van xIMISSYOU ma 10 aug - 21:01
Er was een nieuw project ingeschakeld op school om het contact met de jongeren van de openbare school te verbeteren. Het penvriendproject noemden ze het. De naam alleen al zei genoeg, vond Daphne. Ze zuchtte en staarde naar haar lege cursusblad. Wat moest ze nu aan een vreemde gaan schrijven. Ze keek even naar het blad van haar beste vriendin, waar immers al één woord op stond. Haar blik gleed naar de leerkracht, die druk aan het verbeteren was. Hij wierp een blik op de klas en leek niet te merken dat iedereen niet aan het pennen was.
‘Meneer?’ Daphne stak haar hand in de lucht.
‘Ja Daphne?’ Hij keek verstoord op.
‘Wat moeten wij nu aan een vreemde gaan schrijven, ik bedoel, ik ken hem/haar niet eens!’ Protesteerde ze.
‘Schrijf gewoon wie je bent.’ Mompelde de leerkracht en hij leek zijn bladeren opnieuw leuker te vinden. Daphne wierp hem een vernietigende blik toe en haalde een wilkeurige balpen uit haar pennenzak.
‘Hallo onbekende,
Ik ben dus Daphne. Ik vind dit een volstaand idioot idee, nou ja. Prettig is anders. Maar ja, we zullen wel zien. Misschien bewijs jij me het tegendeel?’
Ze bekeek het eigenlijk te korte tekstje en vouwde het papiertje op om het vervolgens in de envelop te stoppen.
‘Ik ben klaar meneer!’ Gilde ze door de klas. Iedereen keek haar verbaasd aan. Natasha, haar beste vriendin greep de dichtgeplakte envelop uit haar handen en wilde hem open scheuren.
‘Tash, nee!’ Zei ze terwijl ze haar stem ietsje verhief.
De leerkracht keek op en keek de twee giechelende meisjes fronsend aan.
‘Meisjes, hou daar onmiddellijk mee op! En Daphne, geef je brief maar even aan mij.’ Zijn stem bulderde door de klas. Daphne stak haar tong naar Natasha uit en liep naar de leerkracht toe. Hij wilde de brief open maken maar Daphne hield zijn handen stil.
‘Meneer, dat mag niet.’ Fluisterde ze hem toe en ze boog zich een klein beetje naar hem toe waardoor haar zwarte lange lokken naar voren vielen. Ze streek met haar vinger over de hand van de leerkracht, op de brief. ‘U hebt privacy verzekerd.’ Voegde ze er nog aan toe voor ze naar haar plaats terug keerde. Ze had geen zin in een preek, over dat leerlingen leerkrachten zo niet mochten behandelen, dat ze respect moesten hebben voor hen en al dat andere gezeur. Deze arme jongen wist niet eens te reageren door haar onverwacht, intiem gedrag. Daphne glimlachte lichtjes terwijl ze haar hoofd schudde. Enkele leerlingen keken verbaasd naar hun leraar, die nog steeds beduusd naar zijn hand staarde. De bel haalde hem immers uit zijn gedachten en hij stak de brief in zijn tas. Daphne stak haar boeken in haar tas en gooide die over haar schouder. Ze keek Natasha afwachtend aan. Zij was veel trager en deed er steeds dubbel zo lang over om haar tas te vullen. En dan in het bijzonder als ze les hadden van hun 21 jarige leerkracht, Steven. Ze was smoorverliefd op hem en wilde er alles aan doen om hem op te vallen. Ze lette daarom goed op, deed haar best om goede punten te halen en deed alles wat hij haar vroeg. Daarom mocht zij ook vaak de klas uit om wat voor hem te gaan halen of wat weg te brengen. Daphne kon haar op die momenten de klas zien door zweven. Daphne was immers totaal het tegenovergestelde van haar vriendin. Ze zat op de arme jongen zijn kap en bracht hem steeds in de war. Zelf wist ze niet hoe ze het deed maar ze vond het alleszins niet erg. Wie viel er nu niet op zo’n knappe jongen die maar drie jaar ouder was. Ze grijnsde naar Gregory die haar een schouderklopje gaf.
‘Tash, doe nu eens verder. Ik wil voor de laatste bel nog op het pleintje staan.’ Mompelde Daphne.
‘Je weet toch…’ Begon Natasha maar Daphne legde haar vingers op haar lippen.
‘Zeg nu niet dat je hem nog steeds ziet zitten?’ Zuchtte ze en ze rolde wanhopig met haar ogen.
Natasha knikte verlegen en gooide eindelijk haar tas over haar schouder. Daphne liep het lokaal uit maar stond abrupt stil als Steven haar naam riep. Natasha botste met een gil tegen haar op. Haar ogen werden groot en jaloers keek ze naar Daphne die het lokaal terug in liep.
‘Ik wens zo niet behandelt te worden.’ Zei de jongen met een dreigende stem.
Daphne zuchtte en rolde met haar ogen. ‘Je word net als alle andere leerkrachten Steven.’ Fluisterde ze. Ze keek over haar schouder naar haar beste vriendin die wild haar hoofd schudde. Daphne wist dat geen haar op Stevens haar eraan dacht om net als de andere leerkrachten te worden. Daarom mochten leerkrachten hem ook bij zijn voornaam noemen, uitgezonderd als de directie in de buurt kwam. Dan was het gewoon meneer.
‘Je weet dat ik dat niet word en wil worden maar ik moet wel binnen de regels blijven. Dat weet je.’ Zei hij, zijn stem trilde een beetje.
‘Sorry voor mijn gedrag meneer, ik zal erop letten.’ Zei ik als ik de hakken van de directeur hoorde aankomen.
‘Je kunt gaan. Maar let erop!’ Hij begreep haar en verhief zijn stem een beetje en deed alsof ze gestraft was. Daphne knikte en stond even stil als mevrouw de directeur binnen kwam stappen.
‘Dag mevrouw.’ Groette ze, voor ze het lokaal verliet.
Index
