H1 Een Duistere Periode
“Romeo, weet je het zeker?”
Romeo Wolkenveldt, gehuld in een lange, zwarte mantel, stond samen met twee vrouwen te praten in een groot, donker en mistig bos. De enige bronnen die nog voor een klein beetje licht zorgden, kwamen van de toverstokken die ze in hun handen beet hielden.
“Ik ben er zeker van, Miranda. Ik wil niet dat ze vluchtend opgroeien in deze oorlog en ze de kans hebben vermoord te worden door mij, terwijl ze een goed leven kunnen leiden. Mijn leven zit vol gevaren en ik wil hun levens niet riskeren. Jullie weten dat ik samen met collega’s tegen Hem vecht,” antwoordde Romeo tegen de vrouw. In het weinige licht zag je nog net dat de vrouw, waarmee Romeo stond te praten, lang, krullend en blonde haren had, blauwe ogen die glinsterden in het weinige licht en een pasgeboren, slapende baby in haar armen beet had.
“Maar… Waarom wij? En waarom moeten de kleintjes gescheiden opgroeien? Romeo, ik snap er niets van!” zei de andere vrouw verward. In tegenstelling tot Miranda had zij steil, zwart haar en bruine ogen, maar had ze wel, net als Miranda, een pasgeboren baby in haar armen beet die rustig lag te slapen en geen besef had van het gebeuren.
“Jullie zijn op dit moment één van de weinigen die ik vertrouw en daarvan de twee die ik het meest vertrouw. Daarnaast weet ik zeker dat ze bij jullie in goede handen zijn voor zo lang het nodig is. Ik hoop dat je het nu snapt, Elise,” antwoordde Romeo op een kalme toon. “Zodra ik weet dat Hij verslagen is en de kust veilig, probeer ik zo gauw mogelijk contact te maken. Bij jullie zijn ze veilig in deze tijden. Hij laat jullie met rust. Qua beroep, bloed en andere dingen is er niets verkeerds in Zijn ogen.”
Miranda’s ogen glimmen in het licht en een traan glinsterde op haar wang. “Succes en wees voorzichtig. Wij zullen zo goed mogelijk voor ze zorgen. Zolang als het nodig is.”
“Alsof het onze eigen kinderen zijn,” voegde Elise eraan toe. Op haar wang glinsterden ook enkele tranen op haar gezicht. Romeo knikte dankbaar. Toen draaide hij zich om en liep hij met een wapperend gewaad weg. Voordat hij uit het zicht verdwenen was, deed hij de kap van zijn mantel over zijn hoofd en keek hij nog heel even om naar Miranda, Elise en zijn twee dochtertjes. Tenslotte vervolgde hij zijn weg en verdween hij in de duisternis.
Miranda en Elise keken elkaar even aan en haalden vervolgens allebei een ketting uit hun zak. In een ijzige stilte deden ze bij beide baby’s een ketting om met daaraan de beginletter van hun naam.
“Voor Roxanne,” zei Miranda.
“Voor Roxanne. Heb jij ook het dekentje?” reageerde Elise verdrietig. Miranda knikte. Roxanne, de vermoordde vrouw van Romeo Wolkenveldt en de moeder van de twee meisjes, was beste vriendinnen met Miranda en Elise en had hun enkele dingen voor de bevalling gegeven die voor de twee kleintjes bedoeld waren. “Succes,” vervolgde Elise.
“Succes en wees voorzichtig.” Beiden liepen ze een stukje van elkaar weg, met een baby in hun armen, en verdwijnselden het bos uit met een zacht, ploppend geluid.
Elise verschijnselde enkele kilometers verderop met een van de twee dochters van Romeo in haar armen. Ze liep door een lange, donkere straat die alleen maar zichtbaar was door het weinige licht dat uit de huizen kwam.
Na een korte tijd gelopen te hebben, opende ze een tuinhek en sloeg ze een voortuin in. In het huis dat erbij hoorde, scheen een beetje licht uit het raam naast de deur. Ondanks het weinige licht dat op de voortuin scheen, zag je toch nog vrolijk bloeiende en heerlijk geurende bloemenstruiken in de voortuin. Elise liep het pad in de voortuin over, opende de voordeur en stapte haar huis binnen. Meteen sloeg het licht voor het raam uit en ging de lamp in de gang aan. Ze checkte vlug de kleine in haar armen en liep met haar de trap op. Bovenaan de trap kwam ze in een halletje terecht met een stuk of vier deuren. Meteen de eerste deur bovenaan de trap opende ze met een krakend geluid en ging ze naar binnen.
Het maanlicht scheen door het raam naar binnen en op het vrolijke, kinderlijke behang en verwelkomde Elise en de baby. Onder het raam bevond zich een kinderbedje waar het maanlicht op terecht kwam. Elise liep op het bedje af en legde de baby erin. Ze aaide de baby nog even over het voorhoofdje en fluisterde zacht zodat de baby niet wakker werd.
“Het komt allemaal goed. Ik zal voor je zorgen zolang je vader dat nodig vindt, Kate. Slaap zacht en droom al je zorgen weg.”
Enkele tientallen kilometers verderop verschijnselde Miranda met de kleine Alex in haar armen. Met een nogal haastige pas liep ze door haar eigen, kleine straat en sloeg ze een klein, donker voortuintje in dat door een lampionnetje, in het midden van de voortuin, verlicht werd. Eenmaal in haar eigen huis, liep ze door de woonkamer en ging ze een van de vier aangrenzende kamers in. Een bijna identieke kinderkamer als die in Elise’s huis verscheen zodra als de deur open ging. Miranda liep naar het kinderbedje dat in de hoek stond en legde er de kleine Alex in.
“Het gaat je goed, Alex,” fluisterde Miranda zacht. “Ik zal goed voor je zorgen.” Ze aaide nog even over het hoofdje van Alex en verliet het kamertje.
De duistere periode waarin Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden aan de macht was duurde voort. Dagen, weken en zelfs enkele maanden gingen voorbij. Elise en Kate maakten het goed. Iedereen in de buurt geloofde zonder problemen dat Kate een nichtje van Elise was, alleen bij Miranda verliep de situatie anders. Miranda en Alex hadden ten eerste al een andere huidskleur waardoor die smoes niet doorging, maar gelukkig verliep alles vlekkeloos.
Op vrijdag 13 april stonden er enkele mensen steeds vlak bij het huis van Miranda. Zelf bezorgde het Miranda een slecht gevoel en pakte ze vanalles bij elkaar om diezelfde nacht nog te vluchten naar een nieuw onderkomen. Wanneer ze boven in de kinderkamer bezig was de laatste dingen te pakken van Alex, keek ze verschrikt om; ze hoorde een luide klap beneden. Ze legde Alex terug in het kinderbedje en zocht naar de toverstok in haar zak; alleen was hij daar niet meer. Plotseling verschenen er drie gedaantes in de deuropening.
“Zocht je dit?” vroeg de voorste Dooddoener grijnzend en hij let haar toverstok in zijn hand zien.
Miranda ging voor Alex staan. “Wat moeten jullie van me?” riep ze boos.
De Dooddoeners lachten hatelijk. De vrouwelijke Dooddoener wees haar toverstok op Miranda en de vrouw viel op de grond van de pijn. “Kan je niet tegen de Cruciatusvloek?” lachte ze hatelijk terwijl ze haar toverstok op Miranda gericht hield. Vervolgens richtte ze haar toverstok niet meer naar Miranda toe en keek ze de anderen aan. “Neem haar maar mee… Nu zal ze wel gauw praten over waar Wolkenveldt zich schuilhoudt…” De andere twee Dooddoeners pakten het zwakke lichaam van Miranda op en droegen haar de kamer uit. Toen viel het oog van de vrouwelijke Dooddoener op het bedje. Ze liep er naartoe en keek erin. Ze pakte met een rustig gebaar Alex op en legde haar in haar armen. Ze wikkelde de kleine baby in het dekentje dat in het bedje lag en liep de kamer uit, naar buiten toe.
“Wat heb jij daar nou?!” merkte een van de twee andere Dooddoeners verbaasd op.
“Een baby. Wat moeten we daarmee doen?” antwoordde de vrouw terwijl ze Alex een beetje heen en weer wiegde. Ze liet Miranda struikelen wanneer ze, half gedragen door de twee mannelijke Dooddoeners, passeerde. “Wie is deze baby?” Miranda probeerde overeind te staan.
“Mijn nichtje, Alex,” kreeg ze met moeite uit haar mond. De vrouwelijke Dooddoener lachte. “Doe haar alsjeblieft niets!” smeekte ze zacht.
“We nemen beiden mee! Laten we gaan!” drongen de andere Dooddoeners aan. Ze verdwijnselden voordat er dorpsbewoners op kwamen dagen die zouden zien wat er aan de hand was.
In het huis van de familie Malfidus aangekomen, werd Miranda door de twee mannelijke Dooddoeners gemarteld in de hoop dat ze informatie vrij zou geven over de verblijfplaats van Romeo Wolkenveldt en eventuele andere vluchtelingen.
Ondertussen was de vrouwelijke Dooddoener met enkele andere aanwezige Dooddoeners aan het overleggen wat er met kleine Alex ging gebeuren.
“Dus, we zijn het erover eens dat ze door een Dooddoener opgevoed wordt? Ze is een volbloed…” zei de vrouwelijke Dooddoener. De andere knikten en de vrouw grijnsde breed. Ze hoorden een luide gil en de twee mannelijke Dooddoeners kwamen uit de kelder gesprint.
“Ze weet niks en we hebben haar maar gedood…” zei een van de twee alsof het de gewoonste zaak van de wereld betrof.
De vrouw stond op en pakte Alex op. “Ik breng haar weg… Ik weet de perfecte moeder.” Ze liep weg en liet de groep Dooddoeners alleen achter aan de lange vergadertafel.
Diezelfde dag werd het levenloze lichaam van Miranda nog gevonden in haar eigen huis. Buren en vrienden van Miranda zochten nog naar de baby, maar die werd nergens gevonden.
Het nieuws verspreidde zich snel en al gauw hoorde ook Elise het. Ze begon druk de belangrijkste spullen in te pakken en haar vertrek voor te bereidden. Ze besloot de volgende avond meteen te vertrekken en ze lichtte gauw haar beste vriendin in haar buurt in over haar vertrek met een stamelend en stotterend verhaal.
Op de avond van haar vertrek pakte Elise nog even de laatste spullen bij elkaar en zorgde ze ervoor dat Kate sliep wanneer ze vertrokken. Ze maakte een kleine sprong van schrik toen ze beneden iets hoorde omvallen en boze fluisterstemmen hoorde. Haar nekharen stonden overeind en haar ogen flitsten door de ruimte. Meteen pakte ze Kate en ging ze op de bezem zitten die ze klaar had gezet voor haar vertrek. Ze vloog weg en zodra ze omkeek, zag ze nog net de slaapkamerdeur open vliegen. Ze zette er een vaart in en al gauw was haar huis uit het zicht verdwenen. Ze zuchtte opgelucht en vloog gauw door voor het geval ze gevolgd zou worden. Haar spullen rammelden aan de bezem, maar ze had ze in ieder geval mee en samen met de kleine meid was ze veilig ontsnapt. Dat was wat telde.
Elise had weten te ontsnappen aan de Dooddoeners samen met Kate. Miranda werd echter op datzelfde moment begraven en Alex bevond zich in het huis van een Dooddoener. De angst om weer gevonden te worden, nam toe bij Elise, maar dat weerhield haar er niet van haar taak te doen.
Op 3 mei verscheen dan eindelijk het bericht in de Ochtendprofeet waardoor ze weer helemaal opknapte:
Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden is dood!
Gisteren, in de slag om Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus, is Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden omgekomen! Het nieuws heeft zich zeer snel over de Magische Wereld verspreidt en het is nog waar ook. Dit maal voorgoed! Voor een ooggetuigenverslag moet u bij pagina 3 zijn van onze krant.
Door Marco Jonkers
Elise legde de krant op de keukentafel en liep naar boven. Ze pakte Kate op en keerde terug naar beneden, haar huis uit en ging ze naar haar vriendinnen om dit goede nieuws uitbundig te vieren.
De volgende dag ging Elise goedgehumeurd boodschappen doen met haar vriendinnen en Kate in de kinderwagen. Wanneer ze alles hadden en Elise als eerste de winkel uit ging met de kinderwagen, verscheen er een groene flits uit het niets en viel Elise met een klap neer. Kate begon te huilen en Elise’s vriendinnen trokken geschrokken hun toverstokken, behalve de enkelen die begonnen te gillen van schrik. Helaas trokken ze te laat hun toverstokken: de dader was er al vandoor. Kate werd door een van de vrouwen opgepakt en heen en weer gewiegd.
“Wat doen we met haar?” vroeg ze met een trillende stem.
“Of iemand van ons zorgt voor haar of een weeshuis,” reageerde een van de vrouwen redelijk kalm, hard geworden door de strijd en het verlies van vele bekenden.
“Laten we dat na Elise’s begrafenis bepalen,” stelde een ander voor op een verdrietige toon terwijl ze de tranen uit haar gezicht probeerde te vegen. De rest stemde ermee in en keken naar het lichaam van hun vriendin.
Elise’s begrafenis volgde al gauw, net als die van de slachtoffers die gevallen waren in de strijd om Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden tegen te houden. Kate werd tijdelijk verzorgd door Roos, een van de vriendinnen van Elise, maar al gauw kwam ze dan toch nog in een weeshuis terecht. Al gauw werd ze geadopteerd en had ze hooguit een week of vijf in het weeshuis doorgebracht.
De orde werd over de hele wereld weer hersteld en Romeo Wolkenveldt werd tot de nieuwe Minister van Toverkunst benoemd. Naast het vele werk als minister deed hij ook nog zijn uiterste best om zijn dochters terug te vinden, maar zonder enig succes.
Kate groeide op in een pleeggezin, waarin ze nog een broer had van twee jaar ouder, Thomas, had. Tot de opluchting van haar ouders vertoonde ze al op haar vijfde magische kenmerken. Samen met Thomas leerde ze vanaf dat moment alles over de magische wereld en wat erbij hoorde.
Op haar zesde kreeg Kate er nog een tweejarig zusje bij, Sarah. Alles ging erg naar Kate’s zin en op haar negende zag ze voor het eerst de Zweinstein Express in het echt wanneer Thomas voor het eerst naar Zweinstein vertrok. Kate droomde al tijden van de trein en Zweinstein zelf. Ze sloop de trein in en wanneer Thomas haar niet naar binnen had zien glippen, was ze nog met de trein meegegaan ook.
Terug thuis schreef ze vaak met Thomas. Bij hem kon ze altijd alles kwijt en voelde ze zich het meest op haar gemak. De tijd ging voorbij en ze zag Thomas alleen nog maar in de vakanties waardoor ze steeds meer met Sarah omging, waar ze ook best goed mee kon opschieten, maar toch minder dan met Thomas. Kate keek er al naar uit om zelf naar Zweinstein te gaan…
Alex groeide totaal anders op. Ze werd opgenomen in een niet-gepakt Dooddoenergezin en werd met de ideeën en gedachtes van een Dooddoener opgevoed. Ze was enigskind en kreeg alle aandacht van haar ouders en ook alles wat ze wilde, kom ze krijgen van haar ouders.
Op haar achtste ontmoette ze Scorpius, de zoon van Draco Malfidus, en vertoonde ze voor het eerst magische kenmerken. Op haar tiende ging ze met haar vader, Scorpius en Draco Malfidus naar de Zweinstein Express kijken en meteen verlangde ze naar de periode om naar Zweinstein te gaan. Tot die tijd had ze met zichzelf afgesproken goed op te letten bij de ‘lessen’ thuis over de magische wereld, inclusief Zweinstein…
((Ik heb de tijden verandert. Hopelijk allemaal. De rest heb ik maar gelaten, want dan kom ik nooit aan het verder schrijven toe. Houd er rekening mee dat dit zeker twee a drie jaar oud is.))
Index
