Bloed

Bloed
Een Bloederige Baron fanfiction

Ik heb de Bloederige Baron nooit echt een sympathiek personage gevonden, tot ik op YouTube een clipje tegenkwam dat iemand over het verhaal van de Bloederige Baron en de Grijze Dame gemaakt had, met beelden van de BBC-serie van Robin Hood. (Wie geïnteresseerd is, vindt hier de video, jammer genoeg zonder geluid, omdat de maker problemen had met copyright of zo, bevat spoilers voor seizoen 2 van Robin Hood.) In elk geval werd de Bloederige Baron een stuk interessanter toen hij niet meer de oude vent uit de film was, maar de knappe Richard Armitage/Guy of Gisborne. XD Meteen leek het voor mij ook een stuk logischer. Ik begon me af te vragen wat de Baron er kan toe gedreven hebben om de vrouw van wie hij hield te vermoorden. Was Helena wel zo onschuldig als je zich voordeed wanneer ze haar verhaal aan Harry vertelde? Waarom vroeg Rowena net aan de Baron om Helena terug te halen? Wie was de Baron eigenlijk?
Deze vragen en nog wel een paar heb ik proberen te beantwoorden in mijn verhaal. Het is geschreven vanuit het standpunt van de Baron, die ik Crispin genoemd heb. Ik heb mij proberen voor te stellen hoe het leven op Zweinstein in de tijd van de Baron en Helena was, wie er allemaal woonde. Het was de tijd van de Stichters en hun kinderen, van de ruzie tussen Zwadderich en de anderen.

Ik weet dat ik inconsequent ben geweest met het gebruik van de namen. Ik heb ervoor gekozen om de Nederlandse namen te gebruiken, maar toch schrijf ik Salazar in plaats van Zalazar. Dit heb ik zo gedaan omdat ik de naam Zalazar vreselijk vind klinken en Salazar gewoon beter bij mijn visie op het personage past. De 'S' maakt de naam sterker, of zoiets. Salazar klinkt als een rijzige man die gezag en macht uitstraalt. Zalazar klinkt als een kleine, luie dikkerd die niet helemaal goed bij zijn hoofd is. Verklaar mij gek, maar mijn ergernis tegenover de naam Zalazar was veel groter dan mijn tegenzin om tegenover het gebruik van een kleine inconsistentie. Verder doe ik ook gewoon graag moeilijk. Dat is een hobby van mij.

Verder heb ik een beetje geëxperimenteerd met de flash backs door ze in de tegenwoordige tijd te zetten, terwijl de rest van het verhaal in de verleden tijd staat. Ik ben dat eens in een boek tegengekomen en die manier van werken beviel me wel, dus wou ik dat zelf ook eens proberen. Laat het mij gerust weten als je het maar niks vindt. Flashbacks zijn ook in een ander lettertype, voor de duidelijkheid.

Mijn hoofdstukken hebben geen titels, aangezien het eigenlijk eerder een doorlopend verhaal is dat ik in verschillende delen post. Eigenlijk zit het ergens tussenin een one-shot en een lang verhaal. Ik post dus ook geen hoofdstukkenoverzicht, maar wie het wil weten: er zijn dertien hoofdstukken (en dat is puur toeval XD).

Reacties zijn uiteraard altijd welkom.

Zachtjes trok hij aan de teugels om zijn paard in te houden toen hij bij de rand van het bos aankwam. Even aarzelde hij. Achter hem waren de met zonlicht overgoten groene heuvels, met weilanden en akkers. Het bos voor hem zag er donker en dreigend uit. Hij vond het moeilijk om te geloven dat hij haar werkelijk hier zou vinden. Als het bos hem al enigszins angst aanjaagde, zou zij zich hier dan werkelijk schuil durven houden? Anderzijds wist hij dat ze geen angsthaas was, in tegenstelling tot die Huffelpuf-kinderen. Zij was een volbloed heks en de naam die ze droeg waardig. Ze was ook intelligent en misschien had ze net gekozen voor een schuilplaats die mensen die naar haar op zoek waren, af zou schrikken. Bovendien hadden verschillende bronnen de informatie die hij had, bevestigd. Na al die weken zoeken, leek het erop dat hij haar eindelijk op het spoor was gekomen. Hij zou nu niet terugkeren omdat het bos er een beetje eng uitzag. Hij was geen lafaard. Hij was dan misschien geen Griffoendor, maar dat wilde niet zeggen dat hij lafhartig was. Hij was verdorie de enige die de moed had gehad om haar te gaan zoeken. Hij klakte even met zijn tong om zijn donkerbruine hengst aan te sporen en stapvoets betraden ze het woud. Al snel werden ze beiden door de duisternis opgeslokt.

((Ik weet dat ik de hoofdstukken vrij snel na elkaar post, maar dat doe ik bewust, aangezien ik denk dat het beter is om het verhaal min of meer in één keer door te lezen.))

Hoe verder hij doordrong in het woud, hoe minder zonlicht er in slaagde om tussen het dichte bladerdek door te dringen. De schaduwen werden steeds dichter en leken op den duur een eigen leven te gaan leiden. Onmogelijk om uit te maken welke schaduw er door welke tak veroorzaakt werd. De enige geluiden waren afkomstig van het geritsel van de bladeren. Elke tak die brak onder de hoeven van zijn paard, deed hem opschrikken. Geen enkel geluid wees erop dat er buiten de bomen en de planten leven was in het bos. Niet het gefluit van vogels. Niet het vrolijke gezoem van bijtjes of andere insecten. Hij kreeg het gevoel dat hij en zijn paard de enige levende wezens waren in het bos. Toch moest er nog minstens één ander levend wezen zijn. Zij moest hier zijn. Dat moest gewoon. Waarom ze zich verborg op een godverlaten plaats als dit, wist hij niet, maar waar ze ook was, hij zou haar vinden. Al bevond ze zich temidden van een ijswoestijn. Om haar terug te zien, om haar terug naar huis te brengen, zou hij alles willen riskeren. Nadat zij vertrokken was, had Zweinstein het grootste deel van zijn aantrekkingskracht op hem verloren. Het was enkel omdat Salazar Zwadderich al zijn invloed op hem had aangewend om hem te doen blijven, dat hij haar niet achterna was gegaan. Zelfs Salazar had hem echter niet kunnen tegenhouden om te gaan toen Rowena Ravenklauw hem vroeg om haar dochter te zoeken. Hij had zijn paard opgezadeld en was meteen vertrokken. Hij had haar spoor doorheen heel Europa gevolgd, tot hij uiteindelijk in dit donkere woud in Albanië was terechtgekomen, waar ze nog niet zo lang geleden door een paar mensen was gezien. Zijn hart ging een beetje harder kloppen bij het idee dat hij haar weldra zou terugzien en ook zijn ademhaling versnelde lichtjes. Ze was niet ver meer. Hij voelde het.

Plots brak het zonlicht door een opening in het bladerdak. Hij hoorde haar voordat hij haar zag en hield zijn paard in. Onzichtbaar in de schaduwen van de bomen keek hij toe hoe ze neuriënd bosaardbeitjes plukte op een open plek in het bos. Zonnestralen dansten om haar heen en gaven haar een gloed, alsof ze een fee was. Haar schoonheid leek wel bovennatuurlijk en deed zijn adem stokken in zijn keel. Ze was nog mooier dan hij zich kon herinneren. Zonder zijn blik van haar af te wenden, betoverd als hij was, steeg hij in één beweging af van zijn paard. Ze leek te horen hoe zijn laarzen de bosgrond raakten, want ze keek op, maar het felle zonlicht op de open plek moest haar wel blind maken voor alles wat zich in de donkere schaduwwereld van het woud afspeelde. Ze ging verder met het plukken van aardbeien, maar aan het feit dat ze niet meer neuriede wist hij dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde.
Langzaam knoopte hij de teugels van zijn paard vast aan een tak en trok toen zijn zwarte leren handschoenen uit. Hij moest met zijn ogen knipperen tegen het zonlicht toen hij uit de schaduwen trad. Het gras op de open plek dempte zijn voetstappen en ondanks haar verhoogde waakzaamheid slaagde hij er in om haar ongemerkt te naderen. Pas toen hij zijn hand uitstak om ook een aardbei te plukken, schrok ze op en sprong ze overeind.
“Sir Crispin!” riep ze uit toen ze hem herkende. Een angstige blik lag in haar ogen.
“Helena,” was alles wat hij wist uit te brengen, overmand door de emoties van het weerzien.
“Wat… wat doe jij hier?” vroeg ze en het klonk beschuldigend. “Hoe heb je mij gevonden?”
“Je moeder heeft me gestuurd,” zei hij terwijl hij een stap naar haar toe deed. Tot zijn verbazing deinsde ze achteruit.
“Wel, zeg haar maar dat ze niet moet denken dat ze haar diadeem zomaar terugkrijgt,” zei Helena hooghartig. “Dat ze hem zelf maar komt halen.”
“Diadeem?” vroeg Crispin verwonderd. “Welke diadeem?”
“Mijn moeders diadeem, natuurlijk.”
“Wil je zeggen dat… dat jij je moeders diadeem gestolen hebt? Dat Rowena Ravenklauws diadeem niet meer in haar bezit is?”
De diadeem van Ravenklauw was een voorwerp dat de wijsheid van ieder die het droeg zou vergroten. Iedereen ging ervan uit dat de wijze oude vrouw hem in haar bezit had, maar blijkbaar was dat niet meer zo.
“Inderdaad. Ik heb hem meegenomen toen ik van Zweinstein vertrok,” zei Helena. “Jij wist dat niet?”
“Nee, en ik denk dat niemand dat weet, zelfs de andere stichters niet. Misschien heeft ze het aan Helga of Goderic verteld, maar Salazar weet in elk geval van niets.”
“Maar als ze jou niet gestuurd heeft om de diadeem terug te halen, waarom dan wel?”
“Om jou terug te brengen,” was zijn antwoord.
Helena lachte vreugdeloos. “Onzin,” zei ze.
“Je moeder is ernstig ziek,” vertelde hij. “De Helers kunnen niets doen. Ze heeft waarschijnlijk niet meer zo lang te leven. Ze wil je terug zien voor ze sterft.”
“En waarom zou ze dat willen?” vroeg Helena, onaangedaan door het nieuws dat haar moeder op sterven lag. Crispin was verbaasd door haar emotieloosheid. Hij had verwacht – of misschien gehoopt – dat hij haar zou moeten troosten, dat ze snikkend in zijn armen zou vallen, maar niets was minder waar.
“Ze… Ze is je moeder,” zei hij.
“Wel, als ze ooit ook maar iets van moederlijke gevoelens voor mij getoond had, was ik nooit weggelopen. Het enige wat ze wil is triomferen over mij omdat ik terug kom, omdat ik me buig voor haar wil. Ze wil me dwingen om mijn ongelijk toe te geven en om haar de diadeem terug te geven. Dat kan ze mooi op haar buik schrijven.”
Voor Crispin nog iets over het onderwerp kon zeggen, nam ze opnieuw het woord.
“Dus jij bent van Zwadderichs knechtje nu dat van mijn moeder geworden. Gefeliciteerd met je promotie,” zei ze sarcastisch. “Straks ga je me nog vertellen dat je net als zij een modderbloedjesvriend geworden bent. Of stond dat niet in de taakomschrijving?”
“Ik ben nog steeds Salazars rechterhand,” zei hij met gekrenkte trots en hij probeerde haar spottende blik te negeren. Hij weigerde om een knechtje genoemd te worden. Hij was de vertrouweling van Salazar Zwadderich, geen ordinaire dienaar. “En ik walg van modderbloedjes en modderbloedjesvrienden. Dat zal altijd zo blijven; dat weet je best.”
“Ik merk dat je nog geen haar veranderd bent,” zei Helena. “Je weet wat je mijn moeder kan zeggen: ik kom niet terug. Goede reis nog.”
Hiermee beschouwde ze hun gesprek duidelijk als beëindigd. Ze nam haar mandje met aardbeien, draaide zich om en liep met grote passen van hem weg, het bos in.

Even bleef Crispin als aan de grond genageld staan. Hij snapte niets van haar gedrag. Dat ze niet terug wilde gaan voor haar moeder, begreep hij nog wel, maar waarom wilde ze niet met hem praten? Ze kon toch niet denken dat hij niets meer voor haar voelde? Niet nu zijn hart nog voller van haar was dan het ooit geweest was.
Hij kwam weer in beweging, rende haar achterna. Een scherpe tak striemde over zijn gezicht en haalde het open, maar hij voelde het amper. Hij kon enkel aan haar denken. Hij wilde haar niet opnieuw verliezen, maar ze leek sneller te gaan dan hij verwacht had. Wellicht kende ze het bos ook veel beter dan hij, waardoor ze sowieso in het voordeel was.
Uiteindelijk haalde hij haar in. Hij greep haar arm vast en draaide haar met haar gezicht naar hem toe.
“Helena,” zei hij smekend.
“Crispin, laat mijn arm los,” zei ze kil en ze probeerde zich los te rukken. Hij verstevigde zijn greep, bang dat ze opnieuw zou weglopen.
“Helena, luister naar mij. Ik…”
“Je doet me pijn. Laat me los!”
“Beloof je me om naar me te luisteren als ik je loslaat?”
Hij zag haar even aarzelen. Toen knikte ze en hij liet haar los.
“Helena, je moet weten… Je weet toch zeker wel dat ik niet enkel in naam van je moeder kom?”
“Ik heb er geen idee van wat je bedoelt,” zei de jonge vrouw en hij zag hoe ze een blik achterom wierp, als om te bepalen langs waar ze het best kon vluchten. Hij zei haar dat hij haar al veel eerder had willen komen zoeken, nog voor Rowena Ravenklauw ziek was geworden, maar dat Salazar hem niet had laten gaan. Ze bleef volhouden dat ze niet begreep waarom hij haar had willen vinden.
“Omdat ik van je hou!” riep hij uiteindelijk uit en hij greep haar schouders vast. Zacht zei hij opnieuw haar naam. Teder streek hij een haarlok uit haar gezicht. Zijn vingers beroerden haar wang. Haar huid was nog net zo zacht als hij zich herinnerde. Het leven in het woud had daar niets aan veranderd.
“Je weet toch dat ik van je hou?” zei hij haast fluisterend. “Helena, kom mee met mij naar huis. Alsjeblieft. Als je het niet voor je moeder doet, doe het dan voor mij. Zweinstein voelt koud aan zonder jou. Zelfs als je moeder niets om jou geeft, wil dat niet zeggen dat er niemand iets om je geeft. Ik geef om je. Meer dan ik met woorden kan uitdrukken.”
Terwijl hij dit zei, zweeg ze. Ze keek hem enkel aan met die grote grijze ogen van haar, waarmee ze tot in het diepste van zijn ziel leek te kijken, en dat beschouwde hij als een goed teken. Hij verlangde ernaar om te weten of haar lippen nog steeds hetzelfde proefden als vroeger. Langzaam boog hij zich voorover om haar te kussen.

Net voor zijn lippen de hare raakten, duwde ze hem hardhandig van haar weg. Hij keek haar vragend aan. Hij begreep het niet. Voor ze van Zweinstein vertrok, was alles zo goed gegaan tussen hen en nu… Hij wist helemaal niet wat hij van haar gedrag moest denken.
“Is er iemand anders?” vroeg hij wantrouwig.
Hij kon het idee niet verdragen dat ze één of andere smerige Albanees had leren kennen hier. Wat kon die meer hebben dan hij? Hij, Sir Crispin, een baron en de vertrouweling van de grote Salazar Zwadderich, was toch zeker veel beter dan gelijk welke Albanees. Hij zou hem uitdagen voor een duel en niet rusten voor hij Helena teruggewonnen had.
“Er is niemand,” zei Helena.
Gerustgesteld deed hij opnieuw een stap naar haar toe. Een plots geluid in het struikgewas deed hem opschrikken. In één tel had hij zijn zwaard getrokken en hij draaide zich om in de richting van het geluid, klaar om zichzelf en Helena te verdedigen tegen een ongewenste gast. Er was echter niemand te zien. Crispin bleef nog een tijdje gespannen luisteren, maar het geluid herhaalde zich niet meer.
“Vast een dier,” hoorde hij Helena mompelen.
Hij liet zijn zwaard zakken, draaide zich opnieuw om en nam haar hand vast, maar zij rukte zich los en zei dat hij uit haar buurt moest blijven.
“Helena, zeg me niet dat wat wij op Zweinstein hadden voorgoed voorbij is,” smeekte hij. “Zeg me alsjeblieft niet dat je niet meer van me houdt. Zeg me wat ik moet doen om je hart terug te winnen.”
Helena keek hem spottend aan.
“Je kan mijn hart niet terugwinnen,” zei ze kil. “Het heeft nooit aan jou toebehoord. Wij hebben nooit iets samen gehad en als je werkelijk gelooft dat ik ooit van jou gehouden heb, ben je een nog grotere dwaas dan ik dacht.”
Crispin deed verslagen een stap achteruit.
“Dat kan niet,” stamelde hij. “Dat meen je niet. Ik… Ik geloof het niet. En het oudejaarsbal dan? En mijn gevecht met Baldric? Jij was de enige die mijn kant koos. En later… Je kuste me. Ik… Ik heb me nog nooit zo… zo gelukkig gevoeld als op het moment dat je me kuste. Zeg me niet dat dat niet echt was.”
“Dat was niet echt,” zei Helena minachtend.
“Ik geloof je niet.”
Hij deed nog een stap achteruit, terwijl zijn wereld langzaam in elkaar stortte.
“Ik geloof je niet,” zei hij opnieuw, maar de overtuiging ebde langzaam weg uit zijn stem.
Hoe kon hij haar geloven? De overtuiging dat zij van hem hield, was het enige wat zijn leven de moeite waard maakte. Als zij niet van hem hield, bleef er enkel een grote, zwarte leegte over. Hij wilde niet terug naar Zweinstein, naar hoe zijn leven was voor hij haar leerde kennen. Niet nu hij wist wat het was om lief te hebben. En hij had gedacht dat hij ook geweten had hoe het voelde om lief gehad te worden, maar blijkbaar was dat een leugen geweest.

“Waarom?” was alles wat hij wist uit te brengen.
“Omwille van Osvald,” zei Helena.
Osvald, één van de kinderen van Helga Huffelpuf en haar echtgenoot Malcolm Smith, een smerige Dreuzel die zich op Zweinstein had binnengewurmd en de school had bezoedeld met niet minder dan vijf modderbloed-nakomelingen. Osvald was de ergste van hen allemaal. Hij was even oud als Helena, een klein dikkerdje dat nooit uit zijn babyvet was gegroeid en te stom was om ook maar iets nuttigs te doen in zijn leven. Crispin snapte niet was Osvald met hen te maken had. Tenzij… Helena zou toch niet…?
“Ben je verliefd op hem?” vroeg hij verward.
“Je begrijpt het echt niet, hé?” zei Helena spottend. “Niet dat ik dat verwacht had. Je hebt nooit iets begrepen. Osvald was smoorverliefd op mij. Altijd bezig met mij proberen te versieren. Hij wilde niets liever dan met zijn vieze poten aan mijn lijf zitten. Uiteraard moest ik niets van hem weten. Het idee alleen al maakte me ziek. Ik wilde hem straffen om het feit dat hij nog maar aan mij durfde te denken. Alsof ik me ooit zou verlagen tot zijn niveau. Ik wilde hem laten voelen dat zijn aandacht niet gewenst was. Ik wilde hem kwellen door voor zijn neus met een andere man te doen wat hij zo graag met mij wilde doen. Hij vroeg me ten dans op het bal, ik wees hem af en accepteerde nog dezelfde dans om met jou te dansen, om hem te vernederen. Uiteraard koos ik jouw kant in het gevecht; dat ging er toch om dat jij zijn zus en daardoor ook hem had beledigd? Als ik Baldrics kan koos, koos ik ook voor hem.”
“En de kus?” vroeg Crispin, bang voor het antwoord. “We waren alleen toen. Helemaal alleen aan het meer. Je had geen reden om me te kussen als je niet van me hield.”
“We waren niet alleen. Osvald kwam naar ons toegelopen. Jij stond met je rug naar hem toe. Ik wist dat je hem niet opgemerkt had. De geschokte uitdrukking op zijn gezicht maakte het feit dat ik jou moest kussen meer dan goed.”
Crispin voelde zijn hart bloeden, terwijl de waarheid langzaam tot hem doordrong.
“Maar waarom koos je mij… als je helemaal niets voor mij voelde?” vroeg hij, in een laatste poging om de waarheid te ontkennen. “Waarom niet iemand anders? Waarom ik?”
“Is dat niet logisch? Hoe kon ik hem meer kwetsen dan door zogezegd verliefd te worden op zijn grootste vijand? Op degene die geen gelegenheid onbenut liet om hem voor het vuil van de straat uit te maken. Bij Merlijns baard, je moet toch weten hoe erg hij jou haat? Hoe erg hij jou al haatte nog voor hij dacht dat ik van jou hield in plaats van van hem? Dat is de enige reden waarom ik jou koos. En wat was het gemakkelijk om jou te verleiden. Je tuinde er met open ogen in. Je bleek nog stommer te zijn dan ik dacht.”
Crispins verslagenheid en ongeloof gingen over in woede. Haar gespot maakte hem razend. Hij klemde zijn zwaard steviger vast en begon langzaam weer naar haar toe te lopen.
“Je hebt me voor de gek gehouden,” beet hij haar toe. “Je hebt mij misleid. Ik hield van jou en jij hebt me gebruikt. En nu gooi je me weg als een afgedankte ketel. Maar dat zal ik niet zomaar laten gebeuren.”
Hij greep haar arm vast met zijn vrije linkerhand.
“Zeg dat je van me houdt,” schreeuwde hij, ziedend van woede. “Zeg dat je van me houdt, dat je altijd van mij gehouden hebt en dat je altijd van mij zal houden.”
“Ik sterf nog liever,” zei Helena.
Bloed steeg naar zijn hoofd. Hij voelde het kloppen ter hoogte van zijn slapen. Een rode waas verscheen voor zijn ogen. Verblind door razernij en emoties stak hij met een haast bovenmenselijke kracht zijn zwaard in haar lichaam. Hij drukte haar stevig tegen zich aan, waardoor het blad helemaal door haar heen ging. Pas toen hij haar voelde verslappen in zijn armen, besefte hij wat hij gedaan had.
“Nee,” mompelde hij geschokt. “Helena. Nee, ik wilde niet… Helena. Helena. Wat heb ik gedaan? Helena!”
Hij trok het zwaard uit haar lichaam en gooide het vol weerzin van zich af. Toen zakte hij op zijn knieën op de bosgrond, met de stervende vrouw in zijn armen. Hij merkte niet hoe zijn kleren bevlekt raakten door haar bloed. Tranen liepen over zijn wangen, waar ze zich vermengden met het bloed van de schram die hij eerder had opgelopen. Bij elke snik die hem ontsnapte, zei hij haar naam.
“Helena, waarom kon je niet van mij houden?” huilde hij. “Ik hield zo veel van jou.”
Haar ademhaling werd steeds oppervlakkiger.
“Het spijt me, Helena. Het spijt me zo.”
Hij dacht dat ze het bewustzijn verloren had, maar toen opende ze moeizaam haar ogen. Met een ongefocuste blik keek ze hem aan.
“Crispin, je zal boeten voor wat je gedaan hebt,” zei ze nauwelijks verstaanbaar. Toen stopte ze voor eeuwig met ademhalen.
“NEEEE!” schreeuwde Crispin.
In een laatste wanhoopsdaad drukte hij zijn lippen op de hare, maar ook een echte liefdeskus kon haar niet terugbrengen naar het land van de levenden. Hij bleef nog lange tijd met haar lichaam in zijn armen zitten, niet in staat om nog te bewegen en hij huilde bittere tranen terwijl de zon langzaam onderging.

Duisternis was gevallen in het woud. Crispin voelde niet hoe de vochtigheid van de avond langzaam in zijn kleren kroop. Hij voelde niet hoe de kilte zijn botten verkleumde. Hij voelde enkel nog geestelijke pijn. Pijn alsof zijn ziel aan stukken werd gescheurd. Hij wist niet hoe lang hij daar zo zat, met haar lichaam tegen zich aangedrukt. Zijn tranen waren gestopt. Toen hij uiteindelijk opkeek, zag hij een klein stukje van de maan door de boomtakken. Het verbaasde hem dat de maan er nog steeds was. Voor hem leek het alsof de wereld om hem heen gestopt was met bestaan. Zijn reden tot bestaan was gestopt met bestaan.
Voorzichtig legde hij haar levensloze lichaam op de bosgrond. Wankelend als een dronkenman stond hij op en hij strompelde moeizaam naar de plaats waar zijn zwaard lag. Hij kon de pijn niet langer verdragen. Met een lege, holle blik in zijn ogen keek hij naar het moordwapen. Toen raapte hij het op en stak het met al zijn kracht door zijn hart. Lichamelijke pijn vermengde zich met geestelijke pijn. Hij schreeuwde het uit. Met veel moeite trok hij het zwaard weer uit zijn borstkas. Het viel op de grond. Bloed gulpte uit de gapende wond en vermengde zich met de bloedvlekken die er al eerder waren. Zijn bloed vermengde zich met dat van haar. Hij slaagde er in nog een paar stappen in haar richting te zetten voor hij op grond viel. Zijn vingers reikten uit naar haar hand, hij wilde haar voelen als hij stierf, wilde sterven met haar hand in de zijne, maar hij kon er net niet bij. Zijn laatste gedachte was dat ze nu voor altijd onbereikbaar zou zijn.