrijfsels posten, dus ik heb nog een paragraaf er bijgeplakt. Die paragraaf kun je dus wegdenken, als je wilt, misschien komt dat het stuk ten goede.
Oh ja, het is niet autobiografisch!



Afscheid van de lieve leugens

Een stapel schriften lag voor me.
Ongeveer twintig centimeter hoog was mijn verleden, bestaande uit volgekladde boekwerken, blauwe, rode en zwarte inkt, soms onleesbaar van de drift waarmee de woorden op het papier gesmeten waren. Soms een net, recht handschrift waar je de verveling die de woorden uitdrukken van kunt proeven.
Hier en daar een tekening, woedend gekras, of duizend hartjes om een langvergeten naam heen.
Als je door het dunne papier heen bladerde, leek het net alsof ik heel veel meegemaakt had. Het leek alsof ik een heel vol leven had gehad, maar dat is niet de waarheid.
Het merendeel van de neergekrabbelde verhalen vertelt over dingen die ik miste, over de leegte, over hoe ik dingen voelde zonder ze te kunnen verklaren. Beledigingen aan personen die nooit iets misdaan hebben. Vervloeking van de loze lucht.

Een stapel vergissingen ligt voor me.
Enige ophemeling van het geschreven zou misplaatst zijn. Is mijn leven een vergissing? Is mijn leven soms misplaatst?
Ben ik dan niet gewoon geweest, of goed, of nuttig?
Misschien had ik beter nagedacht, zonder mijn woorden tot de waarheid te benoemen.
Maar ja, wat gebeurd is is gebeurd, en je moet vrede sluiten met dingen die je niet meer kunt veranderen.
Ik was boos op de stapel schriften, boos op mijn fouten, en nog het meest boos op mezelf, en voor de verandering gaf ik het toe.
Ik wilde mezelf niet voorliegen, ik was klaar voor de waarheid. De waarheid is leven en leugens zijn dood. Toch?

Een stapel voor me liet het leven.
Of, het hart gaf eindelijk toe dat het niet meer kloppen zou.
De verweerde schriften staken bijna wit af tegen het roet van de open haard, bíjna. Het zou nooit meer helemaar zuiver worden, nooit meer, en ik streek een lucifer langs het doosje.
Een klein lichtje van leven vloog in de stapel, de bundels van papier en last gaven voor de laatste keer de warmte die ze al die jaren hadden gegeven.
Daarna - het leek eeuwen later - gloeide de zwarte as niet meer. De dagboeken zagen er eindelijk uit zoals ze eigenlijk waren: zwart en dood en zielig.
Meteen kreeg ik spijt, maar niet voor lang. Ik besefte me dat het niet meer terug te draaien was. Verdriet om het verleden was als zinloos als angst voor de toekomst.
Je kunt het niet tegenhouden, niet stimuleren, niet verwijderen.

Een stapel voor me had ik vaarwel gezegd.
Ik had de woorden van inkt niet bedrogen, maar die woorden zelf waren bedrog. Ik ging nooit meer dagboeken bijhouden, want de woorden versterkten het gevoel en niet andersom zoals het zou moeten. Ik werd een waanbeeld van een illusie van een waaidee van de schijn; mijn zelfbedrog.
Het was tijd voor de waarheid, en schoorvoetend hadden de papieren het toegegeven en het toneel verlaten, het schouwspel was eindelijk voorbij.
Geen applaus deze keer, en de verwarde toeschouwers verlieten het theater om in de open lucht, in het eerlijke daglicht terecht te komen, en het afscheid was alweer vergeten.

Ook te lezen/becommentariëren op ikvertel.nl!

Deze is een beetje van dezelfde stem als de vorige, maar dan wat actiever en minder vaag.
Reacties meer dan welkom!



Rennen

Aline rende en rende om te vergeten wat ze achterliet, achtervolgd door haar eigen gevoel. Ze rende over kiezels, kinderkopjes, asfalt, tegels en trappen. Ze stopte niet om te huilen, of tot adem te komen. Ze rende en liet de wind haar haren alle kanten op blazen en de tranen van haar wangen te verjagen.
Ze dacht niet, ze zag niet, ze voelde niets. Ze ging op in het rennen, en het rennen alleen. Dat was immers precies wat ze nodig had. Toen ze zijn portiek uit was gestapt en had opgemerkt dat haar longen zich alleen met lucht vulden bij het inademen, maar niet met een gevoel van geluk of verdriet of woede of iets anders dat betekenis had, was ze heel bang geworden. Zo bang dat het leek alsof een onzichtbare hand haar keel dichtkneep. Bang voor de leegte.
Ze was om leeg te zijn vanbinnen, op te raken, of in het niets te stranden.
Het leek alsof haar keel zich vulde met cement. Koud, grijs, cement.
De eerste gedachte die in haar opkwam was: vluchten. Vluchten, ja, vluchten. Ik ben bang en ik moet vluchten, Ze klampte zich vast aan die gedachtes: er was dus blijkbaar toch iets in haar, ze kon toch nog iets. En ja, ze moest vluchten. Want als ze die ene gedachte gehoorzaamde, zou ze ook de ledigheid achter zich laten.
Vluchten. Rennen.
Ze had haar fiets achtergelaten in de kale voortuin en had het op een lopen gezet.
Lopen zoals ze nooit had gedaan.
Lopen voor een onzichtbare vijand, die noch de tijd was, noch de lucht; het vacuum.
De was haar vriend geworden in zo veel korte tijd, terwijl ze rende en rende. Ze rende over een lange brede straat waar allemaal mensen wandelden, stonden en zaten op bankjes. De wind blies haar bijna voorover, maakte haar sterker. Alles bewoog en veranderde, en zij ging mee, ze liep zelfs voorop.
Ze rende en rende en rende.
Even keek ze op en zag een jongen met blonde haren en dacht–
maar nee. Ze mocht niet terug, ze mocht niet stoppen. Ze was Aline en ze moest rennen. Rennen van de leegte, voor haar eigen identiteit die bestond uit haar gedachtes en gevoelens en dromen. Ze was Aline. En ze rende.
Boven haar stapelden donkere wolken zich op tot iets wat voor zorgeloze en bezorgde mensen dreigend was, maar niet voor Aline.
Want ze rende.
“Hé, jongedame, waar gaat dat naartoe?” riep een stem aan haar rechterkant, maar die stierf al snel weg tot ver en ver achter haar. Ze had het niet eens gehoord.
Ze rende, sloeg een paar zijstraten in, sprong over slagbomen, bankjes en heggen, de lucht werd steeds donkerder en donkerder en zij rende maar door.

Tot ze stopte.
Ze stond voor een bakstenen muur die er griezelig uitzag door de donkergrijze hemel boven haar. Ze wist niet waar ze was, waar die wolken vandaan waren gekomen, maar ze wist dat de muur baksteenrood was, en mooi.
Kippenvel kreeg ze, van de koude lucht, paniek, van het feit dat ze verdwaald was, en huiver, vanwege de dreigende lucht.
Ze was Aline en ze bleef Aline. Alleen dan zonder fiets, maar met volume.
Met volume.

Het spijt me voor het belabberde niveau in deze one-shot. Hij is oud en slecht. Ik was inspiratieloos voor ikvertel. :$



Duizend dingen voor de domheid.

Ik mis hem zo verschrikkelijk veel. De ‘hem’ zonder naam. Zielig is het, in alle betekenissen van dat woord. Als je weet wat je mist maar tegelijkertijd weer niet. Dan noem je dat zielig. Of triest.

Want het voelt vreselijk slecht.

Niet ‘levend verbranden’ slecht.
Niet ‘zeurderige buikpijn’ slecht, of ‘kloppende hoofdpijn’ slecht. Niet ‘steentje in mijn schoen’ slecht, zelfs niet ‘blok aan mijn been’ slecht. Maar meer ‘er biggelt een koude zoute traan over mijn koudere wang’ slecht.

Of misschien ‘groot gapend gat’ slecht. ‘Bloedend hart.’

Overal zie ik de liefde. In elke romp met twee benen, een hoofd en twee armen die mijn leven een stukje draaglijker maakt, zie ik de liefde.
Dus als ik het weer eens zie, en een vriendin vraagt of ik niet gewoon ‘verliefd ben op het verliefd zijn’ en niet op ‘hem zelf’, antwoord ik: Iedereen is verliefd op de verliefdheid. Ja, ik houd ook van lekker eten. En hobby’s zijn heel erg leuk.

Ik wil zo graag dat ene mooie. Dat handjes vasthouden zonder je zorgen te hoeven maken over of je handen wel of niet plakken of zweterig zijn. Dat lachen en huilen tegelijk. Dat geblinddoekt rondlopen met een brede 0grijns op je gezicht. Verdwaald, maar niet de weg kwijt.
Je kapot zweten in de zomer maar er geen zak om geven omdat de zon zo heerlijk op je huid brandt. Alles verliezen zonder ook maar iets te missen. Lang opblijven, zo lang dat je ogen tranen en je hoofd uit elkaar barst, enkel omdat je wilt dat de dag nog niet voorbij is. Tegen de maan schreeuwen dat het leven prachtig is en dat je van ‘hem’ houdt, zonder dat het je iets kan schelen dat de maan je toch niet horen kan.

Een tientje in de goot smijten omdat je het toch niet nodig hebt, gelukkig als je bent.

Ik zou al mijn geld wel in de goot kunnen smijten, eigenlijk. Wat ik wil zou je nog niet kunnen krijgen als je al het geld op de wereld had. En toch doe ik het niet. Toch zitten mijn tientjes veilig in mijn portefeuille. Ik heb nog gezond verstand, namelijk. Bestaat er zoiets als ongezond verstand? Of gezond onverstand?

Verliefd zijn is je in een algemene staat van domheid verkeren. Wie verliefd is, weet niks. En toch wil iedereen het zijn. Hoe intelligent je ook bent. Elke gezonde gek zal zijn intelligentie opgeven om van die onnozele heerlijkheid te proeven.
Ignorence is bliss. Zalig zijn de onwetenden van geest. Liefde, dat is gezond onverstand.

Hoelang nog? Hoelang nog vraag ik je! Hoelang nog moet ik de weg volgen voordat die ene persoon – dat ene geluk – komt opdagen en dat hele godvergeten pad onder mijn voeten laat verdwijnen? Ik zal het nooit weten, denk ik. Het is het moeilijke aan de liefde: je ziet haar nooit aankomen en je weet pas dat ze geweest is, als ze haar sporen van verwoesting allang achter heeft gelaten, op weg naar het volgende slachtoffer.

Kort en hopelijk minder oppervlakkig dan hij op het eerste gezicht lijkt. Ja, en je mag nu eindelijk korte one-shots plaatsen in deze bieb!



Liefste

Liefste,
ik zag je gisteren. Ik zag je buiten, je stond je wekelijkse halvekilobeker koffie verkeerd op te drinken, je leunde tegen het muurtje tussen de Starbucks en de bakker. Je zei gedag tegen alle voorbijgangers en aaide iedere hond die langskwam over zijn bol. Je droeg een geruit overhemd op een spijkerbroek en ik zag, ik zag gewoon dat je het liefst je handen in je broekzakken had gestoken, maar dat niet kon, omdat je je beker niet los kon laten. Pychologische drama's steken in de kleinste dingen soms.
Je zag me niet. Ik had zo graag míjn handen in jouw broekzakken gestoken.