The Phantom of Love

The Phantom of Love


Banner post ik als hij gemaakt is.

Mijn eerste verhaal hier, maar zeker niet het eerste verhaal dat ik schrijf. Dit verhaal is een mengeling van Sweeney Todd (2007) en The Phantom of the Opera (2004) Van de laatste heb ik het boek gelezen, en van de eerste ben ik aan het lezen. Beide zijn niet door mij bedacht, ik leen de karakters alleen en maak er een eigen verhaal van.

De titel, en de hoofdstuktitels, zijn in het Engels. Ik zet er wel altijd de vertaling bij Verder zet ik typische Engelse uitdrukkingen ook wel eens in het Engels. Dingen als Mr. T/Todd, en Mrs. Lovett. Het is 12+, als dat veranderd zet ik het er wel bij.
Het verhaal speelt zich af na Sweeney Todd, maar voor the Phantom of the Opera. Er zijn wel een paar plotwijzigingen, anders was dit verhaal niet mogelijk. Daarbij zal Mr. T soms wat OOC zijn voor sommigen. Het is Nellie Lovetts POV, maar soms zal er misschien ook vanuit Sweeneys oogpunt verteld worden, dat is misschien iets voor later. Ik ben heel slecht in samenvattingen, en heb altijd de neiging om te veel te vertellen, vandaar dat ik het hierbij houdt.

Soms zullen hoofdstukken niet in een keer gepost worden, omdat het anders een hele lange lap tekst zou zijn om te lezen. Ik hoop dat mensen mijn verhaal leuk vinden en me tips/suggesties en dergelijke kunnen geven waar ik weer van kan leren.
De vertaling is dus; Het spook van de liefde

Inhoudsopgave;
Prologue.
Chapter 1; In Memoriam
Chapter 2; Alone
Chapter 3; Furious
Chapter 4; Jealous

Prologue;



Terwijl de zon naar de horizon zakt, kijk ik naar buiten, voor mijn raam zit een rij vogels. Ik zucht een keer moedeloos, het is allemaal grauwkleurig, nergens spat er geel of oranje uit, mijn wereldje lijkt alleen uit sobere kleuren te bestaan.
Boven me klinkt gestommel, Mr. Todd heeft een klant, ik heb hem net nog gezien. Een ongeschoren man, van net iets over de dertig, zijn grijze haar piekt alle kanten uit, en zijn kloffie draagt hij ook al minstens twee jaar lang. Waarschijnlijk heeft hij zich nog veel langer niet gedoucht.
‘Mrs. Lovett. We hebben geen groente of fruit meer. Zal ik wat bij gaan halen nu de markt nog open is?’ Ik knik, blij dat Toby er aan heeft gedacht, ik heb namelijk het idee dat ik halverwege zal instorten, ik voel me de hele dag al niet zo lekker.
Nog een zucht ontsnapt aan mijn lippen, ik draai een rondje met mijn wijsvinger in het stof, daarna blaas ik het weg.
‘Lief. Echt heel erg bedankt dat jij het wilt gaan halen, ik zal wat geld voor je pakken.’ Ik draai me van hem weg en haal de portemonnee uit mijn jurk. Ik grabbel er in en vind een briefje van vijf pond. Dat is wel genoeg om twee ons vlees en wat groente van te halen, de rest heb ik nog wel in huis. Aangezien we door onze goede zaken wel tiendubbel zoveel geld verdienen dan dat we eerst verdienden, kunnen we het ons veroorloven om dingen op te slaan.
Ik geef hem een afgescheurd stuk perkament mee zodat hij kan afvinken wat hij gehaald heeft, daarna loopt hij fluitend de deur uit.
Het is zes uur, ik hoor de grote klok de tijd aangeven, paardenkarren rijden af en aan door de straat, de meeste mensen haasten zich naar huis voor het avondmaal. Ik rek mijn rug even, het is een lange dag geweest.
Met woorden kan ik niet aangeven hoe blij ik ben. Het is eind februari, 1846, de winter is nog niet voorbij. Deze winter was niet streng, het heeft niet eens gesneeuwd, maar de gebeurtenissen die plaats hebben gevonden, zorgen er toch voor dat ik het soms nog wel wat benauwt krijg. Hopelijk zal de komst van de lente, een geheel nieuw seizoen, me ook een nieuwe start geven, samen met een bepaald persoon.
Gelukkig kreeg ik Lucy op tijd de oven in, en is Mr. T er nooit achter gekomen. Toby heeft nadat hij in het riool was gevlucht zijn hoofd gestoten, en daarna heeft hij zichzelf wijsgemaakt dat hij het gedroomd moet hebben. Ik ben er blij om, want Mr. Todd zou hem zo van kant kunnen maken als er een kans bestond dat hij naar de rechter zou gaan.
Weken zijn er over gevlogen, en nu gaan de zaken nog steeds goed. Ik kan gewoon het beste van het beste vlees halen bij de winkel, ik verdien het dubbele terug met mijn klanten, en de klanten van Mr. T, die nu overigens gewoon terug kunnen naar hun familie.
Mensen proeven het verschil niet tussen mensenvlees en dierenvlees, ergens is dat natuurlijk wel een zorgwekkende kwestie, maar ik ben wel wat gewend na de afgelopen twee wintermaanden.

Reacties zijn nog steeds welkom, hier alvast hoofdstuk 1!


Chapter 1; In Memoriam



De klok in mijn winkel tikt door, hij slaat zeven uur, acht uur, op een gegeven moment is het half tien en Toby is nog steeds niet terug. Het baart me zorgen, de markt is allang gesloten. Daarbij is het donderdagavond, nog geen weekend, dus er is ’s avonds ook niet veel te beleven op straat, in het donker.
‘Mr. T?’ roep ik naar zijn slaapkamer. Ik krijg geen antwoord, dat betekent dat hij in zijn eigen winkel is. Mr. Todd gaat namelijk nooit voor twaalven slapen.
Omdat ik weet dat hij me niet zal horen, loop ik de trappen op en klop netjes op zijn deur. Twee hoofden kijken mijn kant op als ik de deur open, ik mompel een excuses en wil de deur sluiten, maar de klant begint tegen me te praten.
‘Oh… ik ben zo klaar, mevrouw.’ Hij staat op van de stoel en betaald Mr. T, daarna pakt hij zijn jas en bedankt de barber nog een keer.
‘Dan zal ik jullie nu alleen laten,’ zegt hij met een knipoog -ik voel mijn wangen gloeien als verse appels in het morgenrood- en daarna loopt hij de trap af.
‘Mr. T?’ Hij bromt wat, ‘Toby is nog niet terug. Zou jij even willen gaan kijken waar hij blijft? Ik heb hem uren geleden richting de markt gestuurd. Als je wilt dan maak ik je zaak schoon in de tussentijd.’ Hij knikt, maar daarna kijkt hij me nog aan, zijn mond gaat open, de woorden liggen op het puntje van zijn tong.
‘Waarom ga je zelf niet kijken?’ Ik had die vraag kunnen verwachten.
‘Omdat het zo koud is, en ik me niet zo lekker voel.’ Hij marcheert naar me toe en legt zijn koele hand tegen mijn voorhoofd, die gloeit.
‘Je gloeit,’ zegt Mr. Todd overbodig. Ik knik, zijn emoties zijn niet af te lezen van zijn gezicht, ik weet niet of hij nu medelijden heeft of het maar vervelend vind dat ik me niet goed voel. In de betekenis van dat hij nu moet gaan in plaats van ik, voordat we misverstanden krijgen.
Plots pakt hij mijn pols en loopt de deur uit, die hij met zijn voet in de posten ramt, hij leidt me mee naar beneden.
‘Mr. T? Alsjeblieft. Ik wil echt de koude straat niet meer op, ik heb het gevoel dat ik ieder moment flauw kan vallen!’ Mr. Todd loopt door, maar niet door mijn winkel naar buiten, maar naar mijn woonkamer. Hij duwt me met een lichte dwang op de bank en steekt de haard aan.
Ik zit verbluft te kijken, terwijl hij veel moeite doet om het vuur aan de praat te krijgen. Als dat gebeurd is zoekt hij in een kast, ik hoor hem rommelen, maar ben te verbaasd om om te kijken. Een deken valt op mijn hoofd, het is een donkergroene sprei, lekker warm in deze tijd van het jaar.
Mr. Todd duwt me ruw liggend op de bank en legt de deken over me heen, hij grijpt naar zijn taille en haalt er een scheermes vandaan. Hij plaatst het langzaam en beheerst tegen mijn keel, het lemmet is koud, ik houd mijn adem in.
‘Als je het waagt om van de bank af te komen, snijd ik je keel door.’ Een schim van een vriendelijke glimlach komt op zijn lippen te staan, daarna vertrekt hij. Niet veel later knalt de deur van mijn winkel dicht, en ik ben zo verbaasd dat ik me pas laat realiseer dat ik niet ademhaal.
Ik moet een paar flinke teugen nemen om weer op adem te komen, ik draai me om, schop mijn schoenen uit en sluit mijn ogen. Meteen zak ik weg in een heel welkome, diepe, donkere slaap.
Het harde gehinnik van paarden laat me opschrikken, het is pikdonker, het vuur smeult nog na. Kleine, oranjekleurige kringen zijn het enige licht, samen met de maan die door de gordijnen schijnt.
Het gerinkel van het belletje boven mijn voordeur houdt me uit mijn slaap, ik ben nog te moe om de geluiden goed op te kunnen vangen, maar het lijkt toch een heel serieus gesprek te zijn.
De stemmen van Mr. T en twee of drie onbekende mannen wisselen elkaar af, naarmate ik niet meer half slaap merk ik dat het een ernstige zaak is. Ik ben niet van plan om me bij hen te voegen, ik wacht af totdat Mr. Todd hier heen komt. Ik bedoel, hij zou toch wel komen kijken? Nadat hij me hier op de bank neergekwakt heeft?
Door al dat gepeins, beginnen mijn hersenen zeer te doen, ik staar nog een tijdje naar het plafond, afwachtend of de mannen misschien vertrekken, maar dat doen ze niet, ze blijven, en voordat ik nog meer kan denken, vallen mijn ogen dicht.
Na wat misschien net een klein half uurtje is, schiet ik overeind, gehinnik van paarden dendert nog na in mijn trommelvliezen en de wielen van koetsen of karren is duidelijk hoorbaar op straat. De gasten zijn vertrokken.
Een zwak licht flikkert in mijn winkel, niet veel later hoor ik het geschraap van een stoel en het licht kruipt naar me toe.
Het silhouet van Mr. Todd verschijnt op de muur, en niet veel later verschijnt de echte variant.
‘Mr. T?’ zeg ik hees, voordat hij ook maar twee stappen in mijn leefruimte heeft gedaan. ‘Wie waren dat? Waar is Toby?’ Er komt geen antwoord, Mr. T loopt naar me toe en gaat ongemakkelijk op een van de fauteuils zitten. Hij zet de lamp op het tafeltje voor de haard neer, en een ijzige stilte daalt als een koude deken op ons neer. Het is doodstil, het enige geluid dat ik hoor is het getik van mijn klok, en op een gegeven moment slaat de klok twaalf keer.
‘Mr. Todd?’ dring ik aan, hij kijkt op, ik zie zijn ogen dof schitteren in de weerspiegeling van het olielampenlicht. ‘Ja?’ zegt hij, zijn lippen nauwelijks bewegend.
‘Wie waren dat?’
‘De nieuwe ordebewaarder en zijn assistenten,’ zegt hij kortaf. Ik ga recht zitten en wacht af tot hij door verteld, als hij dat niet doet besluit ik zelf de vragen maar te stellen.
‘Wat kwamen ze doen? Waar is Toby?’ Hij zucht, en opeens voel ik me niet meer op mijn gemak. Hij kan het toch gewoon zeggen als Toby in zijn bed ligt? Of is er iets ergs aan de hand?
‘Mr. Todd? Waren zij er om je iets over Toby te vertellen?’ zeg ik, mijn stem schiet een paar noten omhoog, mijn ademhaling wordt onregelmatig. Hij knikt, en maakt er verder niet veel woorden aan vuil.
‘W-wat… wat is er gebeurd?’
‘Iemand heeft Toby gevonden,’ Mr. Todd staart naar de muur recht voor hem, alsof hij mij niet aan wil kijken. ‘Dicht bij de kerk. Hij is overvallen… het was een roofmoord. Iemand heeft hem gewurgd, waarschijnlijk met blote handen, daarna is hij er van door gegaan met de spullen die hij bij zich had, vreemd genoeg liet hij dit achter.’ Mr. Todd haalt een kleine portefeuille uit zijn broekzak. Het was de kleine die ik voorheen altijd gebruikte, ik had hem Toby meegegeven vandaag om zijn briefje van vijf pond in op te bergen.
Een enorme steen kruipt in mijn slokdarm, ik kan niet slikken, zelfs niet ademhalen. Mijn ogen lopen onder water, en niet veel later snik ik het uit in de groene sprei.
‘Mrs. Lovett?’ zegt de zachte, beheerste stem van Mr. Todd. ‘Is dit de beurs die je hem meegaf?’ Ik knik, terwijl ik met flinke teugen ademhaal en tegen de bank leun, de tranen biggelen nog over mijn wangen, ik kan niets uitbrengen, ik ben totaal in shock.
‘Wat zat er in? Hoeveel heb je de jongen meegegeven?’ Mijn onderlip trilt, ik repeteer de woorden wel duizend maal in mijn hoofd, maar mijn stem zit vast, ik kan niets uitbrengen.Ik haal nog een keer diep adem, en dan, met een diepgesmoorde stem, zeg ik: ‘Vijf pond.’
En meteen daarna vist Mr. Todd er het verkreukelde geldbriefje uit. Hij kijkt me aan, met een blik die overschaduwd is door koelte, maar achter het koude masker, weet ik zeker dat ik medelijden zie, in zijn sprekende, donkere ogen zie ik medelijden, medelijden die hij heeft met mij.
Hij gaat naast me zitten en slaat een arm om mijn schouders heen. Hij fluistert hees in mijn oor dat het hem spijt, heel zachtjes, en heel onhandig, wiegt hij me heen en weer. Ik kan er niet eens bij stilstaan dat hij me troost.
Seconden worden minuten, en die minuten vlechten zich weer samen tot een heel uur. Het is al de volgende dag, maar voor mij staat de tijd stil. Ik huil niet meer, half opgedroogde, zoute tranen en rode ogen zijn het enige wat nog rest van mijn verdriet. Mr. Todd strijkt over mijn rug, hij lijkt het zelf niet meer te doen omdat het moet, maar meer als gewoonte. Ik kruip nog een keer tegen hem aan, leg mijn hoofd tegen zijn schouder en sluit mijn vermoeide ogen.
Heel langzaam deinen we naar achteren, Mr. Todd zoekt steun tegen de bank, hij zucht een keer en maakt het zich gemakkelijk in deze positie. Zijn rechterarm beweegt, ik voel de spieren in zijn borst meebewegen, en niet lang daarna voel ik het kriebelende deken over me heen vallen.
Ik slaak een diepe zucht en val voor de derde keer die avond in slaap, ik merk niet eens dat het hoofd van Mr. Todd op mijn kruin steunt, en dat hij niet veel later ook vertrokken is naar dromenland.

Ik heb In Memoriam niet vertaald, omdat het volgensmij gewoon een Nederlandse uitdrukking is. Het betekent volgensmij iets van; in herinnering aan.
Hoofdstuk 2. Hij was allang klaar, maar ik schrijf gewoon vrolijk verder en post hier af en toe. Het hoofdstuk heet dus; Alleen


Chapter 2; Alone



Voor de volgende tijden lig ik de hele dag op bed, ik staar voor me uit, naar de muur, naar het plafond of naar de raam. De eerste dagen komt Mr. Todd alleen rond etenstijd, maar naarmate ik er meer en meer als een lijk begin uit te zien, komt hij vaker. Mijn huid is bleek geworden, er zitten donkere, paarse kringen rond mijn ogen van de slapeloosheid, kortom… ik moet er ongelofelijk verschrikkelijk uitzien.
Soms praat –of meer mompelt- hij tegen me, maar daar krijgt hij geen antwoord op, ik moet niets zeggen, nergens aan denken, maar dat lukt niet.
‘Mrs. Lovett?’ het is zondagmorgen, de zoveelste dag. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, wel drie of vier versies van Mr. Todd komen mijn slaapkamer binnen, ik ga rechtop zitten, maar omdat ik op brood en water leef (iets waartoe hij me gedwongen heeft) wordt het zwart voor mijn ogen en lig ik net zo snel weer plat.
Mr. Todd heeft een fors ontbijt meegenomen, het ziet er naar uit dat hij een ei gebakken heeft, met geroosterd brood en vers geperste sinaasappelsap. Ik grimas, en doe snel alsof ik slaap, eten… daar staat mijn hoofd nu echt niet naar.
Ik hoor dat hij het dienblad neerzet, heel zachtjes, alsof ik van breekbaar porselein gemaakt ben, helpt hij me overeind, duf zit ik rechtop, steunend tegen mijn bed, mijn ogen draaien in hun kassen.
Als Mr. Todd het glas sinaasappelsap tegen mijn lippen drukt, schud ik nee. Zijn ogen schitteren boosaardig.
‘Drink op!’ Ik schud nee en blijf dat doen, eigenwijs als ik nu ben, en hij zet het glas terug.
‘Nellie, nu wil ik dat je goed naar me luistert!’ Zijn stem wordt zwaarder, hij gaat harder praten. Ik schrik wakker, hij heeft me bij mijn voornaam genoemd –of tenminste een versie ervan-, dat heeft hij nog nooit gedaan. ‘Ik weet hoe het voelt om iemand kwijt te raken waar je zielsveel van houdt. Ik heb dat ook meegemaakt, maar ik ben ook niet weg gaan kwijnen op mijn bed, ik heb wraak genomen en ben doorgegaan. Dus ik wil dat jij dat ook doet.’ Hij rammelt me door elkaar, en plots begin ik weer te huilen. Als ook deze huilbui voorbij is, staar ik hem aan. Hij ziet er ook niet al te best uit, donkere kringen, een huid die op was lijkt, en een duffe blik, het ziet er naar uit dat hij ook weinig tot niet geslapen heeft de afgelopen nachten.
Nog een paar dagen gaan voorbij, het gaat steeds de goede kant op, alleen als we hem begraven wellen de tranen weer op. Mr. Todd slaat weer zijn arm om me heen en nadat het gat dicht gegooid is, gaan we op een oud houten bankje zitten.
Een lange stilte daalt neer, Mr. Todd kijkt strak voor zich uit terwijl ik mijn hoofd ophef naar de hemel. Het ziet er naar uit dat we vanavond niet zo’n best weer krijgen, donkerpaarse stapelwolken komen vanuit het zuiden, er staan weinig tot geen wind, en de zon is in geen velden of wegen te bekennen.
‘Gaat het?’ Meteen zit ik weer recht en kijk naar Mr. T, hij kijkt me aan, met zijn eeuwige norse blik, ik knik, en hij staat op. ‘Voel je je ook beter?’ Ik knik nog een keer, hij knikt ook en vraagt of ik mee loop.
Ik voeg me bij hem en vlecht mijn arm door de zijne. Zwijgend lopen we door de straten, het is niet druk, het is midden op een werkdag, iedereen is hard aan het werk, binnenshuis of buitenshuis.
Thuis aangekomen ga ik naar de woonkamer en Mr. Todd naar zijn eigen optrekje, ik pak een boek en nestel me op de bank, voor de warme haard.
Omdat ik helemaal verdiept ben in mijn boek merk ik niet dat Mr. Todd in mijn woonkamer staat, nadat hij zeker drie keer heeft moeten kuchen, kijk ik om.
‘Oh. Mr. T, ik had je niet gehoor-‘ mijn adem stokt in mijn keel als ik hem zie, hij heeft zijn spijkerjas aan, en de tas -die hij bij zich had toen ik hem vier of vijf maanden geleden voor het eerst zag- heeft hij om een schouder hangen. Het ziet er naar uit dat hij gaat vertrekken.
‘W-w-‘
‘Ik vertek,’ zegt hij koel. ‘Ik vertrek uit Londen.’ Er valt een stilte, waarin ik hem alleen maar aan kan gapen.
‘Het is te gevaarlijk. Het is allemaal te toevallig, als iemand alles nagaat komen ze te gemakkelijk bij mij uit.’
‘Je…wat?’ Als vanzelf stop ik met ademen, ik heb het zelf niet in de gaten, totdat ik met een enorme klap achterover val en alles zwart wordt.
Mijn ogen schieten open als ik iets kouds tegen mijn wang voel, ik adem jachtig en kijk om me heen. Eigenlijk had ik net zo goed mijn ogen dicht kunnen doen, want het is stikdonker.
Ik voel de aanwezigheid van een ander, een zachte ademhaling is duidelijk hoorbaar links van me.
‘Mr. T?’ fluister ik hoopvol. ‘B-ben jij dat?’ Ik voel een hand op mijn schouder, en van opluchting krijg ik een glimlach op mijn gezicht.
Een kort gerommel, en niet lang daarna knijp ik mijn ogen dicht tegen het zwakke licht van een olielamp.
‘Kom voorzichtig overeind zitten.’ Ik knik, en als ik eindelijk in een comfortabele houding zit zucht ik diep.
‘Denk je dat alles je nu weer lukt?’ Opnieuw knik ik, een zwakke glimlach speelt op mijn lippen.
‘Mooi dan.’ Hij pakt mijn hand vast, een schim van een onhandige lach laat zijn lippen omkrullen. ‘Het ga je goed, Mrs. Lovett.’ Ik open mijn mond, hij staat op, kijkt me niet meer aan, en loopt mijn kamer uit. Zijn reisspullen op zijn rug.
Even later klinkt het gerinkel van het belletje waar hij altijd zo’n enorme hekel aan heeft, en dat is het laatste wat ik van Mr. Todd hoor.
Een verstikkende deken plaatst zich op mijn mond, ik ben alleen… helemaal alleen. Nu Mr. Todd zijn wraak heeft gehad, vertrekt hij uit Londen, vlucht hij, gaat hij weg van mij.
Mijn lip begint te trillen, en de geluidloze tranen biggelen over mijn bleke wangen, ik voel me als een gescheurd blad, de ene helft is opgegeten door een hert, en de andere ligt er nog eenzaam. Ik ben niet meer compleet.
Langzaam begin ik niet meer geluidloos te huilen, ik duw mijn gezicht tegen het kussen aan, hopend dat dit mijn verdriet stilt, maar helaas… het gemis blijft ook als de tranen op zijn. Ik had zo gehoopt dat ik dit nooit meer mee hoefde te maken, het is dit keer sterker dan bij Albert. Al moet ik er wel bij verklappen dat ik bij Albert het verwachtte, hij was zo enorm breed, dat kon gewoon niet goed voor de gezondheid zijn, en aangezien hij niet kon afvallen omdat hij niet eens kon lopen van de jicht was het al helemaal een doodlopende zaak.

De hele dag lig ik op de bank, weer starend naar alles in mijn kamer. Hele dagen lig ik er, na anderhalve dag knort mijn maag om voedsel, ik geef er niet aan toe. Ik ben verdrietig, leeg, maar ook woedend, als er iemand ooit bij mij een huiszoeking komt doen ben ik degene die letterlijk hangt! En Mr. Todd zit dan in het buitenland. Wat een lafaard! Mijn pas gevulde traanbuizen worden weer leeggeknepen.
Een halve dag verder, is de drang naar voedsel sterker dan mijn drang om juist niet te eten. Als ik in alle lades en kasten heb gekeken, moet ik tot de conclusie komen dat ik niets meer in huis heb. Met een enorme zucht grijp ik mijn portemonnee en loop zonder nog verder om te kijken naar buiten.
De frisse lucht zorgt er voor dat het in mijn brein wat minder stoffig wordt, maar toch kijk ik met een sombere bril de wereld in, alles is grijs, en dat terwijl het eerst nog allemaal rozengeur, maneschijn en kleur was. Ik zucht een keer diep, en stap flink door, vandaag is er geen markt, vandaar dat ik veel verder moet lopen om iets eetbaars te vinden. Er zijn genoeg eetgelegenheden, maar dat is niet wat ik op dit moment nodig heb. Het is nu vrijdag, normaal was ik op donderdag gegaan, de markt is veel dichterbij dan de haven. Nog een zucht, aan het einde van de dag ben ik terug met eten, en heel pijnlijke voeten.
Ik heb mezelf eigenlijk voorgenomen om niet naar Mr. Todds voormalige zaak te gaan, maar iets heel diep in me trekt me er gewoon heen.
Als ik daar boven sta, begin ik weer te huilen, alles is weg. De foto’s, zijn spijkjack, de tas. Ik sluit mijn ogen en twee dikke tranen vinden hun weg over mijn wang, waarna ze even aan mijn kin bungelen, om daarna tussen de richels in de vloer te verdwijnen.
Ik wil me net omdraaien als ik –mijn ogen nog afvegend- iets opmerk. Er ligt nog een van zijn messen op de tafel, helemaal weggestopt. Mr. Todd is het vergeten.
Langzaam loop ik er heen, behoedzaam zet ik mijn voeten neer, alsof ik… als ik te veel geluid maak, opgegeten word door een beer, of iets in die trant. Voorzichtig raak ik het lemmet aan, het is koud, maar toch heel dierbaar. Het herinnert me aan Mr. Todd, van wie ik verder niets heb, geen foto’s of spullen, ik houd het.
Diep in mijn achterhoofd zit nog een andere gedachte, misschien keert Mr. Todd terug naar hier om zijn mes te halen, hij laat zijn ‘vriend’ toch niet zomaar achter? Ik besluit het vanaf nu altijd bij me te hebben.
Eenmaal weer beneden aangekomen maak ik wat eenvoudig eten klaar en plof op een bankje neer. Met een zucht neem ik een hap, ik merk niet eens wat ik eet, mijn hersenen geven me maar een beeld door. Een man met wild, zwart met wit haar, een bleek gezicht, donkere ogen met paarszwarte kringen er om heen, het perfectste gezicht dat ik ooit gezien heb, en waarschijnlijk ook nooit meer zal zien.

NaNoWriMo is afgelopen, ik heb het niet gehaald maar ben toch best ver gekomen. Hier weer een nieuw hoofdstuk. Bedankt voor de reacties die gegeven zijn de vorige keer! Ik laat het nu gewoon zo staan, eerst deed ik de alinea's die het forum vanzelf maakt weg, maar nu laat ik ze staan. Heeft iemand daar problemen mee?
Furious=woedend

Chapter 3; Furious



Twee dagen later, en nog steeds geen spoor. Toch houd ik zijn mes nog altijd bij me, ik leg het elke avond onder mijn kussen, het herinnert me aan hem. Ik wil hem niet vergeten, en dat terwijl hij mij waarschijnlijk al lang vergeten is. Het doet pijn, ik heb zoveel voor hem gedaan, hielp hem bij het door mij bedachte plan, liet hem gratis wonen in mijn huis, terwijl ik zelf ook nog geen tien pond had, ik moest iedere penny omdraaien voordat ik hem kon uitgeven.
Met die treurige gedachten val ik in slaap, enge dromen vol Mr. T’s die me keer op keer verlaten, maar telkens op een andere manier. Ik schrik wakker, badend in het zweet, een echo bereikt nog net mijn oren, ik ben wakker geworden van mijn eigen gegil.
Ik durf niet meer te gaan slapen, uren lig ik wakker. Ik zie het twaalf uur worden, half twee, vier uur. Mijn ogen vallen bijna dicht, ik geef me bijna over aan de lonkende duisternis.
Dan schieten mijn ogen open, zacht getik, buiten, menselijke voeten lopen beheerst de trap op naar de winkel van Mr. Todd.
Mijn hart begint sneller te slaan, kortademigheid treedt op en als een lijkbleek standbeeld blijf ik liggen.
Het gekraak is nu recht boven me, iemand is de kamer aan het inspecteren, ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen, bang dat de persoon het hoort.
Behoedzaam klim ik uit bed en beweeg me naar de deur, secuur oplettend dat ik niet op een krakend stuk vloer ga staan. Ik krijg het voor elkaar de deur te openen zonder dat deze gaat kraken of piepen, en glip naar mijn winkel.
Het is aardedonker, zelfs geen sterren, maan of eerste zonnestraal die me een beetje helpt, het is donker. Mijn ogen moeten minstens een halve minuut wennen voordat ik me weer verder kan voortbewegen.
Tastend gaat mijn hand over het blad van mijn werktafel, planken, deeg, en dan vindt mijn hand te deegroller. Ik hoor het gekraak van de buitentrap, de persoon keert terug.
Ik verstop me zo snel mogelijk achter mijn werkbank, de deur van mijn winkel gaat kraken open, en klein gerinkel van het belletje boven de deur is hoorbaar, voor de rest is het muisstil, zelfs geen krekel of muis maakt geluid.
Ik zie helemaal niet wie het is, het is een volwassene, dat is duidelijk, maar of het een man is of een vrouw, een lang of een klein persoon, ik kan er alleen maar naar gissen.
Hij komt naar me toe, langzaam ga ik rechtop staan, het is zo donker, hij kan mij ook niet zien.
Hij tast, net als ik net, over het tafelblad, daarna draait hij zich om en loopt terug, en nu grijp ik mijn kans.
Geluidloos haal ik uit en knal hem minstens vier keer op zijn hoofd met de deegroller, een harde brul (duidelijk van een man) ontsnapt en ik laat de roller pardoes uit mijn hand vallen terwijl ik ook gil. De gedaante valt op zijn knieën.
‘M-Mr. Todd? Ben jij dat?’ Geluk klinkt door mijn stem, ik kniel en vlieg hem zonder na te denken om de hals. Hij duwt me van zich af en staat op, ik steek een lamp aan, en niet lang daarna baden we samen in een oranjerode gloed.
‘Ben je helemaal gek geworden!’ Mr. Todd wrijft over zijn achterhoofd, ik geef geen antwoord, ik kan hem alleen maar aanstaren.
‘Kan ik dat ook niet aan jou vragen?’ kaats ik terug. ‘Het is wel heel makkelijk om je buurvrouw achter te laten en er zelf vandoor te gaan. Heb je er dan geen seconde bij nagedacht dat ik opgehangen zou worden als bekend werd wat er gebeurd is met al je gasten? Of kon het je gewoon niets schelen?’
Mr. Todd antwoordt niet, maar kijkt me nog steeds woedend aan, ik kijk net zo hard boos terug, met de tranen nog in mijn ogen. Beide staan we op, ik zet mijn handen in mijn zij.
‘Ik kom alleen mijn mes halen, dat is alles.’
‘Die stomme messen? Is dat alles? Geef je dan alleen maar om een paar glimmende, scherpe stukken ijzer?’ Hij opent zijn mond, maar ik ben nog lang niet klaar met tieren.
‘En geen geratel over vrienden. Die messen kunnen niets terug zeggen, hebben zij je wraak bedacht? Hebben zij je geholpen met bedenken van plannen, of hebben ze je ooit ergens van weerhouden zoals ik dat deed?’ Ik trappel met mijn voet, de tranen glijden nog steeds over mijn wangen, mijn stem klinkt gesmoord. ‘Ik ben de enige die weet wie je werkelijk bent, voor de rest van de wereld zul je altijd een gesloten boek zijn, bij mij kun je als enige al je verhalen of gedachten kwijt.’ Mr. Todd kijkt me woedend aan.
‘Die messen hebben mij geholpen de rechter te doden,’ snauwt hij me toe, zijn ogen flikkeren woedend.
‘Ik heb je hier laten wonen, als ik dat niet had gedaan had hij nog geleefd. Je hebt het mede aan mij te danken dat hij dood is!’
Mr. Todd kapt het onderwerp af en begint ergens anders over.
‘Natuurlijk heb ik er wel aan gedacht dat je opgehangen zou worden, maar je had toch zelf ook weg kunnen gaan. Jij hebt immers net zo veel schuld, jij bedacht dat plan!’
‘Als jij Pirelli niet gedood had was ik niet op dat plan gekomen. En dat jij dan ook nog zo gek was om dat plan uit te voeren zegt meer over jou dan over mij!’
‘Jij hielp net zo hard mee!’ schreeuwt hij me toe. ‘Jij zat hier elke avond het vlees te malen, dat is toch hetzelfde?’
Een snijdende stilte daalt neer, ik adem woest in en uit.
‘Ik haat je! Je bent een egoïstische kwal die alleen aan zijn eigen hachje denkt! Lucy draait zich om in haar graf als ze je zo ziet!’
‘Lucy had nooit een plan als dat van jou bedacht!’ snauwt hij terug, ik zie dat het hem pijn doet dat ik hem op zo’n manier aan Lucy herinner, het kan me niets schelen, ik kan op dit moment totaal geen medelijden met hem hebben.
‘Nee. Dat had ze nooit gekund, dat klopt. Want onder die gouden haren-‘ ik veegde ijdel een krul bruin haar naar achter ‘-zat niets! Wat wil je ook van een vrouw die niet antwoordt op de bloemen van de rechter, maar zo gauw de ordebewaarder vertelt dat de rechter spijt heeft wel mooi mee gaat en haar kind achterlaat!’ Mr. Todd is doodstil. ‘Elke ziel hier in Londen weet dat rechter Turpin nooit ergens spijt van heeft. Iedereen weet dat zo gauw hij zijn oog op een vrouw heeft laten vallen, ze zo snel mogelijk mijlenver weg moet zijn met haar dierbaren. Iedereen wist dat ook, toentertijd. En ze ging gewoon mee, als een mak lammetje! Gelovend dat hij berouw had, hij had net zo veel berouw als dat zij hersenen had die ze verstandig gebruikte, ik wens het haar echt niet toe dronken gevoerd te worden, en daarna verkracht te worden temidden van een bal, maar het is wel haar eigen domme schuld!’
Mr. Todd haalt uit, de brandende pijn op mijn wang voelt aan alsof er een withete tang tegen aan is gehouden. Ik gil, en de tranen springen opnieuw in mijn ogen.
‘Ik wil je nooit meer zien!’ gil ik hem toe, waarna ik naar buiten ren in mijn nachtkleding. Mijn blote voeten slaan pijnlijk tegen het koude, stenen trottoir, maar ik voel het niet. Ik voel de brandende pijn van zijn hand op mijn wang, hoe dúrft hij!
Verschillende andere emoties maken zich meester van me, woede, dat deels vervangen wordt door spijt, mijn woorden waren veel te fel geweest, respectloos tegenover Mr. Todd en Lucy, en natuurlijk verdriet, verdriet om hetgene wat ik net tegen Mr. T heb gezegd. Het kleine beetje vreugde dat ik voelde toen hij terug was, dooft als een kaars zonder zuurstof.
Mijlen verder stop ik pas, mijn voeten zijn rood van de kou, mijn handen zijn net ijspegels en de tranen rollen nog steeds over mijn wangen.